Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Ετσι μ' αγάπησα



Έτσι μ’ αγάπησα.
Εικόνα 1η  :
Έτος 1961. Ξημέρωμα. Ο στενόμακρος πέτρινος μόλος εισχωρούσε λίγα μέτρα μέσα στο βαθύ γαλαζοπράσινο ήρεμο, σχεδόν ακίνητο, νερό τού κολπίσκου κάπου Ν.Α της Εύβοιας και φιλοξενούσε έναν μπαμπά με το μικρό γιό του πού έπαιζαν...ψάρεμα.
Πότε, πότε ξεπηδούσαν μικρά ή μεγαλύτερα ψαράκια και σχημάτιζαν ομόκεντρους κύκλους στο ήρεμο νερό. Την εικόνα συμπλήρωναν και ομόρφαιναν κάποια ολόλευκα πτηνά πού επέπλεαν γαλήνια στο νερό.
Το μικρό αγοράκι με το κοντό παντελονάκι, ρώτησε τον μπαμπά του.
«Μπαμπά, παπάκια είναι κι’ αυτά τα άσπρα πουλάκια πού κάνουν κρά-κρά ; »
Και τότε ήταν πού ό μπαμπάς του, τού σύστησε τούς γλάρους.
Το «Καλημέρα» πού μού έκραξαν εκείνοι οι πρώτοι γλάροι της ζωής μου, δεν απαιτούσε καλή φωνή, ούτε καλαίσθητο ράμφος.
Η αθώα παιδική ψυχή μου το χάρηκε αφάνταστα με ένα «χαίρω πολύ» γέλιο !

Εικόνα 2η  :
Έτος 1991. Ακόμα ένας πόλεμος έχει ξεσπάσει επάνω σ’αυτόν τον πλανήτη και ή καταστροφή, μέσω της τηλεόρασης, απλώνεται παντού.
Τα πετρέλαια χύνονται στις θάλασσες τού περσικού κόλπου και πριν σκοτώσουν, κολλάνε και μαυρίζουν τα πάντα.
Η εικόνα δείχνει έναν ολόμαυρο, από το πετρέλαιο, γλάρο να κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες γιά να ξεκολλήσει τις φτερούγες από το σώμα του ώστε να πετάξει και νά ζήσει.
Το «βοήθεια», πού έκραζε εκείνο το γλαράκι, λίγο πριν πεθάνει, δεν απαιτούσε καλή φωνή, ούτε καλαίσθητο ράμφος.
Η ήδη πληγωμένη μου ψυχή το λυπήθηκε αφάνταστα.

Εικόνα 3η  :
Καλοκαίρι του…
Εγώ και ό φιλαράκος μου για μπάνιο και για καφέ σε οργανωμένη πλαζ της Αττικής. Φυσικά, μέτωπο προς τη θάλασσα.
Κάπου αριστερά, περίπου εκεί πού τελείωναν ή αμμουδιά και ή πλαζ, κάτι σκούρο σερνόταν στα όρια τού νερού και της ξηράς.
Πολλοί, μικροί και μεγάλοι, σταματούσαν για λίγο από πάνω του και μετά από κάποια σχόλια και χειρονομίες, συνέχιζαν τη διασκέδασή τους. Καταλάβαμε τί συνέβαινε και πήγαμε κι’εμείς.
Ξεπλύναμε το λερωμένο από την άμμο και το αίμα τραυματισμένο, μάλλον από κάποιο ταχύπλοο σκάφος, γλαροπούλι και στη συνέχεια το πήγαμε στον ειδικό σταθμό, στη Λ. Συγγρού, όπου από εκεί θα προωθείτο στο κέντρο περίθαλψης πτηνών, στην Αίγινα.
Εκεί το αποχαιρετήσαμε και τού ευχηθήκαμε να ξαναπετάξει.
Το «Ευχαριστώ» πού μάς έκραξε εκείνος ό γλάρος με το βλέμμα του, δεν απαιτούσε καλή φωνή, ούτε καλαίσθητο ράμφος.
Η πρησμένη από τά κακά των «καλών» ψυχή μου, ανακουφίσθηκε αφάνταστα !

