Γειά σου καλή μου.
Τέτοιας φύσεως γράμμα είχα νά
γράψω από τήν εφηβική μου ηλικία !
Πίστεψέ με πώς ποτέ μέχρι
σήμερα, μέσα σ’όλα αυτά τά χρόνια πού μεσολάβησαν, δέν πίστεψα πώς θά ερχόταν
κάποια μέρα πού θά ένιωθα τήν ανάγκη νά ξανακάνω τό ίδιο.
Κι’όμως...νά πού τό
ξανακάνω σήμερα !
Τελικά, δέν πρέπει ποτέ νά είναι
κανείς σίγουρος καί απόλυτος σέ τίποτα καί γιά τίποτα.
«Κανόνας χωρίς εξαίρεση;» θά μέ
ρωτήσεις.
Οχι βέβαια. Ισως μετά από τήν
ολοκλήρωση τής ανάγνωσης αυτού τού γράμματος, νά έχω καταφέρει νά δείς τή
μοναδική εξαίρεση αυτού τού κανόνα.
Πρόκειται γιά μιά εξαίρεση πού
πρέπει πάντα νά τήν αποδεικνύει κανείς.
Είναι ή εξαίρεση τής αληθινής
αγάπης. Τής αγάπης μου γιά σένα.
Τί είναι λοιπόν αυτό τό γράμμα;
Δές το σάν ένα μπουκάλι
φτιαγμένο από επίπονα επιλεγμένες καί κατεργασμένες σκέψεις.
Ενα μπουκάλι τό οποίο άπ’έξω
γράφει τ’όνομά μου καί φέρει μέσα του κάποιο σπουδαίο μήνυμα.
Ενα μήνυμα πού εκτός πολλών
άλλων, φανερώνει καί τήν εξαίρεση τού πιό πάνω κανόνα.
Ενα μπουκάλι πού μετά από
πολλούς δισταγμούς καί αναβολές, αποφάσισα επιτέλους νά τό ρίξω μέσα στά νερά
σου.
Νά τό ρίξω μέσα στίς απέραντες
καί άγνωστες θάλασσες τών συναισθημάτων σου.
Θάλασσες μέ νερά πού αλλού είναι
ζεστά καί αλλού κρύα.
Νερά βαθιά καί ίσως επικίνδυνα.
Νερά ρηχά, νερά καθαρά,
γαλαζοπράσινα καί κρυσταλλικά, αλλά καί νερά θολά καί μολυσμένα από τίς κακές
δραστηριότητες κάποιων ανθρώπων επάνω τους.
Σέ τί ελπίζω μ’αυτή τή πράξη
μου;
Ελπίζω ότι σιγά,σιγά καί μέ τό
πέρασμα τού χρόνου, θά τό παρασύρεις καί θά τό οδηγήσεις σέ κάποια αμμουδερή
καί ήσυχη παραλία τής ψυχής σου. Εκεί πού τά συναισθηματικά σου κύματα είναι
πάντα ήρεμα καί απαλά ή γιά νά τό πώ αλλιώς, είναι διερευνητικά, φιλοσοφημένα
καί κατασταλαγμένα.
Η εσωτερική διερεύνηση καί
προπάντων ή φιλοσόφηση προϋποθέτουν καί απαιτούν ηρεμία.
Κάθε φορά λοιπόν πού θά
διαβάζεις τ’όνομά μου σ’ αυτό τό «γράμμα-μπουκάλι», μέσα στό πέρασμα τού
χρόνου, ένα συναισθηματικό κυματάκι σου θά τό χαϊδεύει απαλά καί συγχρόνως θά
τό τρίβει επάνω στήν άμμο τών αναμνήσεων μέ αποτέλεσμα νά φθάσει κάποια μέρα
πού αυτό θά σπάσει καί θ’ανοίξει.
Θά είναι τότε πού επιτέλους θά
εμφανισθεί τό μήνυμα καί θά φωτισθεί από τόν λαμπερό ήλιο τής πραγματικότητας
καί τής αλήθειας.
Τόν ήλιο τής απόλυτης αντίληψης
πού μέ τό φώς του θά βοηθήσει γιά τήν πλήρη καί απόλυτη κατανόηση !
Θά χρειασθεί όμως νά περάσει
πολύς χρόνος μέχρι νά έρθει αυτή ή σπουδαία ημέρα.
Η εξαίρεση λοιπόν αυτού τού
κανόνα πού σού έλεγα, αποδεικνύεται μόνο μέσω τού χρόνου καί περιέχεται μέσα
στό μήνυμα αυτού τού «μπουκαλιού».
Πόση ειρωνία όμως ;
Οταν έρχεται αυτή ή ημέρα, ή
ημέρα τής απόδειξης καί τής επιβεβαίωσης γιά κάτι πάρα πολύ σπουδαίο, τότε
είναι πάντα καί σχεδόν απαραίτητα πολύ αργά !
Κρίμα !
Μοιάζει μέ νόμο αυτής τής ζωής
καί δυστυχώς κάποιοι από τούς νόμους αυτής τής ζωής είναι...κρίματα !
Δε 15
Σεπ 1996
Κώστας Κωνστανταρίδης
