Μιά φορά κι' έναν...Μάη !

Μέ άλλα λόγια !

Τά όνειρα γίναν δάκρυα.wmv (14)

Τό φτερό μιάς ψυχής

Δεν γεννήθηκε στην εξοχή, δεν μεγάλωσε στην εξοχή και δεν πέθανε στην εξοχή. 
Δεν βρέθηκε ποτέ στο περιβάλλον για το οποίο ήταν φτιαγμένη. 
Απεγνωσμένα έψαχνε στη μικρή και σύντομη ζωή της, έστω για ένα κήπο με λίγα καθαρά, ευωδιαστά και πολύχρωμα αληθινά λουλούδια. 
Ας ήταν μόνο ένας πολύ μικρός κήπος. Νομίζω πώς θα της έφθανε. 
Εδώ και πολλά χρόνια τώρα, φυσάει ένας πολύ δυνατός και κακός αέρας. Ένας αέρας πού δεν την άφησε να συνεχίσει για λίγο ακόμα το ψάξιμό της για κάποιον κήπο.
Την παρέσυρε συνεχώς και της απαγόρευε ακόμα και να πλησιάσει, έστω σ’ένα μικρό λουλούδι της δικής της επιλογής. 
Συμβιβαζόταν λοιπόν με όσα λουλούδια ευρίσκοντο μπροστά της, όταν κάποιες λίγες στιγμές κόπαζε αυτός ό δυνατός και κακός αέρας. 
Τα λουλούδια αυτά όμως, δεν είχαν ούτε γύρη, ούτε άρωμα. Μόνο τα σχήματα και τα χρώματα τα έκαναν να φαίνονται τέτοια.
Την εξοχή, τούς αγρούς και τα δάση τα ήξερε κι’άς μη τα είχε δει ποτέ της ! 
Τα ήξερε μέσα από κάτι πού έμοιαζε σαν ένστικτο. Κάτι πού ερεθιζόταν και ενεργοποιούταν από τη μεγάλη αντίθεση και το ασυμβίβαστο, ανάμεσα στη λεπτεπίλεπτη κατασκευή της και στο σκληρό και βρόμικο περιβάλλον μέσα στο οποίο βρισκόταν και προσπαθούσε να ζήσει ή πιο σωστά...νά επιβιώσει. Αυτό, άλλωστε, ήταν κάτι πού την εξαντλούσε.
Επιπλέον όμως ήταν και κάτι πού δραστηριοποιούσε έντονα τη φαντασία της και συγχρόνως  δραματοποιούσε όλες εκείνες τις εκδηλώσεις πού προήρχοντο από τη λειτουργία ενός οποιουδήποτε πλάσματος, πού σε μικρές και φυσιολογικές ποσότητες ονομάζεται «ανάγκη». 
Κάποιες στιγμές, όλα αυτά μαζί της δημιουργούσαν ένα ψυχικό, πνευματικό και συναισθηματικό βραχυκύκλωμα ή αλλιώς, μια παραίσθηση.
Μια παραίσθηση ή οποία εκδηλωνόταν σαν μέθη. Μια μέθη, μια χαλάρωση και μια ευφορία ίδια μ’εκείνη πού θα δημιουργείτο και στην πραγματικότητα αν θα συναντούσε ποτέ με ελεύθερο πέταγμα κάποιον αγρό ή κάποιον κήπο γεμάτο με αληθινά λουλούδια. 
Τα λουλούδια των ονείρων της. 
Έπειτα επανακτούσε τις κανονικές λειτουργίες της και διαπίστωνε με λύπη ότι για μια ακόμη φορά στη ζωή της, καθόταν επάνω ή φτερούγιζε γύρω από ένα ψεύτικο λουλούδι αυτής της βρόμικης πόλης. Ένα λουλούδι χωρίς γύρη και χωρίς άρωμα.
Σήμερα, ό ίδιος αυτός κακός αέρας έφερε στα πόδια μου το ένα από τα δύο της φτερά ! 
Ναι, τώρα πιά ήταν οριστικό πώς δεν βρέθηκε ποτέ στη ζωή της σε κάποια εξοχή. 
Στην εξοχή της, στο φυσικό της περιβάλλον.
Πέθανε τελικά μέσα σ’αυτή τη βρόμικη και καταθλιπτική πόλη και ανάμεσα στα ψεύτικα λουλούδια της.
Λουλούδια πού αν δεν έχουν μια πεταλούδα να κάθεται επάνω τους ή έστω να φτερουγίζει γύρω τους, δεν μπορούν να πείσουν ότι έχουν κάποια αξία. Είναι τότε πού δείχνουν ακόμα πιο ψεύτικα !
Το φτερό μιας πεταλούδας - ψυχής λοιπόν, πού δεν συνάντησε ποτέ το περιβάλλον της. 
Οι σκέψεις, οι επιθυμίες, τα όνειρα, οι ελπίδες και οι ανάγκες της ψυχής - πεταλούδας ενός ανθρώπου, πού δεν συνάντησε το δικό της περιβάλλον.
Τα δυό αυτά μαζί αφημένα πάνω στη σελίδα ενός ημερολογίου. 
Ποιός ξέρει;
Ίσως κάποια μέρα, ένας άλλος, ένας καλός αέρας να τα ανασηκώσει και να τα φέρει να πέσουν απαλά σ’έναν απάνεμο και γαλήνιο εξοχικό τόπο πού θα δικαιώσει και τα δύο.

Τό κάτι άλλο

Τά διασκορπισμένα γράμματα πού συνθέτουν τις λέξεις της πιο σημαντικής ιστορίας, εδώ σ’ αυτόν τον πλανήτη, ονομάσθηκαν… «Άνθρωποι». 
Δυστυχώς όμως έτυχε να γεννηθώ και να ζήσω στη περίοδο της σύνδεσης και σύνθεσης μόνο των συμφώνων μεταξύ τους. 
Ετσι, όχι μόνο δεν μπορώ να καταλάβω, αλλά ούτε και να προφέρω δεν καταφέρνω αυτό πού σήμερα σχηματίζουν ή συνθέτουν σαν ιστορία οί άνθρωποι ! 
Είναι εντελώς ακατανόητο και φυσικά καθόλου εύηχο ! 
Θυμίζει κάτι άλλο πού… «Είναι το κάτι άλλο» !!! 
Ζητούνται λοιπόν φωνήεντα με την ελπίδα να υπάρξει ζωή και να γραφτεί ξανά ένα καλό και κατανοητό κομμάτι ανθρώπινης ιστορίας. 

Ο Σιδεράς

                              Η έκρηξη ήταν φοβερή, σε όλη την ύπαρξή μου

                              διέλυσε τις σκέψεις μου κι’έφθασε στη ψυχή μου.

                              Οί γυάλινες οί σκέψεις μου, θρύψαλα γίναν όλες

                              οί ξύλινες πήραν φωτιά, τη πιο δυνατή απ’όλες.

                             Οί σιδερένιες μού’μειναν, ατσάλινες δεν υπήρχαν

                              κι’αυτές όμως μού χάλασαν γιατί οξειδωθήκαν.

                              Πήρα μια σιδερένια μου για να την καθαρίσω

                              με ίσια σκέψη καθαρή, νέα ζωή ν’αρχίσω.

               Ο μ ω ς . . . ....

                              Σφυρί το ένα γεγονός, το άλλο ήταν αμόνι

                             ανέλαβε ή μοίρα «Σιδεράς» τις σκέψεις μου νά στραβώνει.

                              Τη στράβωσε τη σκέψη μου, την έκανε τσιγκέλι

                              κι’ή άκρη πού κοίταγε μπροστά, τώρα τά πίσω θέλει.

                              Το σώμα της στράβωσε διπλά και το’κανε τσιγκέλι

                               κι’ή άκρη πού πίσω κοίταγε, μπροστά να βλέπει θέλει.

                              Τη γύρισα και κάθετα να δώ τι θέλει ακόμα

                               κι’ή άκρη πού κοίταγε ψηλά τώρα κοιτά το χώμα.

                              Η άκρη πού κάτω κοίταγε κι’ακούμπαγε στο χώμα

                              τώρα ζητά τον ουρανό και το γαλάζιο χρώμα.

                              Σίδερο είναι το σώμα της πού κάποτε ήταν ίσιο

                              μά μ’έναν τέτοιο «Σιδερά», πώς νέα ζωή ν’αρχίσω;

                              Τά όνειρά μου κρέμασα από σκέψεις σαν τσιγκέλια

                              και νιώθω πώς τώρα ό «Σιδεράς» θα κλαίει από τά γέλια.

Θρύψαλα

Γιά νά τακτοποιήσω τά διασκορπισμένα μέσα στίς σελίδες τών αναμνήσεών μου, πολύχρωμα θρύψαλα εκείνης τής αγάπης πού έσπασε, είναι αδύνατον.

Αν πάλι προσπαθήσω νά τά συγκεντρώσω βιαστικά καί επιπόλαια, προκειμένου νά σού τήν περιγράψω, τότε τό μόνο πού μπορεί νά καταφέρω τελικά, θά είναι νά μπερδέψω τά όμορφα μέ τά άσχημα καί νά σέ φέρω έτσι μπροστά σέ μιά μαύρη διαπίστωση.

Λέω λοιπόν νά τ’αφήσω σκορπισμένα όπως είναι, επειδή έτσι έχουν μιά δική τους, μιά διαφορετική καί πρωτότυπη ομορφιά.

Τουλάχιστον μέχρι νά τά ξεθωριάσει ό χρόνος.     

Παραίτηση

Πρόλογος

Είναι ένα σενάριο πού θα το έπαιζα αν ήμουν άντρας με... «Αρ@@ια». 
Σήμερα, άλλωστε, για να δείξεις ότι συναισθηματικά είσαι άντρας με αρ@@ια, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις... «Αρ@@ια συναισθήματα» ! 
Τέτοια είναι τα συναισθήματα πού συγκινούν τώρα πια ίσως...όλους μας !

Το σενάριο

Είναι απόγευμα και τηλεφωνώ στο σπίτι της. Απαντά ή ίδια. 
--- Καλησπέρα σου. Τί κάνεις; 
--- Καλώς τον. Καλά είμαι. Εσύ; 
--- Καλά είμαι κι’εγώ. Να σου πώωω. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι σου υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο πού λέγεται « Ανεμώνα » και το ξέρεις βεβαίως. 
--- Ναι.
--- Σε είκοσι λεπτά, από τη στιγμή πού θα κλείσουμε το τηλέφωνο, θα βρίσκομαι με το αυτοκίνητό μου στον δρόμο αυτού τού ζαχαροπλαστείου και λίγα μέτρα πιο μακριά άπ’ αυτό. Θα έχω τα «Αλάρμ» αναμμένα, προκειμένου να μ’εντοπίσεις ευκολότερα. 
Θα ήθελα να έρθεις για να σού πω κάποια πράγματα πού πρέπει οπωσδήποτε να σού πω.
--- Μα δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι περισσότερο πέραν αυτών πού έχουμε πει μέχρι σήμερα. Πολύ περισσότερο βέβαια μ’έναν τέτοιο τρόπο και μάλιστα τόσο πολύ κοντά στο σπίτι μου. Δεν θα ήθελα, ξέρεις, να με δει κάποιο μάτι. 
--- Κάτ’ αρχάς θα σού διευκρινίσω από τώρα ότι δεν θα πρέπει ν’ανησυχείς και σού εξηγώ τούς λόγους. 
Ο πρώτος είναι ότι αυτά πού έχω να σού πω δεν θα πάρουν πολύ χρόνο. Το να μαδήσεις μια.. «Ανεμώνα» είναι κάτι πού γίνεται εύκολα και γρήγορα. Δύσκολο και πού απαιτεί πολύ χρόνο είναι να την βρεις και στη συνέχεια να την πάρεις κοντά σου και να τη μεγαλώσεις με αγάπη. 
Ο δεύτερος είναι ότι μπορούμε να το κάνουμε να φανεί σαν μια τυχαία συνάντηση, μια πού δεν θα μού κακοφανεί αν δεν θα δεχθείς να μπεις μέσα στο αυτοκίνητο. Όσα έχω να σού πω, μπορώ να σού τα πω και από το παράθυρο τού αυτοκινήτου, χωρίς να σε κουράσω σωματικά, αλλά και πριν προλάβει κάποιος πού θα μπορεί να μάς βλέπει να με χαρακτηρίσει αγενή.
--- Καλά, αν είναι τόσα λίγα αυτά πού θέλεις να μού πεις, τότε γιατί δεν μού τα λες τώρα από το τηλέφωνο ώστε να αποφύγεις κι’ εσύ την ταλαιπωρία; 
--- Θεωρώ απαραίτητο όταν κάποιος έχει να πει σε κάποιον άλλον σοβαρά λόγια, τότε να τού τα λέει κοιτώντας τον στα μάτια. 
Αυτός είναι ό τελευταίος και ίσως ό πιο ασήμαντος τρόπος επίδειξης θάρρους και ψυχικής γενναιότητας. Το τηλέφωνο το θεωρώ σαν μια σημαντικότατη εφεύρεση τού ανθρώπου. Όλοι τη θαυμάζουν και πιο πολύ άπ’ όλους οι δειλοί. Θέλω να πιστεύω όμως πώς δεν ανήκω σ’αυτή τη κατηγορία των θαυμαστών τού τηλεφώνου. Αν εσύ ανήκεις σ’αυτή τη κατηγορία, τότε κάνε για το χατίρι μου μια προσπάθεια μόνο γι’απόψε. Το να ακούσεις, άλλωστε, απαιτεί λιγότερη γενναιότητα από το να πεις. Κάνε μια προσπάθεια λοιπόν μόνο για να μ’ακούσεις. Όσο για την ταλαιπωρία; Αυτή την έχω ήδη υποστεί μέχρι να φθάσω στην απόφαση να μαδήσω την «Ανεμώνα» μου.
Ήδη όμως διαπιστώνω ότι έχω πει πολλά από το τηλέφωνο και θ’αρχίσει να μοιάζει με πράξη δειλίας. Σε είκοσι λεπτά θα σε περιμένω εκεί πού σού είπα.  
---  Καλά...εντάξει.
        
Έστριψα αριστερά και μπήκα στον δρόμο πού βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο. Είχε ήδη σκοτεινιάσει και έξω. Το ζαχαροπλαστείο «Ανεμώνα» ήταν μέσα κι’έξω φωτισμένο ! Ίσως έτσι να δήλωνε και να τόνιζε το αναμφισβήτητο της ύπαρξής του.
Τα φώτα τού αυτοκινήτου φώτισαν λίγο πιο μακριά τη σιλουέτα της, αλλά και τον επίλογο μιας μεγάλης ερωτικής ιστορίας ! 
Είχε φθάσει πρώτη και περίμενε. Το ήξερα ότι θα έφθανε πρώτη. Πλησίασα με το αυτοκίνητο και σταμάτησα ακριβώς δίπλα της. Πάρ’ότι ήταν... «μαδημένη», εξακολουθούσε να είναι πολύ όμορφη !

--- Γεια σου κι’από κοντά λοιπόν. Έχω την εντύπωση ότι ήρθα στην ώρα μου. Περιμένεις πολλή ώρα;   
--- Όχι, όχι μόλις πριν από λίγο ήρθα. 
--- Θα μπεις μέσα στο αυτοκίνητο ή δεν θέλεις; 
--- Εσύ μού είπες στο τηλέφωνο πώς δεν θα χρειασθεί, αφού θα είσαι πολύ σύντομος.
--- Ναι, έχεις δίκαιο. Ας γίνει λοιπόν αυτό για το οποίο ήρθα.  

Κοίταξέ με στα μάτια σε παρακαλώ. Μπορεί να έχασα τα πόδια μου, αλλά τουλάχιστον μ’αυτά και με το μυαλό μου, ακόμη καταφέρνω να ζω. Ομολογουμένως είναι φοβερά οδυνηρό να ζει κάποιος μόνο μ’αυτά τα δύο. Μέχρι και πριν λίγο καιρό ακόμα, είχα και τα συναισθήματα, αλλά δυστυχώς αυτά μού τα κατέστρεψαν οί...δειλοί αυτού τού κόσμου.
Έλα, κοίταζέ με στα μάτια σε παρακαλώ. Λίγο ακόμα. Δεν θα σε κουράσω και δεν θα σε καθυστερήσω για πολύ. 
Μέχρι και πριν λίγες ημέρες ακόμα, εξακολουθούσα να σού λέω και να επιμένω πώς ή «Ανεμώνα» υπάρχει και ότι είναι Ένα Υπέροχο...χμ...Λουλούδι με ανθρώπινες ιδιότητες ! Στο έλεγα και εσύ μού απαντούσες ψυχρά και σκληρά πώς θα πρέπει να το βγάλω απ’τό μυαλό μου ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Αγωνιζόμουν τότε με πολλούς και διάφορους τρόπους να μη σε πιστέψω, αφού δεν είχα και δεν έχω τώρα πια τα προσόντα ώστε ν’αγωνισθώ για να με πιστέψεις. 
Το μυαλό, τα μάτια και τα συναισθήματα φαίνεται πώς δεν έφθαναν. Τελικώς το κατάφερες και μ’έπεισες ! Μ’έπεισες λοιπόν πώς «Ανεμώνες» υπάρχουν, αλλά άντε να είναι ζαχαροπλαστεία, όπως είναι αυτό λίγο πιο πίσω μας. Ήθελα, άλλωστε, να σού πω αυτά τα λόγια σχεδόν έξω άπ’αυτό, προκειμένου να τα πιστεύω, να τα συνειδητοποιώ και να τα υποστηρίζω δυνατότερα. 
Όσο πιθανό είναι λοιπόν στη θέση αυτού τού ζαχαροπλαστείου να φυτρώσει και να υπάρξει μια μεγάλη και πανέμορφη Ανεμώνα, άλλο τόσο πιθανό είναι να την βρω κι’εγώ. Σ’ευχαριστώ πού μ’έπεισες να μη πετάω στά...σύννεφα με τούς κήπους.
Καληνύχτα σου.  
Στη συνέχεια επικράτησε το αντίθετο του «Ήχος και Φώς» !!! 

Αλυτα μόνος

Υπο μίαν άλλη αντιληπτική γωνία ό υπαρξιακός μου προβληματισμός.

Κατά μία θεωρία, τά πάντα όσα συνθέτουν τά...πάντα είναι μαθηματικά !!! 
Είναι μία θεωρία τήν οποία αποδέχεται σέ μεγάλο βαθμό ή λογική μου καί κυρίως ή διαίσθησή μου. 
Κάτ’ αυτή τή λογική καί κάτ’αυτή τή διαίσθηση λοιπόν νομίζω ότι ό κάθε άνθρωπος επάνω σ’αυτόν τόν κόσμο είναι μιά μαθηματική άσκηση ή αλλιώς...ένα εν δυνάμει μαθηματικό φαινόμενο. 
Μιά μαθηματική άσκηση, ένα μαθηματικό φαινόμενο, πού ματαίως προσπαθεί νά αυτοεπιλυθεί, νά αυτοαπαντηθεί, νά αυτοαποδειχθεί, αλλά καί νά λύσει καί νά αποδείξει κάποια άλλα γύρω του.
Μιά μαθηματική άσκηση ή οποία στή προσπάθειά της νά τά κάνει όλα αυτά, παράγει αδιαλείπτως, όμως σχεδόν πάντα, αποτυχημένα υποαποτελέσματα πού τά ονομάζει «Συμπεράσματα». 
Μιά μαθηματική άσκηση ή οποία μέσα στήν αγωνία της γιά νά αυτοεπιλυθεί προσεγγίζει καί κολλάει επάνω σέ άλλες ασκήσεις επιζητώντας ουσιαστικά άπ’αυτές νά αποκομίσει  στοιχεία πού θά τή βοηθήσουν σ’αυτή της τή προσπάθεια.  
Αυτή ή διαδικασία εκτυλίσσεται καί εξελίσεται αιωρούμενη μέσα στόν χρόνο ό οποίος νομίζω ότι λειτουργεί καί περιστρέφεται σάν μιά μπάλα, μέσα στήν ελαστική μπάλα τής κάθε συνείδησης, γι’αυτό κι’εκεί μέσα...ό,τι σού τύχει. 
Ετσι, άλλωστε, δημιουργήθηκαν καί δικαιολογούνται οί έννοιες τής τύχης καί της καλής ή κακής σύμπτωσης. 
Μή μού ζητάς λοιπόν νά σού πώ κάτι γι’αυτήν τή ζωή επειδή ακόμα τήν λύνω, ακόμα τήν επεξεργάζομαι, είτε πρός μιά σωστή, είτε πρός μιά λανθασμένη κατεύθυνση καί βεβαίως παράγω αμφισβητήσιμης αξίας υποαποτελέσματα ή αλλιώς...συμπεράσματα. 
Μέ άλλα λόγια;  Εξακολουθώ νά μή μάς ξέρω ! 
Συμπέρασμα; 
Εξ ιδιότητος, παραμένω μαθηματικά άλυτος καί συμπτωματικά...μόνος. 

Σάν σήμερα

Τό φθινόπωρο τού ίδιου έτους άρχισε ή καταδίωξή μου από τήν ανίατη ασθένεια, αλλά καί μοίρα !

Τό ΝΑΙ τού ΟΧΙ

Αν υποθέσουμε πώς ή λέξη... «Ναί» αντιπροσωπεύει μόνο τό καλό καί ή λέξη «Οχι» μόνο τό κακό, τότε...

Τότε φαντάσου ότι ένα πολυάριθμο σμήνος από «Ναι» σχημάτισε μπροστά στή ζωή μου καί στίς αποφάσεις πού τήν αφορούσαν, τή λέξη «Όχι» καί ένα άλλο εξίσου πολυάριθμο σμήνος από  «Όχι» σχημάτισε τή λέξη «Ναι».

Τί λές, σύμπτωση; Τόν ρώτησα.

Κούνησε τότε τό κεφάλι του πρός τά πάνω καί είπε.... Ναί !

Ηταν τό «Ναι» τού όχι, όπως είναι καί τό «Όχι» τού ναί! 

Οπως είναι τό καλό τού κακού, αλλά καί τό κακό τού καλού.

Τό δίκαιο τού άδικου, αλλά καί τό άδικο τού δίκαιου.

Τό πολύ τού λίγου, αλλά καί τό λίγο τού πολύ.

Τά όλα τού τίποτα, αλλά καί τό τίποτα τού όλα.

Τό διαρκές τού στιγμιαίου, αλλά καί τό στιγμιαίο τού διαρκούς.

Μέ άλλα λόγια...ή Ζωή !

Ναί, κάπως έτσι σκέφτομαι καί νιώθω.

Κάπου ανάμεσα σ’αυτές τίς αντιθέσεις καί αντιφάσεις περιφέρομαι καί ζώ καθημερινά καί νομίζω πώς κοντεύω νά τρελαθώ !

Θά είναι ή τρέλα τής λογικής,αλλά καί ή λογική τής τρέλας !

Μέ κατάλαβες τώρα; Τόν ρώτησα.

Κούνησε τό κεφάλι του πρός τά κάτω καί είπε...Οχι !

Αποτέλεσμα

Αλήθεια, πόσο πολύ άγνωστα πού ήταν τα… γνωστά ;

Πού μ’ έβαλες να ζήσω;

Σαν αποτέλεσμα έζησα, χωρίς να τ’ αποδείξω.

Αποτελέσματα πολλά, χωρίς όμως τις πράξεις

  και ή ψυχή μου απόμεινε χωρίς καθόλου εισπράξεις.

Απολογία μού ζητάς κι’ εγώ τα ‘χω χαμένα

  Δεν με κατάλαβες ποτέ, μα ούτε κι’ εγώ εσένα. 

Τό λουλούδι τού βάζου

Τή Αγνώστω Θεά !

Η κάθε σου λέξη μία καινούργια μέρα.

Το κάθε σου χαμόγελο μια νέα ανατολή. 

Την παρουσία σου τη λέω ζωή και τ’ όνομα σου Αιώνια.

Σαν μού μιλάς, σαν με κοιτάς, εγώ γίνομαι χρόνος κι’ εσύ με νιώθεις Άπειρο. 

Έτσι μετράμε την αγάπη μας, αγάπη μου. 

Ολοφάνερα κρυμμένοι !

Κάποτε στή...δύση.

Πάει καιρός τώρα πού θέλει να κάνουμε...έρωτα συζήτησης και με προκαλεί αφήνοντας διστακτικά, διακριτικά και θηλυκότατα να διακρίνω στο κορμί της επιθυμίας της τα μισοσκεπασμένα με τις λέξεις της απόκρυφα σημεία των συναισθημάτων της για μένα ! 

Περιμένει από εμένα να κάνω την πρώτη κίνηση. 
Όταν όμως το επιχειρώ, τότε απομακρύνεται σχεδόν πάντα, κάνοντας πώς...δέν καταλαβαίνει. 
Σταματώ και δεν επιμένω.
Είναι της νοοτροπίας μου να μην επιμένω γενικώς παρά μόνο όταν είμαι σίγουρος για κάτι και δυστυχώς δεν είμαι σίγουρος για τίποτα !

Χθες όμως δεν άντεξα στον πειρασμό και άπλωσα απαλά μερικές λέξεις μου για ν’αγγίξω το κορμί της επιθυμίας της και να χαϊδέψω τα απόκρυφα σημεία των συναισθημάτων της. 
Ήθελα επιτέλους να κάνουμε έρωτα....συζήτησης. 

Μήηη...όχι...σέ παρακαλώ, μην επιμένεις, αντέδρασε ενώ συγχρόνως αφηνόταν με προκλητική αδυναμία στην αγκαλιά των λέξεών μου. 
Λέξεις πού τύλιγαν και έσφιγγαν την επιθυμία της, τώρα πιά, προκαλώντας ανάλογες δικές της κινήσεις επάνω στη δική μου. 
Ηδη...λογοχαϊδευόμασταν με πάθος ! 

