Ατάκτως ερριμμένα και λερωμένα

Αγαπητή μας Ελ.

Όταν εσύ τελειώνεις την ημέρα σου, όταν τελειώνεις με τις καθημερινές σου υποχρεώσεις πηγαίνεις δικαίως στο δωμάτιό σου για να ξαπλώσεις και να ξεκουραστείς.

Εσύ όμως έχεις το πλεονέκτημα να διαθέτεις πόδια και έτσι να πηγαίνεις μόνη σου.

Εμάς όμως πού δεν έχουμε πόδια, αναγκαστικά θα πρέπει κάποιος άλλος να μας πηγαίνει στις θέσεις μας και τι πιο δίκαιο βεβαίως να μας πηγαίνει εκείνος πού μας πήρε από αυτές και μας χρησιμοποίησε.

Το ξέρουμε φυσικά ότι μερικές φορές γίνονται εξαιρέσεις είς βάρος σου, αλλά υπάρχουν σοβαρές δικαιολογίες γι’αυτό τις οποίες γνωρίζεις.

Η φανερή όμως αδιαφορία σου για μας, σχεδόν κάθε βράδυ, ειλικρινώς μας προβληματίζει και μας στενοχωρεί σε μεγάλο βαθμό.

Πολύ δε περισσότερο όταν μερικές φορές έρχονται για παρέα μας συγγενικά σκεύη από το κάτω σπίτι και μας διηγούνται τραγικές ιστορίες για τις δικές τους ζωές στον νεροχύτη τους.

Επειδή λοιπόν φοβόμαστε μήπως κάποια μέρα καταλήξουμε να ζούμε μονίμως όπως ακριβώς και οί εξ αγχιστείας συγγενείς μας από εκεί κάτω, αποφασίσαμε να σού γράψουμε αυτό το γράμμα ευελπιστώντας ότι θα δείξεις κατανόηση στο πρόβλημά μας και ότι θα τύχουμε μιάς ευνοΐκότερης μεταχείρισης στο μέλλον.

Ευτυχώς πού υπάρχει και ό σύζυγός σου ό οποίος καταφέρνει, τουλάχιστον προς το παρόν, όταν μας βλέπει νά μας συμπονά και νά μας τακτοποιεί τις μεταμεσονύκτιες ώρες, λίγο πρίν πάει κι’ αυτός για ύπνο.

Περιμένοντας λοιπόν με μεγάλη λαχτάρα το αυριανό μας μπάνιο και την τακτοποίησή μας στις φυσικές μας θέσεις από τά χεράκια σου σε ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

                                                                              Μετα τιμής

Το μπολάκι με τά αμύγδαλα.

Το ποτήρι με το ποτό.

Το ξεχειλισμένο σταχτοδοχείο.

Το βιβλίο.

Το σταυρόλεξο.

Το στυλό.

Η καρέκλα του καθιστικού.

Η μπομπονιέρα πού από το Σάββατο βρίσκεται λυπημένη και παραπεταμένη πίσω από την τηλεόραση.

Την επομένη το πρωί πού το διάβασε ήταν σαν να μη το διαβασε. Δεν έκανε κανένα σχόλιο. Ούτε κι’ εγώ.

Δεν υπήρξε ουδεμία αλλαγή στο ύφος και στην συμπεριφορά της απέναντί μου !

Ούτε όμως καί από μένα πρός εκείνη.

Σήμερα (18/04/12) πού το δημοσιεύω συμπληρώνω μερικά ακόμα στοιχεία του γεγονότος.

Το γράμμα επικολλήθηκε στον διαχωριστικό πάγκο κουζίνας καί καθιστικού δωματίου και περίμενε να συμπληρωθεί το πρωί από ένα οποιοδήποτε θετικό ή αρνητικό σχόλιο.

Λίγες ώρες αργότερα το ανέσυρα από τά σκουπίδια και φυσικά το «φαινόμενο;» δεν σχολιάσθηκε ποτέ μέσα στα επόμενα δεκατρία χρόνια πού μας είχαν απομείνει !

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες… «Δεν θέλω…Ουουουου…» μέρες πού είναι.

Υ.Γ

Στη δημοσίευση των λεγόμενων προσωπικών μου δεδομένων έχω διαφορετικά και σαφώς πιο ελλαστικά κριτήρια και όρια έκθεσής μου από τους περισσότερους μέσα σε αυτόν τον πολύ καινούριο παγκόσμιο διαδικτυακό κόσμο. Απαραίτητη προυπόθεση βεβαίως ή αξιοπρεπής διατύπωσή τους καί ό σεβασμός στόν εκάστοτε αναγνώστη. 

Ευχαριστώ.