Εικόνα 4η  :
Χωματερή Σχιστού.
Εγώ και τρείς συνάδελφοι ψάχνουμε απεγνωσμένα στο σημείο όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες από το δημαρχείο, το πρωινό απορριμματοφόρο τού δήμου είχε αδειάσει, μαζί με τα άλλα σκουπίδια και κάποιο τσαντάκι με επιταγές χιλιάδων δολαρίων της εταιρείας.
Πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά και γύρω μας, εκατοντάδες γλαροπούλια ψάχνουν απεγνωσμένα για τροφή.
Η μόλυνση και κατ’ επέκταση ή έλλειψη τού φυσικού χώρου τους για επιβίωση, θύμιζε κατοχή και σε τέτοιες καταστάσεις, όλοι φθάνουν και σέρνουν τις ελπίδες τους ακόμα και μέσα στα σκουπίδια προκειμένου να επιβιώσουν.
Εκείνο το «Πεινάμε» πού έκραζαν τα γλαροπούλια, δεν απαιτούσε καλές φωνές, καλαίσθητα ράμφη και κυρίως μόρφωση και γνώσεις.
Η ήδη πληγωμένη μου ψυχή, για μια ακόμα φορά με πόνεσε αφάνταστα.
Μα ακόμα πιο πολύ με πόνεσαν τα διακριτικώς υπεροπτικά comments (Νέα ελληνική) και εκείνα τα οδοντοχαμογελαστά dislike (Νέα ελληνική) των τριών συναδέλφων μου για εκείνα τα εξευτελισμένα κωλοπούλια πού έκραζαν την πείνα τους περνώντας ξυστά από τα κεφάλια τους και πού μπορεί να τους κουτσούλαγαν τα καλοχτενισμένα τους μαλλιά.
Και ζήσανε αυτοί καλά κι’ εγώ, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, σαν πετρελαιωμένος γλάρος στη χωματερή της απαξίωσης.
Οσο για τους… Mutual ?    Αυτοί...εντάξει. 

Μουσική :  Στέφανος  Κορκολής 
Μουσικό θέμα : New York  

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Midnight Express


Εγώ μέ τή Ζωή μου στίς φυλακές τής ''Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας''. Ακριβώς έτσι μάς συμβαίνει εδώ καί 23 χρόνια.


Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Τυρί κασέρι


--- Φιλαράκο μου, σού άρεσε τό ψωμί πού έφτιαξα καί σού έστειλα ;

--- Αααα, ρέ Φιλαράκο μου νά’σαι καλά, τό έφαγα μέ ένα τυρί κασέρι καταπληκτικό. Χρόνια είχα νά φάω τέτοιο κασέρι.
Ξέρεις, ήταν σάν εκείνο τό παλιό καλό κασέρι πού τρώγαμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες.
Τότε δηλαδή πού ή μάνα μου ψώνιζε από τόν μπακάλη τόν κυρ Γιώργη πού είχε τό μπακάλικό του εδώ πιό κάτω στή γωνία.
Πάει όμως τώρα. Επειδή αυτός γέρασε τό πούλησε, τό έδωσε δηλαδή αντιπαροχή καί ύστερα τό γκρεμίσανε καί έγινε αυτή ή      πολυκατοικία πού βλέπεις. Νά, νά, εκεί πού μπαίνει τώρα αυτός ό μαλάκας μέ τό κόκκινο αυτοκίνητο. Καλά, ξέρεις τί μαλάκας είναι αυτός πού βλέπεις ; Εχει έναν τεράστιο σκύλο στό μπαλκόνι του, μάλλον λυκόσκυλο πρέπει νά’ναι καί δέν τόν βγάζει ούτε μιά βόλτα έξω γιά νά ξεμουδιάσει τό φουκαριάρικο τό ζώο. Θυμάμαι τόν Παντελή απέναντι πού είχε κάποτε ένα σκυλάκι, ε δέν υπήρχε μέρα πού νά μή τό βγάλει βόλτα, έστω μέχρι εδώ στή γωνία τού τετραγώνου. Επειτα σού λένε μερικοί ότι αγαπάνε τά ζώα. Θυμάμαι – κοίτα τί θυμήθηκα τώρα ! – τότε πού υπηρετούσα στόν στρατό πού είχαμε στόν λόχο μου έναν σκυλάκο καί δέν ήταν καί ράτσας πού τόν φροντίζαμε όλοι. Μόνο ό μαλάκας ό λοχαγός δέν τόν ήθελε, αλλά τί περιμένεις τώρα καραβανάς νομίζω ότι ήτανε.
Αλήθεια, αυτοί πού δέν είναι από τή σχολή μέχρι σέ ποιόν βαθμό φτάνουν μωρέ ;   Αλλά...α...β...γ...δ...ε...ζ...η... 