Η συζήτηση επιτέλους είχε αρχίσει και ήταν καθαρά...ερωτική και ολοφάνερα κρυμμένη !!! 

Κοκκινολαίμης

Αυτές οί γλυκές ψυχούλες αφικνούνται στόν κήπο μου κάθε χρόνο στίς 14/15/16 τού Οκτώβρη. 
Τίς περιμένω μέ ανυπομονησία λοιπόν καί ... καί θυμήθηκα καί αυτή τήν παλιά μου ανάρτηση στό YouTube. 

Μιάς Λεμονιάς τό όνειρο

   Μιας λεμονιάς το όνειρο ήταν να κάνει αχλάδια

και τα κλαδιά της άφηνε από λεμόνια άδεια.

 Με προσευχές και τάματα, θεό παρακαλούσε

να ξύπναγε ένα πρωί μ’αχλάδια φορτωμένη.

   Ευχόταν, περίμενε, ήλπιζε και χιλιολαχταρούσε

   μα ούτε λεμόνια έβγαζε ή δόλια, ή καημένη.

   Μια λεμονιά μεγάλωσε, από λεμόνια άδεια

           κι’όταν στο χώμα έγειρε ξερή, τη σκέπασαν μ’αχλάδια. 

Στήν Αγάπη

Εγγυημένη Αλήθεια !

Όταν ρώτησαν τον Θεό αν υπάρχει Θεός, 

τότε αυτός έδειξε Εσένα. 

Don't Leave Me Now

Συμβαίνει, αλλά δέν ξαφνιάζει !!! 

Σκυλίσια σκέψη

Στη συνέχεια το μυαλό μου ανέτρεξε σε πάρα πολλά και σημαντικά έως καθοριστικά γεγονότα της μέχρι σήμερα ζωής μου και ό συνδυασμός τους τόνισε ιδιαίτερα έντονα την τρισδιάστατα προβαλλόμενη εικόνα τού φαινομένου της «Σύμπτωσης» στην οθόνη της αντίληψής μου ! Ένιωσα παράξενα.

Ένιωσα ακριβώς όπως ό θλιμμένος σκυλάκος πού φιλοξενείται προσωρινά στην πυλωτή της απέναντι πολυκατοικίας.

Ναι, ξέρω καλά ότι και αυτά τα πλασματάκια νιώθουν τα ίδια συναισθήματα.  

Ένιωσα ότι κάποιο άλλο, κάποιο αόρατο αφεντικό, πού στη δική μου την περίπτωση και για τη δική μου τη ζωή δεν μοιάζει με προστάτη, μ’έχει δεμένο με μια διαφορετική αλυσίδα και με πηγαίνει όπου θέλει αυτός και όποτε θέλει αυτός.

Οι βλέποντες με τις δύο μόνο διαστάσεις, τον βλέπουν σαν «Σύμπτωση» και τον αποκαλούν «Μοίρα» .

Είδα τα πράγματα της μέχρι σήμερα ζωής μου λοιπόν από τη θέση τού...σκύλου και αφού πρώτα ξύθηκα και χασμουρήθηκα τεμπέλικα και μελαγχολικά, έπειτα έκανα ένα... «Φούφφφφ» επάνω σ’αυτή τη σελίδα και στη συνέχεια έκλεισα τα μάτια μου και έχωσα την αντίληψή μου ανάμεσα στα σημερινά δεδομένα μου. 

Century - Lover why [Official Video]

Η Πόλη τής Καρδιάς σου

Αναμνήσεις απ' τό... μέλλον ;

Κακό ξενύχτι απόψε.

Η ώρα είναι δυόμιση και οι πόνοι της ψυχής μου αμέτρητοι κι’ αβάσταχτοι.

Τα ηρεμιστικά φάρμακα πού έχω πάρει δεν με πιάνουν.

Μια μόνο λύση υπάρχει για να καταφέρω να ηρεμήσω.

Να σού… μιλήσω.

===============================================================

Έξω απ’ τα τείχη πέρασα της πόλης της καρδιάς σου

πολύχρωμες διαμαντόπετρες στα χρώματα της φωτιάς σου.

Γύρω απ’ τη διαμαντένια σου άρχισα να γυρίζω

δε μ’ ένοιαζε αν θα καώ μ’ αρκούσε να λαμπιρίζω.

Την πύλη σου έψαχνα να βρω με φώς από το φώς σου

φλόγα στις φλόγες σου να μπω, αρκεί να’ μουν δικός σου.

Lara Fabian- Je suis Malade "HD"

How can you mend a broken heart?

Απογευματινή Αγάπη

Από τήν εποχή πού ακόμα μπορούσα νά νομίζω. 

Ετσι ξαφνικά

Βρισκόμουν μέσα στην κακοκαιρία των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, όταν…

Σαν αιθρία εν καταιγίδα (σπανίως συμβαίνει και έτσι) κοιτάζω προς τη καταπράσινη λεμονιά πού από το παράθυρο τού δωματίου μου με παρακολουθεί καθημερινά και μονολογώ.

«Με μονάδα μέτρησης τα χείλη μου, άραγε πόσα φιλιά να είναι το σώμα σου;»

Διέγνωσα απορία στο δέντρο. Λένε ότι κι’αυτά καταλαβαίνουν, γι’αυτό και της εξήγησα.

«Ναι, λεμονιά μου. Αυτό θα της έλεγα αν εγώ θα ζούσα κι’εκείνη θα υπήρχε»

Να δεις πού όταν θα ωριμάσουν οι καρποί της θα είναι πλούσιοι σε δάκρυ, σκέφθηκα.

Δύο εικόνες

Θυμάμαι πού στα πρώτα παιδικά χρόνια μου, υπήρχε ό εξής πειραχτικός διάλογος.

«Τι’είπες ;» ρωτούσε ό ένας. «Τρύπες» ανταπαντούσε ό άλλος.

Σκέφθηκα ότι ίσως αυτός ό σύντομος διάλογος θα πήγαινε σαν δεύτερος τίτλος στο κειμενάκι πού ακολουθεί.

Τον παραθέτω λοιπόν.

--- Τι’είπες ;

--- Τρύπες.

Οι εικόνες ήταν δύο. Η μια απέναντι στην άλλη.

Οι διαστάσεις τους ίδιες. Ίδιος και ό χώρος.

Η πρώτη έδειχνε μια άγρια χειμωνιάτικη καταιγίδα πού είχε τον τίτλο... « Απογοήτευση, λύπη και φόβος ».

Η δεύτερη έδειχνε ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο τοπίο πού είχε τον τίτλο... « Αισιοδοξία, χαρά και ελπίδα ».

Είναι τοπία θεμάτων, γεγονότων και καταστάσεων αυτού τού κόσμου, αυτής της ζωής, ζωγραφισμένα επάνω στους καθρέφτες της αντίληψης σου  μού είπαν και μ’ άφησαν ανάμεσα να κοιτάξω για να γνωρίσω τον κόσμο, αλλά και να βρω και να δώ τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτούς.

Κάπως έτσι άρχισε ή παρατήρηση, ή έρευνα ή αλλιώς… ή ζωή μου.

Πολύ γρήγορα, πολύ νωρίς, όμως το βλέμμα μου έπεσε επάνω στις φθορές ή αλλιώς… επάνω στις μικρές ή μεγαλύτερες τρύπες της πραγματικότητας.

Στα μεγάλα κενά-τρύπες πού άφηνε ή εικόνα τού ηλιόλουστου ανοιξιάτικου τοπίου, της αισιοδοξίας και της ελπίδας, διέκρινα τον εαυτό μου αλλά και την εικόνα της άγριας χειμωνιάτικης καταιγίδας πού φαινόταν ολοκάθαρα πίσω μου.

Στα μικρότερα κενά-τρύπες πού άφηνε ή εικόνα της άγριας χειμωνιάτικης καταιγίδας, της απογοήτευσης και τού φόβου, διέκρινα και πάλι τον εαυτό μου, αλλά και την εικόνα τού ηλιόλουστου ανοιξιάτικου τοπίου πού φαινόταν τώρα κι’αυτό πίσω μου.

Αποτέλεσμα ; 

Τον εαυτό μου, περίπου τον γνώρισα μέσα από τα μεγάλα και τα μικρά κενά-τρύπες της πραγματικότητας των τοπίων τού ωραίου και τού άσχημου, τού αισιόδοξου και τού απαισιόδοξου, της ελπίδας και τού φόβου, τού δίκαιου και τού άδικου, τού καλού και τού κακού.

Αυτό τον κόσμο όμως πού τα συνθέτει, τα ζωγραφίζει, αλλά στη συνέχεια, λόγω κακής ποιότητας, μόλις στεγνώνουν τα ξεφλουδίζει και τα ξεκολλάει από τις καθρεφτίζουσες  παλέτες της ιστορία του, νομίζω πώς όχι !

Αν οι εικόνες ανάμεσα στις οποίες με άφησαν να κοιτάξω και να κοιταχθώ ήταν ποιοτικότερες, ήταν συμπαγείς και δεν άφηναν κενά, τότε θα γνώριζα ακόμα καλύτερα τον κόσμο, αλλά ίσως να μην ήξερα καθόλου τον εαυτό μου !

Μετάλλαξη

Επικράτησε, κυριάρχησε ή Αδικία !  Έγινε ή πρώτη δύναμη σ’αυτόν τον κόσμο !

Έγινε ένα σύννεφο πού επικάθισε επάνω του και τον σκέπασε. Τα πάντα είναι άδικα και αδικημένα. Τα πάντα αδικούν και αδικούνται, αναπόφευκτα και αναπότρεπτα.

Ακόμα και οι έννοιες των λέξεων.  Ακόμα και ή Αγάπη !!!  

                 =================================================================

Τι άδικο πια να αγαπάς, μα και να το πιστεύεις.

   Με αδικία τρέφεσαι, το… «Γνώθι σ’αυτόν» νηστεύεις.

   Τι άδικο πια να σ’αγαπούν, μα και να το πιστεύουν.

Με αυταπάτες τρέφονται, στη πίστη…αλητεύουν.

Η αγάπη μεταλλάχθηκε, έγινε αδικία

    κι’αυτή ή νέα της μορφή, μού φέρνει αηδία.

    Δε θέλω πιά να μ’αγαπούν, δε θέλω ν’αγαπήσω.

      Θέλω να μείνω δίκαιος, ακόμα κι’αν μισήσω. 

Κάθετη σκέψη

Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι ;  Γραμμές είναι.

Είναι οι οριζόντιες γραμμές αναλογισμού των γεγονότων, των καταστάσεων και των διαπιστώσεων της ζωής μου.

Απλώς, σε κάποια στιγμή σήμερα το πρωί, τις είδα όλες μαζί και έπειτα σκέφθηκα... κάθετα.

Η κάθετη λοιπόν γραμμή – διαδρομή της σκέψης και της αντίληψής μου, ένωσε τις απολήξεις αυτών των, μέχρι και σήμερα, οριζόντιων βιωματικών μου στοιχείων και έδωσε αυτή την εικόνα !

Εγώ φταίω ;

Ειλικρινά λυπάμαι αν σ’έκανα και τρόμαξες. 

Απαγωγή

*** Αμυδρά και συγκεχυμένα ίχνη ψυχικής μνήμης, σε συνδυασμό με έντονα και πεντακάθαρα στοιχεία μιας υγιούς προσωπικότητας από την εδώ και μερικών δεκαετιών χρονική πραγματικότητα, φανερώνουν νομίζω κάποιους σοβαρής σημασίας λόγους πού δικαιολογούν την παρουσία και την ύπαρξή μου εδώ με την ανθρώπινη ιδιότητα.

Αυτό το τελευταίο μάλιστα, επιβεβαιώνεται καθημερινά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια τώρα, από τη λυσσαλέα και απροκάλυπτη μάχη πού γίνεται και δίνεται, με δεκάδες τρόπους, για την αλλοίωσή τους πού με αναγκάζουν έτσι να φαντάζομαι ότι πρόκειται περί απαγωγής μου από κάποιον άλλο κόσμο, ίσως για… «σωφρονισμό» και μετάλλαξη.

Βρίσκομαι κυριολεκτικά πεταμένος και κακοποιημένος μέσα σ’ ένα κελί μαζί με κάποιον κόσμο πού  τον συνθέτουν πλάσματα πού αδικούν και αδικούνται μ’ έναν υπερβάλλοντα ζήλο θα έλεγα, τέτοιον πού αγγίζει τα όρια της ηδονής ! Χμ... της ηδονής τού πόνου !

Μέσα σ’ ένα κόσμο γεμάτο από πλάσματα πού βίασαν και συνεχίζουν, πού παραβίασαν και συνεχίζουν, τη φύση και τη φύση τους ποικιλοτρόπως και βοηθούμενα από μια ίσως καινούρια αλλά σίγουρα ανερχόμενη κακή δύναμη, πού ξέρει να κρύβεται καλά πίσω και κάτω από την καλοφτιαγμένη κουκούλα της ευνοϊκής συγκυρίας και της καλής σύμπτωσης !

