Όταν έφθασα πίσω στο παλιό πέτρινο σπίτι με τον μεγάλο κήπο, απ’όπου είχα φύγει πρίν από δεκαπέντε χρόνια, ήταν απόγευμα. Ξαφνιάστηκαν όλοι, επειδή δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν για την επιστροφή μου.
«Κώστααα; Κώστααα; Κώστα ήρθες; Κώστα νόμιζα πώς... Κώστα νόμιζα πώς δέν θά σέ ξαναέβλεπα ποτέ πιά.» είπε τό σπίτι.
«Γειά σας...γειά σας...γειά σας. Ηρθα ! Επέστρεψα ! Τελείωσα επιτέλους καί ήρθα !»
«Μά τί έγινε μέ τήν... « Ι θ ά κ η » σου, δέν τήν βρήκες;»
«Χμ... Ο Χ Ι καλοί μου. Δέν τή βρήκα.»
«Τζάμπα όλα δηλαδή;»
«Γιά νά είμαι ειλικρινής, δέν θά έλεγα κάτι τέτοιο. Μπορεί νά μήν υπάρχει τελικά « Ι θ ά κ η ». Ισως όμως οί «Ιθάκες» νά είναι τό μοναδικό καί τό δυνατότερο κίνητρο γιά ένα ταξίδι μ έ σ α στούς ίδιους μας τούς εαυτούς. Εκεί έ ξ ω ταξίδεψα εγώ !»
«Πώς ήταν; Τί είδες; Τί έφερες μαζί σου;»
«Μή βιάζεστε καλοί μου. Εχω φέρει πάρα πολλά πράγματα μαζί μου, αλλά ακόμα είναι όλα ανακατεμμένα καί χρειάζομαι λίγο χρόνο γιά ν’αρχίσω νά τά συμαζεύω καί νά τά τακτοποιώ. Πρός τό παρόν, έχω ανάγκη από λίγη ησυχία καί χαλάρωση.»
«Είσαι τραυματισμένος;»
«Ναί, αρκετά, αλλά μήν ανησυχείτε. Θά γίνω καλά. Πρέπει νά γίνω καλά γιά νά μπορέσω νά ξαναφύγω κάποια μέρα.»
«Καλά, θές νά ξαναφύγεις;»
«Χμμ, ΝΑΙ. Κάτι βαθειά μέσα μου παραμένει ανεξερεύνητο καί λένε πώς εκεί έξω στόν κόσμο ή ίσως ακόμα καί έξω απ’αυτόν μοιάζει μέ... Ιθάκη !!! Υπάρχει λοιπόν κάτι σπουδαίο πού πρέπει νά τό βρώ τελικά.»
«Καλά, παραμένεις ακόμα τόσο ρομαντικός;»
«Γιατίιιι; Κακό είναι νά παραμένω γενναίος;»
Κώστας Κωνστανταρίδης
Σάββατο 25 Ιανουαρίου 1997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου