'' Ζω.ή..."

Πάνε χρόνια τώρα πού αυτό το αχνό φώς στο βάθος τού ορίζοντα της αντίληψής μου, για το είδος και την ποιότητα της ζωής μου, παραμένει αμετάβλητο σε ένταση.

Πάνε χρόνια τώρα πού αναρωτιέμαι με εξαντλητική αγωνία, αν ξημερώνει ή αν βραδιάζει.

Πάνε χρόνια τώρα πού παραμένω αποπροσανατολισμένος διά τής...βίας και κατά συνέπεια διστακτικός και αναποφάσιστος για οτιδήποτε με αφορά.

Πάνε χρόνια τώρα πού...χμ...πού περνούν τα χρόνια κι’εγώ συνεχίζω να βρίσκομαι αποκλεισμένος και φοβισμένος στο συσκοτισμένο και άρα ασαφές κέντρο της ύπαρξής μου !

Πάνε χρόνια τώρα πού μπερδεύτηκαν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια και δύσκολα τ’αναγνωρίζω, τα προσδιορίζω και τα χαρακτηρίζω !

«Αλήθεια, πάνε χρόνια ή μήπως λεπτά πού αυτό το αχνό φώς στον ορίζοντα παραμένει βασανιστικά αμετάβλητο;»…αναρωτήθηκα.

Παρηγοριέμαι με την σχετικότητα πού έδωσαν, επιστημονικώς, στην έννοια του χρόνου.

«Ναι, ό χρόνος θα στο δείξει»…απάντησα.

Αυτή όμως είναι ή πιο εύκολη και κατά συνέπεια ή πιο συνηθισμένη απάντηση και ξέρεις πώς την αντιλαμβάνομαι και την ερμηνεύω αυτή την απάντηση στη προκειμένη περίπτωση;

Είναι σαν να μού δίνεις έναν καθρέφτη και ένα ζευγάρι καλά τρισδιάστατα γυαλιά, για να δη και να γνωρίσω τον εαυτό μου και τον κόσμο, ενώ ό χώρος γύρω μου είναι ανεξήγητα, αδικαιολόγητα και απελπιστικά σκοτεινός και μαύρος αγγίζοντας τα όρια του μεταφυσικού.

Το ίδιο και ό χρόνος μου !

Ριγμένος λοιπόν μέσα σ’έναν κρύο και σκοτεινό χώρο μιας συνεχούς και ιδιότυπης απώλειας γενικώς.

Μέσα σ’ένα βουβό και άδειο από μάρτυρες και μαρτυρίες χώρο οδυνηρής στέρησης καλών και φωτεινών στοιχείων ζωής, προσπαθώ απεγνωσμένα να αυτοπροσδιοριστώ και να προσδιορίσω.

Στριφογυρίζοντας χαμένος μέσα σ’αυτό το κελί πού κάτ’ευφημισμό το ονομάζω... «Ζ ω ή» μου και με μοναδικό δικαίωμα να μπορώ να έχω απλωμένα τα χέρια της επιθυμίας και της αναζήτησης, ένιωσα κι’εγώ κάποιες στιγμές το αίσθημα της ικανοποίησης επειδή επιτέλους κάτι είχα αγγίξει, κάτι είχα βρει και κρατούσα στα χέρια μου !

Πόση αξία όμως μπορούν να έχουν τα ευρήματα, τα οποιαδήποτε ευρήματα, μέσα σ’ένα τόσο κακό και σκοτεινό χώρο μοίρας ;

Πόση αξία, πόση δύναμη, αλλά και πόση διάρκεια μπορούν να έχουν τα παραγόμενα, λόγω και μέσω της απόχτησης συναισθήματα όταν ό ειδικός χώρος και χρόνος μέσα στον οποίον ορίσθηκε να υπάρχω και να ζω είναι τέτοιος πού με κάνει ν’αναρωτιέμαι συνεχώς και εξαντλητικά, αν γι’αυτό πού βρίσκω και κρατώ στα χέρια μου κάθε φορά θα πρέπει να νιώθω συναισθήματα χαράς και ικανοποίησης ή αντίθετα να λιώνω από φόβο και απογοήτευση ;