--- Θυμάσαι γλυκιά μου εκείνον τόν μεγάλο έρωτα πού είχα αισθανθεί κάποτε γιά σένα καί στόν είχα προσφέρει ;

--- Αααα, καλέ μου Φιλαράκο νά’σαι καλά, τόν έφαγα μέ έναν... «Τυρί Κασέρι» καταπληκτικό.
Χρόνια είχα νά φάω τέτοιο κασέρι.
Ξέρεις, ήταν σάν εκείνο τό παλιό καλό κασέρι πού τρώγαμε όταν ήμασταν πιτσιρικάκια.
Τότε δηλαδή πού ή μάνα μου ψώνιζε από τόν μπακάλη τόν κυρ Γιώργη πού είχε τό μπακάλικό του εδώ πιό κάτω στή γωνία.
Πάει όμως τώρα. Επειδή αυτός γέρασε τό πούλησε, τό έδωσε δηλαδή αντιπαροχή καί ύστερα τό γκρεμίσανε καί έγινε αυτή ή      πολυκατοικία πού βλέπεις. Νά, νά, εκεί πού μπαίνει τώρα αυτός ό μαλάκας μέ τό κόκκινο αυτοκίνητο. Καλά, ξέρεις τί μαλάκας είναι αυτός πού βλέπεις ; Εχει έναν τεράστιο σκύλο στό μπαλκόνι του, μάλλον λυκόσκυλο πρέπει νά’ναι καί δέν τόν βγάζει ούτε μιά βόλτα έξω γιά νά ξεμουδιάσει τό φουκαριάρικο τό ζώο. Θυμάμαι τόν Παντελή απέναντι πού είχε κάποτε ένα σκυλάκι, ε δέν υπήρχε μέρα πού νά μή τό βγάλει βόλτα, έστω μέχρι εδώ στή γωνία τού τετραγώνου. Επειτα σού λένε μερικοί ότι αγαπάνε τά ζώα.  Αλλά...α...β...γ...δ...εσύ τί κάνεις, πώς τά περνάς ;

--- Εγώ γλυκιά μου, σκέφτομαι νά μή ξαναρωτήσω ποτέ, κανέναν καί γιά τίποτα.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 1980


Αγάπη μου γειά σου.

Τελικά από την ημέρα πού επέστρεψα στο τάγμα μόνο χθές και σήμερα δεν είμαι υπηρεσία.
Χθές δεν βγήκα γιατί ήταν Τρίτη καί είχαμε «Νυχτερινή». Σήμερα όμως θα βγώ και έτσι θα καταφέρουμε νά μιλήσουμε στο τηλέφωνο.
Τά νέα μου πού κάθε φορά με ρωτάς και στο τηλέφωνο είναι πάντα τά ίδια με μόνη διαφορά ότι εκτός από σκοπιές και αγγαρείες προσετέθη και το φοβερό κρύο και οί πάγοι πού διατηρούνται εδώ και μια εβδομάδα τώρα. Σήμερα παραδείγματος χάρην από το πρωί κάναμε εκπαίδευση μέσα στο κρύο πατώντας επάνω στους πάγους και στα λιωμένα χιόνια. Ετσι κοντά στα άλλα τά δύσκολα καί άσχημα προσετέθη και το φοβερό, στην κυριολεξία, κρύο.
Οσον αφορά τώρα εμένα καί στά πιό βαθιά μου. Τις τελευταίες ημέρες δεν βρίσκομαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω την αιτία. Ισως να φταίνε πολλά μαζί αλλά ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει τά πράγματα μέσα μου.
Όπως πάντα αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά πού εύχομαι να μη την γνωρίσεις καί νά μή τήν νιώσεις ποτέ στη ζωή σου.
Είναι φοβερό να ζείς με τόσους ανθρώπους γύρω σου και κανείς μά κανείς από αυτούς να μην αξίζει, κανείς άπό αυτούς να μην έχει έστω και μέτρια αξία.
Ολοι τους είναι ακαλλιέργητοι, χωρίς ευαισθησίες, χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά, ακόμα καί αυτοί πού κατά τά άλλα καί θεωρητικά ανήκουν στούς μορφωμένους. Είναι τιποτένιοι.
Αραγε σέ κάτι τέτοιους θα στηρίζεται αύριο ή κοινωνία; Αυτοί θά αποτελούν τόν κορμό της ;
Αν ναι, τότε πολύ φοβάμαι ότι διανύει τις τελευταίες στιγμές της.
Αλλά άς τ’αφήσουμε αυτά. Ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς καλά.
Εδώ όμως σ’αφήνω.