Πλάσματα πού επιμένουν, είτε από κακία και σκοπιμότητα, είτε από άγνοια, να διατηρούν και να αυτοαποκαλούνται με έναν χαρακτηρισμό και ένα όνομα πού δεν τούς ανήκει, αλλά ούτε και τα περιγράφει τώρα πια « Α ν θ ρ ω π ο ι».

Αυτό το τελευταίο, άλλωστε, εκτός όλων των άλλων είναι και ασέβεια προς τη μνήμη των... νεκρών !

Πλάσματα πού κατάφεραν να κάνουν την καλοσύνη και την ομορφιά να παρουσιάζονται με τούς χειρότερους δυνατούς τρόπους και άρα να αγνοούνται και να καταδικάζονται σε αφανισμό, ενώ αντιθέτως την κακία και την ασχήμια να περιγράφονται σαν να ήταν ή καλοσύνη και ή ομορφιά και κατά συνέπεια να θαυμάζονται μέχρι θεοποιήσεως !

Πλάσματα πού ζουν μέσα σένα ψυχικό, πνευματικό και συναισθηματικό περιβάλλον τόσο πολύ θολό και αλλοιωμένο, ώστε οι αξίες και οι έννοιες των λέξεων με τις οποίες επιμένουν να το περιγράφουν και να το χαρακτηρίζουν, τρελαίνονται και ψάχνουν να βρουν εαυτούς και αλλήλους σε μια αγωνιώδη και περιπετειώδη διαδρομή, αντίθετη από αυτή τού χρόνου. Αξίες και έννοιες οι οποίες αφού περνούν πρώτα από τούς χώρους της κοντινής θύμησης και της νοσταλγίας, χωρίς όμως να βρίσκουν κάτι σταθερό και ανθεκτικό στη χρονική οξείδωση για να ανακουφίζονται, στη συνέχεια καταφεύγουν στη φαντασία του χρονικού βάθους και τότε είναι πού το παρελθόν είναι τόσο πολύ άγνωστο όσο είναι και το μέλλον !

Ανάμεσα σε αυτά τα μεταλλαγμένα πλάσματα λοιπόν και μέσα σε αυτόν τον κόσμο βρίσκομαι να μετράω τις αντοχές και τα όρια της λύπης και της απογοήτευσής μου, με μονάδα μέτρησης το λεπτό.

Είναι τότε πού οι διαστάσεις αυτής της κόλασης περιγράφονται μόνο με μία λέξη. 

« Α π ε ι ρ ο ν » !!!

Η μοναδική επιθυμία πού καταφέρνει να επιβιώνει μέσα σε όλα αυτά ;

Είναι να βρεθεί ένας καλός Θεός πού θα με διακρίνει, θα με εκτιμήσει, θα με λυπηθεί και θα θελήσει να με προστατεύσει, παίρνοντάς με από εδώ.

Ξέρεις... δεν υπάρχει χειρότερη κόλαση από έναν κατεστραμμένο Παράδεισο και πολύ, μα πολύ, φοβάμαι ότι δεν περνάει καλός Θεός από τέτοια μέρη ! 

Τό λάθος

Αν και κατεψυγμένο, μοιάζει ολόφρεσκο !

Στους κοίλους και στους κυρτούς καθρέφτες της πολυεδρικής επιφάνειας τού ασταθούς χαρακτήρα της και της περιστρεφόμενης προσωπικότητάς της, έκανα το λάθος να κοιταχτώ για να δώ, να κρίνω και γιατί όχι, να βελτιώσω τον εαυτό μου.

Φυσικά, το πρώτο πού ένιωσα και διαπίστωσα με τρόμο, ήταν ότι εγώ και ό έρωτάς μου για κείνη είχαμε γίνει χίλια διασκορπισμένα και παραμορφωμένα κομμάτια !

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μ’ένιωθα ολόκληρο μα μ’έβλεπα διαλυμένο.

Η συναισθηματική ναυτία είναι μια φριχτή εμπειρία !

Άρχισα τότε δίπλα της μια αγωνιώδη αυτοψηλάφηση όλων των ιδιοτήτων μου και των λειτουργιών μου και ή με κάθε τρόπο επιβεβαίωση της ακεραιότητάς τους, έγινε ανάγκη ζωτικής σημασίας. Έπρεπε πάση θυσία να ισορροπήσω.

Η αγωνιώδης αυτοψηλάφηση έγινε τρόπος ζωής και αυτοσκοπός.  Αποτέλεσμα ;

Όταν κάποια μέρα, μετά από χρόνια, βρέθηκα όρθιος και σταθερός μπροστά σε κάποιον κανονικό καθρέφτη, τότε...τότε με είδα ολόκληρο μα μ’ένιωθα διαλυμένο !

Νά ήταν όμως καί δικός μου. 

Κ λ ά σ μ α

Μήπως ή ζωή τού κάθε ανθρώπου καί όχι μόνο, είναι μια πολύπλοκη αριθμητική πράξη σέ εξέλιξη ;

Θα μπορούσαν μήπως οί λέξεις καί οί έννοιές τους να συμβολισθούν μέ αριθμούς ;

Ίσως κάτι τέτοιο να αποτελούσε τό πρώτο βήμα για κάτι τό καταπληκτικό !

Σκέπτομαι, για παράδειγμα, ένα κλάσμα δύο λέξεων καί εννοιών. Σχετικό προς απόλυτο (Σχετικό / Απόλυτο).

Τί θα μπορούσε άραγε να μάς φανερώσει μια τέτοια διαίρεση ;

Ποιά από τις δύο αυτές έννοιες όμως θα πρέπει να πάρει τη θέση τού διαιρέτη καί ποιά τού διαιρετέου ;

Αφήνουν μήπως κάποιο υπόλοιπο κι’ άν ναι, τότε ποιά τρίτη έννοια μπορεί να είναι αυτή ;

Ποιές είναι οί υποδιαιρέσεις τής κάθε έννοιας ;

Χμ... ένα σωρό ερωτηματικά προκύπτουν λοιπόν, αμέσως μετά από μια πνευματικά βρεφική προσέγγιση ενός τέτοιου θέματος !

Όλα αυτά επειδή ίσως... ένα είδος πραγματικότητας είναι καί ή φαντασία.

Ίσως μετά από μερικές αριθμητικές πράξεις μέ στοιχεία τής πραγματικότητας να προκύπτει ή φαντασία σαν αποτέλεσμα.  

Enigma - Return To Innocence (+playlist)

Best funny and cute cat videos compilation 2014

Είδα εμένα καί σκέφθηκα...Εσένα !

Είδα εμένα νά στέκεται μπροστά στό παράθυρο τού δωματίου καί νά θαυμάζει μιά πολύχρωμη πεταλούδα πού πέταγε κυματιστά καί εντελώς αθόρυβα, μέ φόντο τή μεγάλη ποικιλία τών χρωμάτων καί τών σχημάτων τών ανοιξιάτικων λουλουδιών τού κήπου καί σκέφθηκα εσένα.

Εσένα πού μάς έφτιαξες !!!

Οχι, δέν μειώθηκε ή εκπληκτική ομορφιά καί ή αξία τών έργων σου.

Οί θαυμαστές τους καί θαυμαστές σου είναι πού καταστρέφονται σιγά, σιγά μέχρι πού κινδυνεύουν νά εξαφανιστούν.

Κάνε κάτι λοιπόν. Σώσε τουλάχιστον αυτούς πού ξέρουν καί μπορούν ακόμα νά θαυμάζουν εσένα καί τά έργα σου. 

Οσο γιά τούς άλλους;

Κάν’ τους...πεταλούδες.

Ληγμένη πρόσκληση

Επιεικώς... Παράπονο

Ριγμένος μέσα σε έναν ασφυκτικά στενό και βαθειά σκοτεινό χώρο μιας συνεχούς, ιδιότυπης καί γενικευμένης απώλειας, μέσα σε έναν βουβό καί άδειο από μάρτυρες καί μαρτυρίες χώρο οδυνηρής στέρησης καλών καί φωτεινών στοιχείων ζωής, προσπαθώ απεγνωσμένα να αυτοπροσδιοριστώ καί να προσδιορίσω.

Στριφογυρίζοντας, χαμένος κυριολεκτικά, μέσα σ’ αυτό τό κελί πού κατ’ ευφημισμό τό ονομάζω «Ζωή» μου καί μέ μοναδικό δικαίωμα να μπορώ να έχω απλωμένα τα χέρια τής επιθυμίας καί τής αναζήτησης, ένιωσα κι’ εγώ κάποιες στιγμές τό αίσθημα τής ικανοποίησης, επειδή επιτέλους κάτι είχα αγγίξει, κάτι είχε βρεθεί για να κρατώ στα χέρια μου !

Πόση αξία όμως μπορούν να έχουν τα ευρήματα, τα οποιαδήποτε ευρήματα, μέσα σ’ έναν τόσο κακό καί σκοτεινό χώρο ;

Πόση αξία, πόση δύναμη, αλλά καί πόση διάρκεια μπορούν να έχουν τα παραγόμενα, λόγω και μέσω τής απόχτησης συναισθήματα, όταν ό ειδικός χώρος μέσα στον οποίον ορίσθηκε να υπάρχω καί να ζω, είναι τέτοιος πού μέ κάνει να αναρωτιέμαι συνεχώς καί εξαντλητικά άν γι’ αυτό πού βρίσκω καί κρατώ στα χέρια μου κάθε φορά θα πρέπει να νιώθω συναισθήματα χαράς καί ικανοποίησης ή αντίθετα να τρομάζω καί να λιώνω από απογοήτευση ;

Είναι αδιανόητο καί ασύλληπτο, άλλωστε, τό πόσο άσχημα υπονομεύεται καί στό τέλος εξασθενεί ή ικανότητα, αλλά καί ή δυνατότητα αξιοποίησης όλων ανεξαιρέτως των προσόντων μου μέσα σ’αυτόν τό χώρο.

Πόση αξία αλλά καί τί νόημα μπορούν να έχουν οί οποιεσδήποτε πνευματικές μου ικανότητες, όταν μού απαγορεύεται μέσω αντίθετων καί αντιφατικών ιδιοτήτων καί λειτουργιών των ευρημάτων μου, να διακρίνω καί να ξέρω άν αυτό πού βρίσκω καί έχω κάθε φορά, είναι εύρημα χαράς ή λύπης ;

Πώς θα μπορούσα να μη καταφεύγω έτσι στον επικίνδυνο μερικές φορές χώρο τής φαντασίας, στη προσπάθειά μου να ερμηνεύσω τό φαινόμενο τής ζωής μου;

Όταν δυστυχώς διαπιστώνω ότι είμαι συνεχώς καταδικασμένος να νιώθω τό συναίσθημα τής χαράς, μόνο καί μόνο επειδή κατάφερα καί βρήκα κάτι καί τό συναίσθημα της λύπης στη συνέχεια, επειδή έχασα αυτό πού είχα βρει, χωρίς όμως να διευκρινίζεται ποτέ άν αυτό ήταν τελικώς καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, άν δίκαια καί δικαιολογημένα χάρηκα ή λυπήθηκα, αλλά κυρίως, αν για μια ακόμα φορά αδίκησα ή αδικήθηκα.  

Πόσο τραγικά ειρωνικό είναι, άλλωστε, όταν μέσα από μια αναπόφευκτη άγνοια, χαίρεται κάποιος για μερικά πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να λυπάται, αλλά καί τό αντίθετο.

Πόση αξία μπορεί να έχει τό αίσθημα ακόμα και μιας μικρής ικανοποίησης μέσα σ’ έναν τέτοιο χώρο, αλλά καί μια έστω τέτοια ικανοποίηση μέσα σ’ έναν οποιοδήποτε άλλο χώρο, κάτω όμως από τέτοιες συνθήκες;

Όταν ή έννοια τής ικανοποίησης λοιπόν περιορίζεται, δεσμεύεται καί παρέχεται επίμονα εκ φύσεως καί προκλητικά εκ μοίρας μόνο μέσα σέ σκοτεινό χώρο.

Όταν περιορίζεται καί παρέχεται μόνο μέσα στα όρια της απόχτησης καί δεν απλώνεται ούτε κατ’ ελάχιστον μέσα στον φωτισμένο καί άρα ορατό χώρο μέ τις αληθινές καί σταθερές ιδιότητες τού αποκτηθέντος, προκειμένου να τρέφεται καί ν’ αναπτύσσεται απ’ αυτές ή σέ αντίθετη περίπτωση να υποχωρεί καί να εξαφανίζεται ώστε να μη προσφέρει θέαμα, τό θέαμα τού παράλογου και κυρίως του άδικου, τότε...

Τότε δεν μού αρκεί, δεν δέχομαι, δεν ανέχομαι καί δεν συμβιβάζομαι μέ τήν υποτυπώδη ικανοποίηση τής σκέτης απόχτησης μέσα σέ σκοτάδι. 

Γι’ αυτό, δεν μού αρκεί  καί δεν με ικανοποιεί πού απλώς ζω ή... πού ζω έτσι.

                                                                                                                       

                                                                                                                                            Κώστας Κωνστανταρίδης

Ανάμνηση

Περιμένοντας.wmv (12)

http://www.videoman.gr/53256