Ετσι μ' αγάπησα

Έτσι μ’ αγάπησα.

Εικόνα 1^η  :

Έτος 1961. Ξημέρωμα. Ο στενόμακρος πέτρινος μόλος εισχωρούσε λίγα μέτρα μέσα στο βαθύ γαλαζοπράσινο ήρεμο, σχεδόν ακίνητο, νερό τού κολπίσκου κάπου Ν.Α της Εύβοιας και φιλοξενούσε έναν μπαμπά με το μικρό γιό του πού έπαιζαν...ψάρεμα.

Πότε, πότε ξεπηδούσαν μικρά ή μεγαλύτερα ψαράκια και σχημάτιζαν ομόκεντρους κύκλους στο ήρεμο νερό. Την εικόνα συμπλήρωναν και ομόρφαιναν κάποια ολόλευκα πτηνά πού επέπλεαν γαλήνια στο νερό.

Το μικρό αγοράκι με το κοντό παντελονάκι, ρώτησε τον μπαμπά του.

«Μπαμπά, παπάκια είναι κι’ αυτά τα άσπρα πουλάκια πού κάνουν κρά-κρά ; »

Και τότε ήταν πού ό μπαμπάς του, τού σύστησε τούς γλάρους.

Το «Καλημέρα» πού μού έκραξαν εκείνοι οι πρώτοι γλάροι της ζωής μου, δεν απαιτούσε καλή φωνή, ούτε καλαίσθητο ράμφος.

Η αθώα παιδική ψυχή μου το χάρηκε αφάνταστα με ένα «χαίρω πολύ» γέλιο !

Εικόνα 2^η  :

Έτος 1991. Ακόμα ένας πόλεμος έχει ξεσπάσει επάνω σ’αυτόν τον πλανήτη και ή καταστροφή, μέσω της τηλεόρασης, απλώνεται παντού.

Τα πετρέλαια χύνονται στις θάλασσες τού περσικού κόλπου και πριν σκοτώσουν, κολλάνε και μαυρίζουν τα πάντα.

Η εικόνα δείχνει έναν ολόμαυρο, από το πετρέλαιο, γλάρο να κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες γιά να ξεκολλήσει τις φτερούγες από το σώμα του ώστε να πετάξει και νά ζήσει.

Το «βοήθεια», πού έκραζε εκείνο το γλαράκι, λίγο πριν πεθάνει, δεν απαιτούσε καλή φωνή, ούτε καλαίσθητο ράμφος.

Η ήδη πληγωμένη μου ψυχή το λυπήθηκε αφάνταστα.

Εικόνα 3^η  :

Καλοκαίρι του…

Εγώ και ό φιλαράκος μου για μπάνιο και για καφέ σε οργανωμένη πλαζ της Αττικής. Φυσικά, μέτωπο προς τη θάλασσα.

Κάπου αριστερά, περίπου εκεί πού τελείωναν ή αμμουδιά και ή πλαζ, κάτι σκούρο σερνόταν στα όρια τού νερού και της ξηράς.

Πολλοί, μικροί και μεγάλοι, σταματούσαν για λίγο από πάνω του και μετά από κάποια σχόλια και χειρονομίες, συνέχιζαν τη διασκέδασή τους. Καταλάβαμε τί συνέβαινε και πήγαμε κι’εμείς.

Ξεπλύναμε το λερωμένο από την άμμο και το αίμα τραυματισμένο, μάλλον από κάποιο ταχύπλοο σκάφος, γλαροπούλι και στη συνέχεια το πήγαμε στον ειδικό σταθμό, στη Λ. Συγγρού, όπου από εκεί θα προωθείτο στο κέντρο περίθαλψης πτηνών, στην Αίγινα.

Εκεί το αποχαιρετήσαμε και τού ευχηθήκαμε να ξαναπετάξει.

Το «Ευχαριστώ» πού μάς έκραξε εκείνος ό γλάρος με το βλέμμα του, δεν απαιτούσε καλή φωνή, ούτε καλαίσθητο ράμφος.

Η πρησμένη από τά κακά των «καλών» ψυχή μου, ανακουφίσθηκε αφάνταστα !

Εικόνα 4^η  :

Χωματερή Σχιστού.

Εγώ και τρείς συνάδελφοι ψάχνουμε απεγνωσμένα στο σημείο όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες από το δημαρχείο, το πρωινό απορριμματοφόρο τού δήμου είχε αδειάσει, μαζί με τα άλλα σκουπίδια και κάποιο τσαντάκι με επιταγές χιλιάδων δολαρίων της εταιρείας.

Πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά και γύρω μας, εκατοντάδες γλαροπούλια ψάχνουν απεγνωσμένα για τροφή.

Η μόλυνση και κατ’ επέκταση ή έλλειψη τού φυσικού χώρου τους για επιβίωση, θύμιζε κατοχή και σε τέτοιες καταστάσεις, όλοι φθάνουν και σέρνουν τις ελπίδες τους ακόμα και μέσα στα σκουπίδια προκειμένου να επιβιώσουν.

Εκείνο το «Πεινάμε» πού έκραζαν τα γλαροπούλια, δεν απαιτούσε καλές φωνές, καλαίσθητα ράμφη και κυρίως μόρφωση και γνώσεις.

Η ήδη πληγωμένη μου ψυχή, για μια ακόμα φορά με πόνεσε αφάνταστα.

Μα ακόμα πιο πολύ με πόνεσαν τα διακριτικώς υπεροπτικά comments (Νέα ελληνική) και εκείνα τα οδοντοχαμογελαστά dislike (Νέα ελληνική) των τριών συναδέλφων μου για εκείνα τα εξευτελισμένα κωλοπούλια πού έκραζαν την πείνα τους περνώντας ξυστά από τα κεφάλια τους και πού μπορεί να τους κουτσούλαγαν τα καλοχτενισμένα τους μαλλιά.

Και ζήσανε αυτοί καλά κι’ εγώ, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, σαν πετρελαιωμένος γλάρος στη χωματερή της απαξίωσης.

Οσο για τους… Mutual ?    Αυτοί...εντάξει. 

Μουσική :  Στέφανος  Κορκολής 

Μουσικό θέμα : New York