Πόσο άσχημα, υπονομεύεται και εξασθενεί ή ικανότητα, αλλά και ή δυνατότητα αξιοποίησης όλων ανεξαιρέτως των προσόντων μου μέσα σ’αυτόν τον χώρο ;

Πόση αξία, αλλά και τί νόημα μπορούν να έχουν οι οποιεσδήποτε αντιληπτικές μου ικανότητες, όταν μού απαγορεύεται μέσω αντίθετων και αντιφατικών λειτουργιών, αλλά ακόμη και ιδιοτήτων των ευρημάτων μου να διακρίνω και να ξέρω αν αυτό πού βρίσκω και έχω κάθε φορά, είναι εύρημα χαράς ή λύπης ;

Πώς θα μπορούσα να μη καταφεύγω έτσι στον επικίνδυνο μερικές φορές χώρο της φαντασίας, στη προσπάθειά μου να ερμηνεύσω το φαινόμενο της ζωής μου, όταν είμαι καταδικασμένος να νιώθω το συναίσθημα της χαράς, μόνο και μόνο επειδή κατάφερα και βρήκα κάτι και το συναίσθημα της λύπης στη συνέχεια επειδή έχασα αυτό πού είχα βρει, χωρίς όμως να μαθαίνω ποτέ αν αυτό πού είχα και έχασα ήταν καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, αν δίκαια και δικαιολογημένα  χάρηκα ή λυπήθηκα ;

Πόσο τραγικά ειρωνικό είναι άλλωστε, όταν μέσα από μια μη συνειδητοποιημένη άγνοια,  χαίρεται κάποιος για μερικά πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να λυπάται, αλλά και το αντίθετο ;

Πόση αξία λοιπόν μπορεί να έχει ή ικανοποίηση μέσα σ’έναν τέτοιο χώρο, αλλά και μιά...έστω τέτοια ικανοποίηση μέσα σ’έναν οποιοδήποτε χώρο, κάτω όμως από τέτοιες συνθήκες ;

Όταν ή έννοια της ικανοποίησης περιορίζεται, δεσμεύεται και παρέχεται επίμονα και προκλητικά, μόνο μέσα σε σκοτεινό χώρο ζωής.

Όταν περιορίζεται και παρέχεται μόνο μέσα στα όρια της απόχτησης και δεν απλώνεται ούτε κατά το ελάχιστο, μέσα στον φωτισμένο και άρα ορατό χώρο με τις αληθινές και σταθερές ιδιότητες τού αποκτηθέντος, προκειμένου να τρέφεται και ν’αναπτύσσεται απ’αυτές ή στην αντίθετη περίπτωση να υποχωρεί και να εξαφανίζεται για να μη προσφέρει θέαμα, το θέαμα τού παράλογου και τού άδικου, τότε...τότε δεν μού αρκεί, δεν δέχομαι, δεν ανέχομαι και δεν συμβιβάζομαι με την υποτυπώδη ικανοποίηση της απλής και σκέτης απόχτησης μέσα σε σκοτάδι.

Γι’αυτό και δεν μού αρκεί και δεν με ικανοποιεί πού απλώς ζω ή....πού ζω έτσι ! 

==================================================

Και, ναι, πάνε χρόνια τώρα πού έπαψα να αναρωτιέμαι για το είδος και την ποιότητα της ζωής μου. Απαντήθηκε μέσω όλων των κακών γεγονότων πού ακολούθησαν μέχρι σήμερα.

Και, ναι, πάνε αρκετά χρόνια τώρα πού τελικώς διαπίστωσα, αλλά και σιγουρεύτηκα ότι εκείνο το αχνό φώς στον τότε ορίζοντα της αντίληψής μου δήλωνε ότι αργά και σταθερά μόνο βραδιάζει.

