Μη κάνεις
λένε (και συμφωνώ απολύτως) αυτό πού δεν θέλεις να σού κάνουν.
Να όμως πού
απόψε εγώ έκανα το ακριβώς αντίθετο ! Εχασα τον έλεγχο και ξέφυγα τελείως.
Όχι, δεν
δίνω καμιά απολύτως δικαιολογία στον εαυτό μου.
Θύμα μου
υπήρξε ό καλύτερος Ψυχούλης Φίλος πού έχω, εδώ και 37 συναπτά έτη ό Μπιλάκος.
Με είδα και το είδα λίγα λεπτά μετά πού
έφυγε.
Ηρθε ό
φουκαράς στις οκτώ το βράδυ και μέχρι στις μία και μισή τά ξημερώματα πού έφυγε
γλυκά κουρασμένος έως παραζαλισμένος, είχε απέναντί του εμένα να τού λέω, να
τού λέω, να τού λέω και τελειωμό να μην έχω.
Δεν έχει
καμιά σημασία το γεγονός ότι αυτά πού του έλεγα και του περιέγραφα δεν ήταν
ούτε ασυνάρτητα, ούτε και αρλούμπες.
Σημασία όμως
είχε και συνεχίζει να έχει, σαν απαράδεκτη συμπεριφορά και εικόνα από την
πλευρά μου, το γεγονός ότι δεν τον άφησα τον καημένο μου ούτε ανάσα να πάρει !
Μά και στην
καλύτερη διάλεξη αν θα είχε πάει ό άνθρωπος, διάολε, θά υπήρχε ένα κάποιο,
μικρό έστω, διάλειμμα.
Εδώ, απόψε, με μένα και από μένα κανένα διάλειμμα, ούτε
έστω ένα ελάχιστο κενό.
Δεν θά κάνω
περαιτέρω ανάπτυξη ή ανάλυση αυτής της κακής και απαράδεκτης εικόνας, στάσης,
λειτουργίας και συμπεριφοράς μου, αλλά κρίνω αναγκαίο και απαραίτητο να την
απαθανατίσω επάνω σ’αυτή τη σελίδα επειδή ή κατά καιρούς στο μέλλον ανάγνωσή
της θα αποτελεί βασικό εργαλείο στην καθημερινή προσπάθεια πού κάνω εδώ και
αρκετά χρόνια τώρα για την συνεχή αυτοπαρακολούθηση και φυσικά τήν αυτοβελτίωση
μου.
Σύμφωνα με τους
επιστημονικώς γλωσσολογικά νεώτερους όρους ήταν
ένα «Τσάφ» μου επάνω στήν δική μου επικοινωνιακή αισθητική.
Η συγνώμη
μου στην επομενη κιόλας επικοινωνία μας θεωρείται αυτονόητη.
