Ετσι ξαφνικά

Βρισκόμουν μέσα στην κακοκαιρία των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, όταν…

Σαν αιθρία εν καταιγίδα (σπανίως συμβαίνει και έτσι) κοιτάζω προς τη καταπράσινη λεμονιά πού από το παράθυρο τού δωματίου μου με παρακολουθεί καθημερινά και μονολογώ.

«Με μονάδα μέτρησης τα χείλη μου, άραγε πόσα φιλιά να είναι το σώμα σου;»

Διέγνωσα απορία στο δέντρο. Λένε ότι κι’αυτά καταλαβαίνουν, γι’αυτό και της εξήγησα.

«Ναι, λεμονιά μου. Αυτό θα της έλεγα αν εγώ θα ζούσα κι’εκείνη θα υπήρχε»

Να δεις πού όταν θα ωριμάσουν οι καρποί της θα είναι πλούσιοι σε δάκρυ, σκέφθηκα.

Δύο εικόνες

Θυμάμαι πού στα πρώτα παιδικά χρόνια μου, υπήρχε ό εξής πειραχτικός διάλογος.

«Τι’είπες ;» ρωτούσε ό ένας. «Τρύπες» ανταπαντούσε ό άλλος.

Σκέφθηκα ότι ίσως αυτός ό σύντομος διάλογος θα πήγαινε σαν δεύτερος τίτλος στο κειμενάκι πού ακολουθεί.

Τον παραθέτω λοιπόν.

--- Τι’είπες ;

--- Τρύπες.

Οι εικόνες ήταν δύο. Η μια απέναντι στην άλλη.

Οι διαστάσεις τους ίδιες. Ίδιος και ό χώρος.

Η πρώτη έδειχνε μια άγρια χειμωνιάτικη καταιγίδα πού είχε τον τίτλο... « Απογοήτευση, λύπη και φόβος ».

Η δεύτερη έδειχνε ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο τοπίο πού είχε τον τίτλο... « Αισιοδοξία, χαρά και ελπίδα ».

Είναι τοπία θεμάτων, γεγονότων και καταστάσεων αυτού τού κόσμου, αυτής της ζωής, ζωγραφισμένα επάνω στους καθρέφτες της αντίληψης σου  μού είπαν και μ’ άφησαν ανάμεσα να κοιτάξω για να γνωρίσω τον κόσμο, αλλά και να βρω και να δώ τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτούς.

Κάπως έτσι άρχισε ή παρατήρηση, ή έρευνα ή αλλιώς… ή ζωή μου.

Πολύ γρήγορα, πολύ νωρίς, όμως το βλέμμα μου έπεσε επάνω στις φθορές ή αλλιώς… επάνω στις μικρές ή μεγαλύτερες τρύπες της πραγματικότητας.

Στα μεγάλα κενά-τρύπες πού άφηνε ή εικόνα τού ηλιόλουστου ανοιξιάτικου τοπίου, της αισιοδοξίας και της ελπίδας, διέκρινα τον εαυτό μου αλλά και την εικόνα της άγριας χειμωνιάτικης καταιγίδας πού φαινόταν ολοκάθαρα πίσω μου.

Στα μικρότερα κενά-τρύπες πού άφηνε ή εικόνα της άγριας χειμωνιάτικης καταιγίδας, της απογοήτευσης και τού φόβου, διέκρινα και πάλι τον εαυτό μου, αλλά και την εικόνα τού ηλιόλουστου ανοιξιάτικου τοπίου πού φαινόταν τώρα κι’αυτό πίσω μου.

Αποτέλεσμα ; 

Τον εαυτό μου, περίπου τον γνώρισα μέσα από τα μεγάλα και τα μικρά κενά-τρύπες της πραγματικότητας των τοπίων τού ωραίου και τού άσχημου, τού αισιόδοξου και τού απαισιόδοξου, της ελπίδας και τού φόβου, τού δίκαιου και τού άδικου, τού καλού και τού κακού.

