Ησουν η Ε υ τ υ χ ί α !

Ναι, και πάνω πού αναρωτιόμουν πώς να είσαι ήρθε, το μήνυμα με την φυσική περιγραφή σου !!!

Πήγα μέχρι το παράθυρο πού βλέπει στον κήπο μου για να διαπιστώσω αν μού έλεγες την αλήθεια.

Πράγματι ήσουν έτσι κι’ακόμα πιο όμορφη !

Ήσουν ό γλυκός απογευματινός ήλιος πού χαμογελούσε με ανοιξιάτικη διάθεση.

Ήσουν τα κελαηδίσματα των κοκκινολαίμηδων πού ήρθαν μόλις πριν από λίγες ημέρες για να ξεχειμωνιάσουν.

Ήσουν τα αρώματα από τα άνθη των γιασεμιών και της μπουκαμβίλιας του κήπου μου.

«Αλήθεια, πώς ήξερες ότι έχω κήπο και ότι φιλοξενώ και τα δύο αυτά…υπέροχα πλάσματα;»…  

Ήσουν οι ηλιαχτίδες και οι πολύχρωμες ανταύγειες πού τρεμόπαιζαν ξέπλεκες ανάμεσα στα μισοκιτρινισμένα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων πού απολάμβαναν το δροσερό απογευματινό αεράκι, δηλαδή τις ανάσες σου.

Ήσουν ή θάλασσα, ήσουν ό ουρανός, ήσουν το απέραντο γαλάζιο μιας ρομαντικής ψυχής, ήσουν ή Ευτυχία δηλαδή !

Έπειτα και αυθόρμητα έκανα πάρα πολλές σκέψεις και κυρίως μια αναδρομή στη μέχρι σήμερα ζωή μου και ένιωσα… 

Θα το αφήσω όμως για κάποια άλλη φορά επειδή δεν έχω βρει ακόμα τρόπο για να περιγράψω τον συγκεκριμένο κόμπο στο στήθος μου.