Παραίτηση

Πρόλογος

Είναι ένα σενάριο πού θα το έπαιζα αν ήμουν άντρας με... «Αρ@@ια». 
Σήμερα, άλλωστε, για να δείξεις ότι συναισθηματικά είσαι άντρας με αρ@@ια, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις... «Αρ@@ια συναισθήματα» ! 
Τέτοια είναι τα συναισθήματα πού συγκινούν τώρα πια ίσως...όλους μας !

Το σενάριο

Είναι απόγευμα και τηλεφωνώ στο σπίτι της. Απαντά ή ίδια. 
--- Καλησπέρα σου. Τί κάνεις; 
--- Καλώς τον. Καλά είμαι. Εσύ; 
--- Καλά είμαι κι’εγώ. Να σου πώωω. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι σου υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο πού λέγεται « Ανεμώνα » και το ξέρεις βεβαίως. 
--- Ναι.
--- Σε είκοσι λεπτά, από τη στιγμή πού θα κλείσουμε το τηλέφωνο, θα βρίσκομαι με το αυτοκίνητό μου στον δρόμο αυτού τού ζαχαροπλαστείου και λίγα μέτρα πιο μακριά άπ’ αυτό. Θα έχω τα «Αλάρμ» αναμμένα, προκειμένου να μ’εντοπίσεις ευκολότερα. 
Θα ήθελα να έρθεις για να σού πω κάποια πράγματα πού πρέπει οπωσδήποτε να σού πω.
--- Μα δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι περισσότερο πέραν αυτών πού έχουμε πει μέχρι σήμερα. Πολύ περισσότερο βέβαια μ’έναν τέτοιο τρόπο και μάλιστα τόσο πολύ κοντά στο σπίτι μου. Δεν θα ήθελα, ξέρεις, να με δει κάποιο μάτι. 
--- Κάτ’ αρχάς θα σού διευκρινίσω από τώρα ότι δεν θα πρέπει ν’ανησυχείς και σού εξηγώ τούς λόγους. 
Ο πρώτος είναι ότι αυτά πού έχω να σού πω δεν θα πάρουν πολύ χρόνο. Το να μαδήσεις μια.. «Ανεμώνα» είναι κάτι πού γίνεται εύκολα και γρήγορα. Δύσκολο και πού απαιτεί πολύ χρόνο είναι να την βρεις και στη συνέχεια να την πάρεις κοντά σου και να τη μεγαλώσεις με αγάπη. 
Ο δεύτερος είναι ότι μπορούμε να το κάνουμε να φανεί σαν μια τυχαία συνάντηση, μια πού δεν θα μού κακοφανεί αν δεν θα δεχθείς να μπεις μέσα στο αυτοκίνητο. Όσα έχω να σού πω, μπορώ να σού τα πω και από το παράθυρο τού αυτοκινήτου, χωρίς να σε κουράσω σωματικά, αλλά και πριν προλάβει κάποιος πού θα μπορεί να μάς βλέπει να με χαρακτηρίσει αγενή.
--- Καλά, αν είναι τόσα λίγα αυτά πού θέλεις να μού πεις, τότε γιατί δεν μού τα λες τώρα από το τηλέφωνο ώστε να αποφύγεις κι’ εσύ την ταλαιπωρία; 
--- Θεωρώ απαραίτητο όταν κάποιος έχει να πει σε κάποιον άλλον σοβαρά λόγια, τότε να τού τα λέει κοιτώντας τον στα μάτια. 
Αυτός είναι ό τελευταίος και ίσως ό πιο ασήμαντος τρόπος επίδειξης θάρρους και ψυχικής γενναιότητας. Το τηλέφωνο το θεωρώ σαν μια σημαντικότατη εφεύρεση τού ανθρώπου. Όλοι τη θαυμάζουν και πιο πολύ άπ’ όλους οι δειλοί. Θέλω να πιστεύω όμως πώς δεν ανήκω σ’αυτή τη κατηγορία των θαυμαστών τού τηλεφώνου. Αν εσύ ανήκεις σ’αυτή τη κατηγορία, τότε κάνε για το χατίρι μου μια προσπάθεια μόνο γι’απόψε. Το να ακούσεις, άλλωστε, απαιτεί λιγότερη γενναιότητα από το να πεις. Κάνε μια προσπάθεια λοιπόν μόνο για να μ’ακούσεις. Όσο για την ταλαιπωρία; Αυτή την έχω ήδη υποστεί μέχρι να φθάσω στην απόφαση να μαδήσω την «Ανεμώνα» μου.
Ήδη όμως διαπιστώνω ότι έχω πει πολλά από το τηλέφωνο και θ’αρχίσει να μοιάζει με πράξη δειλίας. Σε είκοσι λεπτά θα σε περιμένω εκεί πού σού είπα.  
---  Καλά...εντάξει.
        