Αυτό τον κόσμο όμως πού τα συνθέτει, τα ζωγραφίζει, αλλά στη συνέχεια, λόγω κακής ποιότητας, μόλις στεγνώνουν τα ξεφλουδίζει και τα ξεκολλάει από τις καθρεφτίζουσες  παλέτες της ιστορία του, νομίζω πώς όχι !

Αν οι εικόνες ανάμεσα στις οποίες με άφησαν να κοιτάξω και να κοιταχθώ ήταν ποιοτικότερες, ήταν συμπαγείς και δεν άφηναν κενά, τότε θα γνώριζα ακόμα καλύτερα τον κόσμο, αλλά ίσως να μην ήξερα καθόλου τον εαυτό μου !

Μετάλλαξη

Επικράτησε, κυριάρχησε ή Αδικία !  Έγινε ή πρώτη δύναμη σ’αυτόν τον κόσμο !

Έγινε ένα σύννεφο πού επικάθισε επάνω του και τον σκέπασε. Τα πάντα είναι άδικα και αδικημένα. Τα πάντα αδικούν και αδικούνται, αναπόφευκτα και αναπότρεπτα.

Ακόμα και οι έννοιες των λέξεων.  Ακόμα και ή Αγάπη !!!  

                 =================================================================

Τι άδικο πια να αγαπάς, μα και να το πιστεύεις.

   Με αδικία τρέφεσαι, το… «Γνώθι σ’αυτόν» νηστεύεις.

   Τι άδικο πια να σ’αγαπούν, μα και να το πιστεύουν.

Με αυταπάτες τρέφονται, στη πίστη…αλητεύουν.

Η αγάπη μεταλλάχθηκε, έγινε αδικία

    κι’αυτή ή νέα της μορφή, μού φέρνει αηδία.

    Δε θέλω πιά να μ’αγαπούν, δε θέλω ν’αγαπήσω.

      Θέλω να μείνω δίκαιος, ακόμα κι’αν μισήσω. 

Κάθετη σκέψη

Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι ;  Γραμμές είναι.

Είναι οι οριζόντιες γραμμές αναλογισμού των γεγονότων, των καταστάσεων και των διαπιστώσεων της ζωής μου.

Απλώς, σε κάποια στιγμή σήμερα το πρωί, τις είδα όλες μαζί και έπειτα σκέφθηκα... κάθετα.

Η κάθετη λοιπόν γραμμή – διαδρομή της σκέψης και της αντίληψής μου, ένωσε τις απολήξεις αυτών των, μέχρι και σήμερα, οριζόντιων βιωματικών μου στοιχείων και έδωσε αυτή την εικόνα !

Εγώ φταίω ;

Ειλικρινά λυπάμαι αν σ’έκανα και τρόμαξες. 

Απαγωγή

*** Αμυδρά και συγκεχυμένα ίχνη ψυχικής μνήμης, σε συνδυασμό με έντονα και πεντακάθαρα στοιχεία μιας υγιούς προσωπικότητας από την εδώ και μερικών δεκαετιών χρονική πραγματικότητα, φανερώνουν νομίζω κάποιους σοβαρής σημασίας λόγους πού δικαιολογούν την παρουσία και την ύπαρξή μου εδώ με την ανθρώπινη ιδιότητα.

Αυτό το τελευταίο μάλιστα, επιβεβαιώνεται καθημερινά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια τώρα, από τη λυσσαλέα και απροκάλυπτη μάχη πού γίνεται και δίνεται, με δεκάδες τρόπους, για την αλλοίωσή τους πού με αναγκάζουν έτσι να φαντάζομαι ότι πρόκειται περί απαγωγής μου από κάποιον άλλο κόσμο, ίσως για… «σωφρονισμό» και μετάλλαξη.