                                                             Σε φιλώ γλυκά.

                                                             Ο Κώστας σου.

Υ.Γ 

Γράψε μου αν ξέρεις την διεύθυνση του Βασίλη του Γκ.....
Επίσης στείλε μου μέσα σε κάποιο γράμμα σου εκείνη την φωτογραφία πού είμαι μαζί με τον μαλάκα τον Σώτο γιατί μού τη ζητάει μέ πολύ αδιάκριτο καί ενοχλητικό τρόπο. 

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011


Ακόμα μιά μέρα λοιπόν στή φυλακή τών ψυχών καί «φυσικά» εγώ πάντα στήν απομόνωση !!! 
Πολλές απ’αυτές, μάλιστα, τόν φύλακα τόν φωνάζουν «Αγγελο» ! 

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Η Επιστροφή




Όταν έφθασα πίσω στο παλιό πέτρινο σπίτι με τον μεγάλο κήπο, απ’όπου είχα φύγει πρίν από δεκαπέντε χρόνια, ήταν απόγευμα. Ξαφνιάστηκαν όλοι, επειδή δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν για την επιστροφή μου.

«Κώστααα; Κώστααα; Κώστα ήρθες; Κώστα νόμιζα πώς... Κώστα νόμιζα πώς δέν θά σέ ξαναέβλεπα ποτέ πιά.» είπε τό σπίτι.

«Γειά σας...γειά σας...γειά σας. Ηρθα ! Επέστρεψα !  Τελείωσα επιτέλους καί ήρθα !»

«Μά τί έγινε μέ τήν... « Ι θ ά κ η » σου, δέν τήν βρήκες;»

«Χμ... Ο Χ Ι  καλοί μου. Δέν τή βρήκα.»

«Τζάμπα όλα δηλαδή;»

«Γιά νά είμαι ειλικρινής, δέν θά έλεγα κάτι τέτοιο. Μπορεί νά μήν υπάρχει τελικά « Ι θ ά κ η ». Ισως όμως οί «Ιθάκες» νά είναι τό μοναδικό καί τό δυνατότερο κίνητρο γιά ένα ταξίδι μ έ σ α στούς ίδιους μας τούς εαυτούς. Εκεί έ ξ ω ταξίδεψα εγώ !»

«Πώς ήταν;  Τί είδες;  Τί έφερες μαζί σου;»

«Μή βιάζεστε καλοί μου. Εχω φέρει πάρα πολλά πράγματα μαζί μου, αλλά ακόμα είναι όλα ανακατεμμένα καί χρειάζομαι λίγο χρόνο γιά ν’αρχίσω νά τά συμαζεύω καί νά τά τακτοποιώ. Πρός τό παρόν, έχω ανάγκη από λίγη ησυχία καί χαλάρωση.»

«Είσαι τραυματισμένος;»

«Ναί, αρκετά, αλλά μήν ανησυχείτε. Θά γίνω καλά. Πρέπει νά γίνω καλά γιά νά μπορέσω νά ξαναφύγω κάποια μέρα.»

«Καλά, θές νά ξαναφύγεις;»

«Χμμ, ΝΑΙ. Κάτι βαθειά μέσα μου παραμένει ανεξερεύνητο καί λένε πώς εκεί έξω στόν κόσμο ή ίσως ακόμα καί έξω απ’αυτόν μοιάζει μέ... Ιθάκη !!!  Υπάρχει λοιπόν κάτι σπουδαίο πού πρέπει νά τό βρώ τελικά.»

