Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 1980

Αγάπη μου γειά σου.

Τελικά από την ημέρα πού επέστρεψα στο τάγμα μόνο χθές και σήμερα δεν είμαι υπηρεσία.

Χθές δεν βγήκα γιατί ήταν Τρίτη καί είχαμε «Νυχτερινή». Σήμερα όμως θα βγώ και έτσι θα καταφέρουμε νά μιλήσουμε στο τηλέφωνο.

Τά νέα μου πού κάθε φορά με ρωτάς και στο τηλέφωνο είναι πάντα τά ίδια με μόνη διαφορά ότι εκτός από σκοπιές και αγγαρείες προσετέθη και το φοβερό κρύο και οί πάγοι πού διατηρούνται εδώ και μια εβδομάδα τώρα. Σήμερα παραδείγματος χάρην από το πρωί κάναμε εκπαίδευση μέσα στο κρύο πατώντας επάνω στους πάγους και στα λιωμένα χιόνια. Ετσι κοντά στα άλλα τά δύσκολα καί άσχημα προσετέθη και το φοβερό, στην κυριολεξία, κρύο.

Οσον αφορά τώρα εμένα καί στά πιό βαθιά μου. Τις τελευταίες ημέρες δεν βρίσκομαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω την αιτία. Ισως να φταίνε πολλά μαζί αλλά ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει τά πράγματα μέσα μου.

Όπως πάντα αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά πού εύχομαι να μη την γνωρίσεις καί νά μή τήν νιώσεις ποτέ στη ζωή σου.

Είναι φοβερό να ζείς με τόσους ανθρώπους γύρω σου και κανείς μά κανείς από αυτούς να μην αξίζει, κανείς άπό αυτούς να μην έχει έστω και μέτρια αξία.

Ολοι τους είναι ακαλλιέργητοι, χωρίς ευαισθησίες, χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά, ακόμα καί αυτοί πού κατά τά άλλα καί θεωρητικά ανήκουν στούς μορφωμένους. Είναι τιποτένιοι.

Αραγε σέ κάτι τέτοιους θα στηρίζεται αύριο ή κοινωνία; Αυτοί θά αποτελούν τόν κορμό της ;

Αν ναι, τότε πολύ φοβάμαι ότι διανύει τις τελευταίες στιγμές της.

Αλλά άς τ’αφήσουμε αυτά. Ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς καλά.

Εδώ όμως σ’αφήνω.

                                                             Σε φιλώ γλυκά.

                                                             Ο Κώστας σου.

Υ.Γ 

Γράψε μου αν ξέρεις την διεύθυνση του Βασίλη του Γκ.....

Επίσης στείλε μου μέσα σε κάποιο γράμμα σου εκείνη την φωτογραφία πού είμαι μαζί με τον μαλάκα τον Σώτο γιατί μού τη ζητάει μέ πολύ αδιάκριτο καί ενοχλητικό τρόπο. 

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ακόμα μιά μέρα λοιπόν στή φυλακή τών ψυχών καί «φυσικά» εγώ πάντα στήν απομόνωση !!! 
Πολλές απ’αυτές, μάλιστα, τόν φύλακα τόν φωνάζουν «Αγγελο» ! 

Η Επιστροφή

Όταν έφθασα πίσω στο παλιό πέτρινο σπίτι με τον μεγάλο κήπο, απ’όπου είχα φύγει πρίν από δεκαπέντε χρόνια, ήταν απόγευμα. Ξαφνιάστηκαν όλοι, επειδή δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν για την επιστροφή μου.

«Κώστααα; Κώστααα; Κώστα ήρθες; Κώστα νόμιζα πώς... Κώστα νόμιζα πώς δέν θά σέ ξαναέβλεπα ποτέ πιά.» είπε τό σπίτι.

«Γειά σας...γειά σας...γειά σας. Ηρθα ! Επέστρεψα !  Τελείωσα επιτέλους καί ήρθα !»

«Μά τί έγινε μέ τήν... « Ι θ ά κ η » σου, δέν τήν βρήκες;»

«Χμ... Ο Χ Ι  καλοί μου. Δέν τή βρήκα.»

«Τζάμπα όλα δηλαδή;»

«Γιά νά είμαι ειλικρινής, δέν θά έλεγα κάτι τέτοιο. Μπορεί νά μήν υπάρχει τελικά « Ι θ ά κ η ». Ισως όμως οί «Ιθάκες» νά είναι τό μοναδικό καί τό δυνατότερο κίνητρο γιά ένα ταξίδι μ έ σ α στούς ίδιους μας τούς εαυτούς. Εκεί έ ξ ω ταξίδεψα εγώ !»

«Πώς ήταν;  Τί είδες;  Τί έφερες μαζί σου;»

«Μή βιάζεστε καλοί μου. Εχω φέρει πάρα πολλά πράγματα μαζί μου, αλλά ακόμα είναι όλα ανακατεμμένα καί χρειάζομαι λίγο χρόνο γιά ν’αρχίσω νά τά συμαζεύω καί νά τά τακτοποιώ. Πρός τό παρόν, έχω ανάγκη από λίγη ησυχία καί χαλάρωση.»

«Είσαι τραυματισμένος;»

«Ναί, αρκετά, αλλά μήν ανησυχείτε. Θά γίνω καλά. Πρέπει νά γίνω καλά γιά νά μπορέσω νά ξαναφύγω κάποια μέρα.»

«Καλά, θές νά ξαναφύγεις;»

«Χμμ, ΝΑΙ. Κάτι βαθειά μέσα μου παραμένει ανεξερεύνητο καί λένε πώς εκεί έξω στόν κόσμο ή ίσως ακόμα καί έξω απ’αυτόν μοιάζει μέ... Ιθάκη !!!  Υπάρχει λοιπόν κάτι σπουδαίο πού πρέπει νά τό βρώ τελικά.»

«Καλά, παραμένεις ακόμα τόσο ρομαντικός;»

«Γιατίιιι; Κακό είναι νά παραμένω γενναίος;»

Κώστας Κωνστανταρίδης  

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 1997

14789

Θά μπορούσε μήπως μιά σκέψη νά συμβολισθεί μ’έναν αριθμό;
Θά μπορούσε, γιά παράδειγμα δηλαδή, ό αριθμός« 14789 » νά συμβολίζει καί ν’αποτελεί μιά σκέψη ή οποία θά είναι αποτέλεσμα μιάς ή περισσοτέρων αριθμητικών πράξεων σκέψης;
Μιά σκέψη πού νά συντίθεται από τήν σκέψη «Ενα – 1», τήν σκέψη «Τέσσερα – 4», τήν (7), τήν (8) καί τήν (9) ;
Μού φαίνεται πώς είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο θέμα αυτό.
Μήπως κάτι αντίστοιχο τού «Ενα – 1», υπάρχει καί μέσα στόν χώρο τών σκέψεων ;
Μήπως λοιπόν ή λέξη «Υπάρχω» καί ή μονοσήμαντη, αλλά καί απόλυτη έννοιά της μέσα στό χώρο τών σκέψεων αντιστοιχεί καί συμβολίζεται μέ τό νούμερο «1» κι’αυτό επειδή μέ τόν εαυτό της δέν πολλαπλασιάζεται καί δέν διαιρείται δημιουργικά, παρά μόνο αφού πρώτα προστεθεί σ’αυτόν ;
Αν όμως είναι έτσι τά πράγματα, τότε γεννιέται ακόμα ένα ερώτημα.
Υπάρχω (1) + Υπάρχω (1), πόσο μάς κάνει καί τί μπορεί νά σημαίνει αυτό τό άθροισμα ;
Μήπως όταν αυτή ή μονοσήμαντη καί απόλυτη έννοια καί κατάσταση υπάρξει δύο φορές, μέσω μιάς αλλιώτικης, ανώτερης καί δυνατής σκέψης καί στή συνέχεια προστεθεί στόν εαυτό της, καταφέρνει τότε νά βρίσκεται μέσα σέ μιά νέα κατάσταση πού αντιστοιχεί καί συμβολίζεται μέ τό « 2 » ;
Τί θά είναι όμως αυτό τό... «2» ;
Μήπως θά είναι μιά κατάσταση σέ κάποιο άλλο επίπεδο χώρου καί χρόνου;
Μήπως θά είναι τότε πού θά έχει αρχίσει ν’αποκτά καί νά έχει αντιληπτό νόημα ή έννοια καί ή κατάσταση τής ύπαρξης, αφού θά μπορεί πλέον νά συμμετέχει σέ σκέψεις καί σέ πράξεις ή αλλιώς σέ πράξεις σκέψεων μέ στόχο ένα αδιαμφισβήτητο καί οριστικό αποτέλεσμα ;
Εάν θά συμβεί κάτι τέτοιο, τότε εκτός πολλών άλλων, πρωτίστως θά υπάρχει ή ευτυχής δυνατότητα νά μπορεί ή ύπαρξη, μέσω πράξεων σκέψης, ν’αποδεικνύει πρώτα καί πάνω απ’όλα τόν ίδιο της τόν εαυτό ! Να αυτοαποδεικνύεται, δηλαδή.
Μήπως τελικά ολόκληρο αυτό τό φαινόμενο έχει νά κάνει καί σχετίζεται απόλυτα καί αποκλειστικά μέ μιά σειρά από βασικά νούμερα σκέψης, σ’έναν ατελείωτο συνδυασμό πράξεων μεταξύ τους;
Πράξεις, τά αποτελέσματα τών οποίων θά τά φανερώνουν καί θά τ’αποδεικνύουν όλα;
Ολα, ακόμα καί τό μηδέν «0» πίσω από τό οποίο υποπτεύομαι ότι κρύβεται ή πιό σημαντική καί ολοκληρωμένη πράξη έναρξης τής ύπαρξης !
Μόνο μέσω τού μηδενός, άλλωστε, αποδεικνύεται αλλά καί δικαιολογείται ή ύπαρξη.
Μιά διαφορετική καί ανώτερη σκέψη ή οποία θ’αποδεικνύεται μέ όλες τίς πράξεις σκέψης καί ή οποία φυσικά προϋπήρξε τής ύπαρξης καί τού αριθμού της πού σέ αυτό τό χωροχρονικό 

επίπεδο είναι τό « Ενα – 1 » ; 

Κώστας Κωνστανταρίδης 

''Συλλογισμένο'' τήν Δευτέρα 12 Αυγούστου 1996