Δύο εικόνες

Θυμάμαι πού στα πρώτα παιδικά χρόνια μου, υπήρχε ό εξής πειραχτικός διάλογος.

«Τι’είπες ;» ρωτούσε ό ένας. «Τρύπες» ανταπαντούσε ό άλλος.

Σκέφθηκα ότι ίσως αυτός ό σύντομος διάλογος θα πήγαινε σαν δεύτερος τίτλος στο κειμενάκι πού ακολουθεί.

Τον παραθέτω λοιπόν.

--- Τι’είπες ;

--- Τρύπες.

Οι εικόνες ήταν δύο. Η μια απέναντι στην άλλη.

Οι διαστάσεις τους ίδιες. Ίδιος και ό χώρος.

Η πρώτη έδειχνε μια άγρια χειμωνιάτικη καταιγίδα πού είχε τον τίτλο... « Απογοήτευση, λύπη και φόβος ».

Η δεύτερη έδειχνε ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο τοπίο πού είχε τον τίτλο... « Αισιοδοξία, χαρά και ελπίδα ».

Είναι τοπία θεμάτων, γεγονότων και καταστάσεων αυτού τού κόσμου, αυτής της ζωής, ζωγραφισμένα επάνω στους καθρέφτες της αντίληψης σου  μού είπαν και μ’ άφησαν ανάμεσα να κοιτάξω για να γνωρίσω τον κόσμο, αλλά και να βρω και να δώ τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτούς.

Κάπως έτσι άρχισε ή παρατήρηση, ή έρευνα ή αλλιώς… ή ζωή μου.

Πολύ γρήγορα, πολύ νωρίς, όμως το βλέμμα μου έπεσε επάνω στις φθορές ή αλλιώς… επάνω στις μικρές ή μεγαλύτερες τρύπες της πραγματικότητας.

Στα μεγάλα κενά-τρύπες πού άφηνε ή εικόνα τού ηλιόλουστου ανοιξιάτικου τοπίου, της αισιοδοξίας και της ελπίδας, διέκρινα τον εαυτό μου αλλά και την εικόνα της άγριας χειμωνιάτικης καταιγίδας πού φαινόταν ολοκάθαρα πίσω μου.

Στα μικρότερα κενά-τρύπες πού άφηνε ή εικόνα της άγριας χειμωνιάτικης καταιγίδας, της απογοήτευσης και τού φόβου, διέκρινα και πάλι τον εαυτό μου, αλλά και την εικόνα τού ηλιόλουστου ανοιξιάτικου τοπίου πού φαινόταν τώρα κι’αυτό πίσω μου.

Αποτέλεσμα ; 

Τον εαυτό μου, περίπου τον γνώρισα μέσα από τα μεγάλα και τα μικρά κενά-τρύπες της πραγματικότητας των τοπίων τού ωραίου και τού άσχημου, τού αισιόδοξου και τού απαισιόδοξου, της ελπίδας και τού φόβου, τού δίκαιου και τού άδικου, τού καλού και τού κακού.

Αυτό τον κόσμο όμως πού τα συνθέτει, τα ζωγραφίζει, αλλά στη συνέχεια, λόγω κακής ποιότητας, μόλις στεγνώνουν τα ξεφλουδίζει και τα ξεκολλάει από τις καθρεφτίζουσες  παλέτες της ιστορία του, νομίζω πώς όχι !

Αν οι εικόνες ανάμεσα στις οποίες με άφησαν να κοιτάξω και να κοιταχθώ ήταν ποιοτικότερες, ήταν συμπαγείς και δεν άφηναν κενά, τότε θα γνώριζα ακόμα καλύτερα τον κόσμο, αλλά ίσως να μην ήξερα καθόλου τον εαυτό μου !