«Καλά, παραμένεις ακόμα τόσο ρομαντικός;»

«Γιατίιιι; Κακό είναι νά παραμένω γενναίος;»


Κώστας Κωνστανταρίδης  

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 1997

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

14789

Θά μπορούσε μήπως μιά σκέψη νά συμβολισθεί μ’έναν αριθμό;
Θά μπορούσε, γιά παράδειγμα δηλαδή, ό αριθμός« 14789 » νά συμβολίζει καί ν’αποτελεί μιά σκέψη ή οποία θά είναι αποτέλεσμα μιάς ή περισσοτέρων αριθμητικών πράξεων σκέψης;
Μιά σκέψη πού νά συντίθεται από τήν σκέψη «Ενα – 1», τήν σκέψη «Τέσσερα – 4», τήν (7), τήν (8) καί τήν (9) ;
Μού φαίνεται πώς είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο θέμα αυτό.
Μήπως κάτι αντίστοιχο τού «Ενα – 1», υπάρχει καί μέσα στόν χώρο τών σκέψεων ;
Μήπως λοιπόν ή λέξη «Υπάρχω» καί ή μονοσήμαντη, αλλά καί απόλυτη έννοιά της μέσα στό χώρο τών σκέψεων αντιστοιχεί καί συμβολίζεται μέ τό νούμερο «1» κι’αυτό επειδή μέ τόν εαυτό της δέν πολλαπλασιάζεται καί δέν διαιρείται δημιουργικά, παρά μόνο αφού πρώτα προστεθεί σ’αυτόν ;
Αν όμως είναι έτσι τά πράγματα, τότε γεννιέται ακόμα ένα ερώτημα.
Υπάρχω (1) + Υπάρχω (1), πόσο μάς κάνει καί τί μπορεί νά σημαίνει αυτό τό άθροισμα ;
Μήπως όταν αυτή ή μονοσήμαντη καί απόλυτη έννοια καί κατάσταση υπάρξει δύο φορές, μέσω μιάς αλλιώτικης, ανώτερης καί δυνατής σκέψης καί στή συνέχεια προστεθεί στόν εαυτό της, καταφέρνει τότε νά βρίσκεται μέσα σέ μιά νέα κατάσταση πού αντιστοιχεί καί συμβολίζεται μέ τό « 2 » ;
Τί θά είναι όμως αυτό τό... «2» ;
Μήπως θά είναι μιά κατάσταση σέ κάποιο άλλο επίπεδο χώρου καί χρόνου;
Μήπως θά είναι τότε πού θά έχει αρχίσει ν’αποκτά καί νά έχει αντιληπτό νόημα ή έννοια καί ή κατάσταση τής ύπαρξης, αφού θά μπορεί πλέον νά συμμετέχει σέ σκέψεις καί σέ πράξεις ή αλλιώς σέ πράξεις σκέψεων μέ στόχο ένα αδιαμφισβήτητο καί οριστικό αποτέλεσμα ;
Εάν θά συμβεί κάτι τέτοιο, τότε εκτός πολλών άλλων, πρωτίστως θά υπάρχει ή ευτυχής δυνατότητα νά μπορεί ή ύπαρξη, μέσω πράξεων σκέψης, ν’αποδεικνύει πρώτα καί πάνω απ’όλα τόν ίδιο της τόν εαυτό ! Να αυτοαποδεικνύεται, δηλαδή.
Μήπως τελικά ολόκληρο αυτό τό φαινόμενο έχει νά κάνει καί σχετίζεται απόλυτα καί αποκλειστικά μέ μιά σειρά από βασικά νούμερα σκέψης, σ’έναν ατελείωτο συνδυασμό πράξεων μεταξύ τους;
Πράξεις, τά αποτελέσματα τών οποίων θά τά φανερώνουν καί θά τ’αποδεικνύουν όλα;
Ολα, ακόμα καί τό μηδέν «0» πίσω από τό οποίο υποπτεύομαι ότι κρύβεται ή πιό σημαντική καί ολοκληρωμένη πράξη έναρξης τής ύπαρξης !
Μόνο μέσω τού μηδενός, άλλωστε, αποδεικνύεται αλλά καί δικαιολογείται ή ύπαρξη.
Μιά διαφορετική καί ανώτερη σκέψη ή οποία θ’αποδεικνύεται μέ όλες τίς πράξεις σκέψης καί ή οποία φυσικά προϋπήρξε τής ύπαρξης καί τού αριθμού της πού σέ αυτό τό χωροχρονικό 

επίπεδο είναι τό « Ενα – 1 » ; 


















Κώστας Κωνστανταρίδης 


''Συλλογισμένο'' τήν Δευτέρα 12 Αυγούστου 1996