Ο Σιδεράς

                              Η έκρηξη ήταν φοβερή, σε όλη την ύπαρξή μου

                              διέλυσε τις σκέψεις μου κι’έφθασε στη ψυχή μου.

                              Οί γυάλινες οί σκέψεις μου, θρύψαλα γίναν όλες

                              οί ξύλινες πήραν φωτιά, τη πιο δυνατή απ’όλες.

                             Οί σιδερένιες μού’μειναν, ατσάλινες δεν υπήρχαν

                              κι’αυτές όμως μού χάλασαν γιατί οξειδωθήκαν.

                              Πήρα μια σιδερένια μου για να την καθαρίσω

                              με ίσια σκέψη καθαρή, νέα ζωή ν’αρχίσω.

               Ο μ ω ς . . . ....

                              Σφυρί το ένα γεγονός, το άλλο ήταν αμόνι

                             ανέλαβε ή μοίρα «Σιδεράς» τις σκέψεις μου νά στραβώνει.

                              Τη στράβωσε τη σκέψη μου, την έκανε τσιγκέλι

                              κι’ή άκρη πού κοίταγε μπροστά, τώρα τά πίσω θέλει.

                              Το σώμα της στράβωσε διπλά και το’κανε τσιγκέλι

                               κι’ή άκρη πού πίσω κοίταγε, μπροστά να βλέπει θέλει.

                              Τη γύρισα και κάθετα να δώ τι θέλει ακόμα

                               κι’ή άκρη πού κοίταγε ψηλά τώρα κοιτά το χώμα.

                              Η άκρη πού κάτω κοίταγε κι’ακούμπαγε στο χώμα

                              τώρα ζητά τον ουρανό και το γαλάζιο χρώμα.

                              Σίδερο είναι το σώμα της πού κάποτε ήταν ίσιο

                              μά μ’έναν τέτοιο «Σιδερά», πώς νέα ζωή ν’αρχίσω;

                              Τά όνειρά μου κρέμασα από σκέψεις σαν τσιγκέλια

                              και νιώθω πώς τώρα ό «Σιδεράς» θα κλαίει από τά γέλια.