Βρίσκομαι κυριολεκτικά πεταμένος και κακοποιημένος μέσα σ’ ένα κελί μαζί με κάποιον κόσμο πού  τον συνθέτουν πλάσματα πού αδικούν και αδικούνται μ’ έναν υπερβάλλοντα ζήλο θα έλεγα, τέτοιον πού αγγίζει τα όρια της ηδονής ! Χμ... της ηδονής τού πόνου !

Μέσα σ’ ένα κόσμο γεμάτο από πλάσματα πού βίασαν και συνεχίζουν, πού παραβίασαν και συνεχίζουν, τη φύση και τη φύση τους ποικιλοτρόπως και βοηθούμενα από μια ίσως καινούρια αλλά σίγουρα ανερχόμενη κακή δύναμη, πού ξέρει να κρύβεται καλά πίσω και κάτω από την καλοφτιαγμένη κουκούλα της ευνοϊκής συγκυρίας και της καλής σύμπτωσης !

Πλάσματα πού επιμένουν, είτε από κακία και σκοπιμότητα, είτε από άγνοια, να διατηρούν και να αυτοαποκαλούνται με έναν χαρακτηρισμό και ένα όνομα πού δεν τούς ανήκει, αλλά ούτε και τα περιγράφει τώρα πια « Α ν θ ρ ω π ο ι».

Αυτό το τελευταίο, άλλωστε, εκτός όλων των άλλων είναι και ασέβεια προς τη μνήμη των... νεκρών !

Πλάσματα πού κατάφεραν να κάνουν την καλοσύνη και την ομορφιά να παρουσιάζονται με τούς χειρότερους δυνατούς τρόπους και άρα να αγνοούνται και να καταδικάζονται σε αφανισμό, ενώ αντιθέτως την κακία και την ασχήμια να περιγράφονται σαν να ήταν ή καλοσύνη και ή ομορφιά και κατά συνέπεια να θαυμάζονται μέχρι θεοποιήσεως !

Πλάσματα πού ζουν μέσα σένα ψυχικό, πνευματικό και συναισθηματικό περιβάλλον τόσο πολύ θολό και αλλοιωμένο, ώστε οι αξίες και οι έννοιες των λέξεων με τις οποίες επιμένουν να το περιγράφουν και να το χαρακτηρίζουν, τρελαίνονται και ψάχνουν να βρουν εαυτούς και αλλήλους σε μια αγωνιώδη και περιπετειώδη διαδρομή, αντίθετη από αυτή τού χρόνου. Αξίες και έννοιες οι οποίες αφού περνούν πρώτα από τούς χώρους της κοντινής θύμησης και της νοσταλγίας, χωρίς όμως να βρίσκουν κάτι σταθερό και ανθεκτικό στη χρονική οξείδωση για να ανακουφίζονται, στη συνέχεια καταφεύγουν στη φαντασία του χρονικού βάθους και τότε είναι πού το παρελθόν είναι τόσο πολύ άγνωστο όσο είναι και το μέλλον !

Ανάμεσα σε αυτά τα μεταλλαγμένα πλάσματα λοιπόν και μέσα σε αυτόν τον κόσμο βρίσκομαι να μετράω τις αντοχές και τα όρια της λύπης και της απογοήτευσής μου, με μονάδα μέτρησης το λεπτό.

Είναι τότε πού οι διαστάσεις αυτής της κόλασης περιγράφονται μόνο με μία λέξη. 

« Α π ε ι ρ ο ν » !!!

Η μοναδική επιθυμία πού καταφέρνει να επιβιώνει μέσα σε όλα αυτά ;

Είναι να βρεθεί ένας καλός Θεός πού θα με διακρίνει, θα με εκτιμήσει, θα με λυπηθεί και θα θελήσει να με προστατεύσει, παίρνοντάς με από εδώ.

Ξέρεις... δεν υπάρχει χειρότερη κόλαση από έναν κατεστραμμένο Παράδεισο και πολύ, μα πολύ, φοβάμαι ότι δεν περνάει καλός Θεός από τέτοια μέρη !