Έστριψα αριστερά και μπήκα στον δρόμο πού βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο. Είχε ήδη σκοτεινιάσει και έξω. Το ζαχαροπλαστείο «Ανεμώνα» ήταν μέσα κι’έξω φωτισμένο ! Ίσως έτσι να δήλωνε και να τόνιζε το αναμφισβήτητο της ύπαρξής του.
Τα φώτα τού αυτοκινήτου φώτισαν λίγο πιο μακριά τη σιλουέτα της, αλλά και τον επίλογο μιας μεγάλης ερωτικής ιστορίας ! 
Είχε φθάσει πρώτη και περίμενε. Το ήξερα ότι θα έφθανε πρώτη. Πλησίασα με το αυτοκίνητο και σταμάτησα ακριβώς δίπλα της. Πάρ’ότι ήταν... «μαδημένη», εξακολουθούσε να είναι πολύ όμορφη !

--- Γεια σου κι’από κοντά λοιπόν. Έχω την εντύπωση ότι ήρθα στην ώρα μου. Περιμένεις πολλή ώρα;   
--- Όχι, όχι μόλις πριν από λίγο ήρθα. 
--- Θα μπεις μέσα στο αυτοκίνητο ή δεν θέλεις; 
--- Εσύ μού είπες στο τηλέφωνο πώς δεν θα χρειασθεί, αφού θα είσαι πολύ σύντομος.
--- Ναι, έχεις δίκαιο. Ας γίνει λοιπόν αυτό για το οποίο ήρθα.  

Κοίταξέ με στα μάτια σε παρακαλώ. Μπορεί να έχασα τα πόδια μου, αλλά τουλάχιστον μ’αυτά και με το μυαλό μου, ακόμη καταφέρνω να ζω. Ομολογουμένως είναι φοβερά οδυνηρό να ζει κάποιος μόνο μ’αυτά τα δύο. Μέχρι και πριν λίγο καιρό ακόμα, είχα και τα συναισθήματα, αλλά δυστυχώς αυτά μού τα κατέστρεψαν οί...δειλοί αυτού τού κόσμου.
Έλα, κοίταζέ με στα μάτια σε παρακαλώ. Λίγο ακόμα. Δεν θα σε κουράσω και δεν θα σε καθυστερήσω για πολύ. 
Μέχρι και πριν λίγες ημέρες ακόμα, εξακολουθούσα να σού λέω και να επιμένω πώς ή «Ανεμώνα» υπάρχει και ότι είναι Ένα Υπέροχο...χμ...Λουλούδι με ανθρώπινες ιδιότητες ! Στο έλεγα και εσύ μού απαντούσες ψυχρά και σκληρά πώς θα πρέπει να το βγάλω απ’τό μυαλό μου ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Αγωνιζόμουν τότε με πολλούς και διάφορους τρόπους να μη σε πιστέψω, αφού δεν είχα και δεν έχω τώρα πια τα προσόντα ώστε ν’αγωνισθώ για να με πιστέψεις. 
Το μυαλό, τα μάτια και τα συναισθήματα φαίνεται πώς δεν έφθαναν. Τελικώς το κατάφερες και μ’έπεισες ! Μ’έπεισες λοιπόν πώς «Ανεμώνες» υπάρχουν, αλλά άντε να είναι ζαχαροπλαστεία, όπως είναι αυτό λίγο πιο πίσω μας. Ήθελα, άλλωστε, να σού πω αυτά τα λόγια σχεδόν έξω άπ’αυτό, προκειμένου να τα πιστεύω, να τα συνειδητοποιώ και να τα υποστηρίζω δυνατότερα. 
Όσο πιθανό είναι λοιπόν στη θέση αυτού τού ζαχαροπλαστείου να φυτρώσει και να υπάρξει μια μεγάλη και πανέμορφη Ανεμώνα, άλλο τόσο πιθανό είναι να την βρω κι’εγώ. Σ’ευχαριστώ πού μ’έπεισες να μη πετάω στά...σύννεφα με τούς κήπους.
Καληνύχτα σου.  
Στη συνέχεια επικράτησε το αντίθετο του «Ήχος και Φώς» !!!