Και, ναι, πάνε χρόνια τώρα πού διά της βίας προσανατολίστηκα και κατά συνέπεια δεν είμαι πια διστακτικός και αναποφάσιστος για οτιδήποτε με αφορά.

Και, ναι, πάνε χρόνια τώρα πού ξεκαθάρισα με τη σχετικότητα του χρόνου και του χρόνου μου και τον μετράω αντικειμενικά, αλλά και ψύχραιμα.

Και, ναι, συνεχίζω να βρίσκομαι μέσα στον ίδιο σκοτεινό και παγωμένο χώρο αυτής της ιδιότυπης και συγχρόνως ανεξήγητης σε μεταφυσικό βαθμό απώλειας των πάντων.

Και, ναι, συνεχίζω να βρίσκομαι μέσα στον ίδιο βουβό και άδειο από μάρτυρες και μαρτυρίες χώρο για την πέρα από τον νόμο των πιθανοτήτων στέρηση και έλλειψη, όχι πλέον κάποιων, αλλά ακόμα και ενός φωτεινού στοιχείου ζωής, ενός καλού γεγονότος δηλαδή.

Εκείνο όμως πού έχει αλλάξει είναι το γεγονός ότι πλέον έχω αυτοπροσδιοριστεί και άρα μπορώ να προσδιορίζω τά τεκταινόμενα μέσα μου και γύρω μου.  

Και, ναι, συνεχίζω να βρίσκομαι  μέσα σε αυτό το κελί πού κατ’ ευφημισμό συνεχίζω να το ονομάζω «Ζωή» μου, μόνο πού τώρα πια έχω χάσει τη δυνατότητα να στριφογυρίζω μέσα σ’ αυτό και κυρίως χωρίς το δικαίωμα να αναπτύσσω όνειρα και να έχω ελπίδες για κάτι καλό.

Και, ναι, δεν αναρωτιέμαι πλέον για το είδος και την ποιότητα αυτών πού κατά καιρούς συναντώ. Τα γλυκά είναι χαλασμένα και τα λουλούδια πλαστικά και άρα ψεύτικα.

Και, ναι, υπονομεύθηκαν και φυσικά ατόνισαν έως καταστράφηκαν οι όποιες ικανότητες και δυνατότητες διέθετα προς περαιτέρω ανάπτυξη και αξιοποίηση αυτών πού είχα αναγνωρίσει σαν προσόντα μου γενικώς.

Και, ναι, είναι γεγονός ότι όσο με το πέρασμα του χρόνου ενδυναμώνοντο οι αντιληπτικές μου ικανότητες, τόσο περισσότερο έκλειναν οι συναισθηματικοί μου κύκλοι.

Και, ναι, τώρα πια δεν καταφεύγω στον χώρο της υπόθεσης και της φαντασίας προκειμένου να αναπτύξω και κυρίως να κατατάξω και να χαρακτηρίσω τα οποιαδήποτε συναισθήματα προκαλούνται και εξελίσσονται μέσα μου. Τώρα ξέρω αμέσως και ακριβώς πότε και γιατί πρέπει να λυπάμαι και πολύ σπανίως να χαίρομαι.

Και, ναι, μειώθηκε ή άγνοια…χμ…ίσως τώρα πού μπορεί να αρχίσει να εμφανίζεται ή άνοια.

Και, ναι, για την λέξη ικανοποίηση ξέρω μόνο όσα διάβασα στο εννοιολογικό λεξικό.

Το ίδιο και για την λέξη απόκτηση και το ρήμα αποκτώ.

Και, ναι, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους στη λέξη «Ζω…ή…» μου το γράμμα ήτα «Η» απομακρύνθηκε κατά ένα στοιχείο και έγινε διαζευκτικό ακολουθούμενο από αποσιωπητικά.