Βρισκόμουν μέσα στην
κακοκαιρία των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, όταν…
Σαν αιθρία εν καταιγίδα
(σπανίως συμβαίνει και έτσι) κοιτάζω προς τη καταπράσινη λεμονιά πού από το
παράθυρο τού δωματίου μου με παρακολουθεί καθημερινά και μονολογώ.
«Με μονάδα μέτρησης τα χείλη
μου, άραγε πόσα φιλιά να είναι το σώμα σου;»
Διέγνωσα απορία στο δέντρο.
Λένε ότι κι’αυτά καταλαβαίνουν, γι’αυτό και της εξήγησα.
«Ναι, λεμονιά μου. Αυτό θα της
έλεγα αν εγώ θα ζούσα κι’εκείνη θα υπήρχε»
Να δεις πού όταν θα ωριμάσουν οι
καρποί της θα είναι πλούσιοι σε δάκρυ, σκέφθηκα.
Αν και πέρασε η εποχή της ανθοφορίας, σου εύχομαι ολόψυχα Κώστα μου ένα όμορφο Σ/Κ, μυρωμένο από τα άνθη της λεμονιάς! Καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαριάνθη
Σέ ευχαριστώ πολύ Μαριάνθη !
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ευαισθησία της ψυχής σου και η ποιητική δύναμη της φαντασίας σου είναι ικανές, κοιτώντας από το παράθυρο του δωματίου σου στα δεξιά σου τη λεμονιά, να την κάνεις όχι μόνο να ανθίσει, αλλά και να πλημμυρίσει με το άρωμα των λουλουδιών της το χώρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή