Τά κοτσυφάκια μου

http://www.youtube.com/watch?v=IokbfFIlalk

Αρχές Ιουλίου του 2010 και φυσικά προχωρημένο πια το καλοκαίρι.

Τα μάλλον ερωτικά τιτιβίσματα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν  σε ένταση και συχνότητα.

Ήχοι πού αρχίζουν να ανησυχούν ευχάριστα δύο είδη πλασμάτων μέσα στις υπερσύγχρονες φυλακές πού κατ’ ευφημισμόν λέγονται οργανωμένες πόλεις.

Τους γάτους και ένα άλλο είδος έμβιων όντων πού μαζί με τα άλλα ομοειδή τους, οι άνθρωποι τα λένε ανθρώπους.

Εδώ όμως είναι πού αυτό το μπέρδεμα ιδιοτήτων έχει πάρει διαστάσεις μαζικής σύγχυσης και προοιωνίζει ένα κακό μέλλον για όλα τα εξαρτώμενα άμεσα ή έμμεσα από αυτούς είδη ζωής επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Το πρώτο είδος χαίρεται επειδή υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πάρει για να ανακουφίσει το στομάχι του ενώ το δεύτερο επειδή υπάρχει μια πρωτογενώς έμφυτη και στη συνέχεια συνειδητά καλλιεργημένη γνώση έως σιγουριά ότι θα δώσει και θα πάρει ανόθευτα συναισθήματα για να ανακουφίσει την ψυχή του.  

Οσο για το ενδιάμεσο, το συνώνυμο και πολυπληθές προαναφερθέν είδος ;

Αυτό έχει μια ταλαντευτική αιώρηση ζωής μέσα σε αυτήν την πόλη και όχι μόνο σ’ αυτήν, αλλά σχεδόν παγκοσμίως, μεθερμηνευόμενη ως… 

                                        ...«Μη μού τους ύπνους τάραττε». 

Οι ψυχικώς και συναισθηματικώς κωφάλαλοι θα έλεγα.

Η χαρά και όχι ή περιέργεια με οδήγησε στο παράθυρο του κεντρικού δωματίου πού βλέπει στις μεγάλες λεμονιές του στενόμακρου πλαϊνού κήπου.

Το ερωτευμένο ζευγαράκι των κοτσυφιών ήδη είχε αρχίσει να στήνει τη φωλιά μαιευτήριο, επειδή ή Κυρία Κοτσυφινα φαίνεται ότι είχε πάρει από το εργαστήριο της φύσης το αποτέλεσμα του τεστ εγκυμοσύνης πού ήταν θετικό και έτσι θα αποχτούσε παιδάκια.

Το χάρηκα σαν να ήταν δικά μου.  

Ακολούθησαν ημέρες παρακολούθησης, γνωριμίας, παρέας, συνομιλιών, φιλίας, αλλά και προστασίας τους με κάθε τρόπο και μέσο.

Όταν εμφανίσθηκαν τα δύο κεφαλάκια, τότε προστέθηκε και ή κλασική μουσική πού είναι ή καλύτερη μορφή ευχής.

Θυμάμαι ότι ήταν πρωί Σαββάτου όταν ή μαμά τους τα ενεθάρρυνε για το πρώτο τους πέταγμα.

Τα παρακολούθησα όσο μπόρεσα και ομολογώ ότι ήταν μια θαυμάσια εμπειρία.

Τα υπόλοιπα απογεύματα μέχρι και ολόκληρο τον Σεπτέμβριο, καθισμένος στη βεράντα με τον μεγάλο κήπο, έδινα παραστάσεις μιας αλλιώτικης φιλίας και σχέσης με τέσσερα απίθανα πλάσματα Κοτσύφια μέχρι πού κόντεψα να βγάλω περίεργο όνομα στη γειτονιά.

«Εεεε…τόσα χρόνια κλεισμένο το παλικάρι εκεί μέσα, στο τέλος κάτι θα του έβγαινε. Μπορεί να την είδε…κότσιφας»…υποπτεύθηκα ότι μπορεί λεγόταν κάπου εκεί έξω στα πεζοδρόμια στις πρωινές πεντάλεπτες στάσεις των γειτόνων για μια καλημέρα και τέσσερα κουτσομπολιά.

Τα γεγονότα φιλίας και σχέσης πού ακολούθησαν μέχρι και σήμερα πού γράφονται αυτές οι γραμμές γεμίζουν βιβλίο !

Έχω τέσσερα Κοτσύφια λοιπόν πού…

«Να δεις ότι αν δεν υπήρχαν τα γατάκια μας, αυτά θα μπαινόβγαιναν στο δωμάτιό του»…είπαν και συμφώνησαν όλοι οι στενοί και συγχρόνως απλοί παρατηρητές μου.