Θρύψαλα

Γιά νά τακτοποιήσω τά διασκορπισμένα μέσα στίς σελίδες τών αναμνήσεών μου, πολύχρωμα θρύψαλα εκείνης τής αγάπης πού έσπασε, είναι αδύνατον.

Αν πάλι προσπαθήσω νά τά συγκεντρώσω βιαστικά καί επιπόλαια, προκειμένου νά σού τήν περιγράψω, τότε τό μόνο πού μπορεί νά καταφέρω τελικά, θά είναι νά μπερδέψω τά όμορφα μέ τά άσχημα καί νά σέ φέρω έτσι μπροστά σέ μιά μαύρη διαπίστωση.

Λέω λοιπόν νά τ’αφήσω σκορπισμένα όπως είναι, επειδή έτσι έχουν μιά δική τους, μιά διαφορετική καί πρωτότυπη ομορφιά.

Τουλάχιστον μέχρι νά τά ξεθωριάσει ό χρόνος.     

Παραίτηση

Πρόλογος

Είναι ένα σενάριο πού θα το έπαιζα αν ήμουν άντρας με... «Αρ@@ια». 
Σήμερα, άλλωστε, για να δείξεις ότι συναισθηματικά είσαι άντρας με αρ@@ια, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις... «Αρ@@ια συναισθήματα» ! 
Τέτοια είναι τα συναισθήματα πού συγκινούν τώρα πια ίσως...όλους μας !

Το σενάριο

Είναι απόγευμα και τηλεφωνώ στο σπίτι της. Απαντά ή ίδια. 
--- Καλησπέρα σου. Τί κάνεις; 
--- Καλώς τον. Καλά είμαι. Εσύ; 
--- Καλά είμαι κι’εγώ. Να σου πώωω. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι σου υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο πού λέγεται « Ανεμώνα » και το ξέρεις βεβαίως. 
--- Ναι.
--- Σε είκοσι λεπτά, από τη στιγμή πού θα κλείσουμε το τηλέφωνο, θα βρίσκομαι με το αυτοκίνητό μου στον δρόμο αυτού τού ζαχαροπλαστείου και λίγα μέτρα πιο μακριά άπ’ αυτό. Θα έχω τα «Αλάρμ» αναμμένα, προκειμένου να μ’εντοπίσεις ευκολότερα. 
Θα ήθελα να έρθεις για να σού πω κάποια πράγματα πού πρέπει οπωσδήποτε να σού πω.
--- Μα δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι περισσότερο πέραν αυτών πού έχουμε πει μέχρι σήμερα. Πολύ περισσότερο βέβαια μ’έναν τέτοιο τρόπο και μάλιστα τόσο πολύ κοντά στο σπίτι μου. Δεν θα ήθελα, ξέρεις, να με δει κάποιο μάτι. 
--- Κάτ’ αρχάς θα σού διευκρινίσω από τώρα ότι δεν θα πρέπει ν’ανησυχείς και σού εξηγώ τούς λόγους. 
Ο πρώτος είναι ότι αυτά πού έχω να σού πω δεν θα πάρουν πολύ χρόνο. Το να μαδήσεις μια.. «Ανεμώνα» είναι κάτι πού γίνεται εύκολα και γρήγορα. Δύσκολο και πού απαιτεί πολύ χρόνο είναι να την βρεις και στη συνέχεια να την πάρεις κοντά σου και να τη μεγαλώσεις με αγάπη. 
Ο δεύτερος είναι ότι μπορούμε να το κάνουμε να φανεί σαν μια τυχαία συνάντηση, μια πού δεν θα μού κακοφανεί αν δεν θα δεχθείς να μπεις μέσα στο αυτοκίνητο. Όσα έχω να σού πω, μπορώ να σού τα πω και από το παράθυρο τού αυτοκινήτου, χωρίς να σε κουράσω σωματικά, αλλά και πριν προλάβει κάποιος πού θα μπορεί να μάς βλέπει να με χαρακτηρίσει αγενή.
--- Καλά, αν είναι τόσα λίγα αυτά πού θέλεις να μού πεις, τότε γιατί δεν μού τα λες τώρα από το τηλέφωνο ώστε να αποφύγεις κι’ εσύ την ταλαιπωρία; 
--- Θεωρώ απαραίτητο όταν κάποιος έχει να πει σε κάποιον άλλον σοβαρά λόγια, τότε να τού τα λέει κοιτώντας τον στα μάτια. 
Αυτός είναι ό τελευταίος και ίσως ό πιο ασήμαντος τρόπος επίδειξης θάρρους και ψυχικής γενναιότητας. Το τηλέφωνο το θεωρώ σαν μια σημαντικότατη εφεύρεση τού ανθρώπου. Όλοι τη θαυμάζουν και πιο πολύ άπ’ όλους οι δειλοί. Θέλω να πιστεύω όμως πώς δεν ανήκω σ’αυτή τη κατηγορία των θαυμαστών τού τηλεφώνου. Αν εσύ ανήκεις σ’αυτή τη κατηγορία, τότε κάνε για το χατίρι μου μια προσπάθεια μόνο γι’απόψε. Το να ακούσεις, άλλωστε, απαιτεί λιγότερη γενναιότητα από το να πεις. Κάνε μια προσπάθεια λοιπόν μόνο για να μ’ακούσεις. Όσο για την ταλαιπωρία; Αυτή την έχω ήδη υποστεί μέχρι να φθάσω στην απόφαση να μαδήσω την «Ανεμώνα» μου.
Ήδη όμως διαπιστώνω ότι έχω πει πολλά από το τηλέφωνο και θ’αρχίσει να μοιάζει με πράξη δειλίας. Σε είκοσι λεπτά θα σε περιμένω εκεί πού σού είπα.  
---  Καλά...εντάξει.
        
Έστριψα αριστερά και μπήκα στον δρόμο πού βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο. Είχε ήδη σκοτεινιάσει και έξω. Το ζαχαροπλαστείο «Ανεμώνα» ήταν μέσα κι’έξω φωτισμένο ! Ίσως έτσι να δήλωνε και να τόνιζε το αναμφισβήτητο της ύπαρξής του.
Τα φώτα τού αυτοκινήτου φώτισαν λίγο πιο μακριά τη σιλουέτα της, αλλά και τον επίλογο μιας μεγάλης ερωτικής ιστορίας ! 
Είχε φθάσει πρώτη και περίμενε. Το ήξερα ότι θα έφθανε πρώτη. Πλησίασα με το αυτοκίνητο και σταμάτησα ακριβώς δίπλα της. Πάρ’ότι ήταν... «μαδημένη», εξακολουθούσε να είναι πολύ όμορφη !

--- Γεια σου κι’από κοντά λοιπόν. Έχω την εντύπωση ότι ήρθα στην ώρα μου. Περιμένεις πολλή ώρα;   
--- Όχι, όχι μόλις πριν από λίγο ήρθα. 
--- Θα μπεις μέσα στο αυτοκίνητο ή δεν θέλεις; 
--- Εσύ μού είπες στο τηλέφωνο πώς δεν θα χρειασθεί, αφού θα είσαι πολύ σύντομος.
--- Ναι, έχεις δίκαιο. Ας γίνει λοιπόν αυτό για το οποίο ήρθα.  

Κοίταξέ με στα μάτια σε παρακαλώ. Μπορεί να έχασα τα πόδια μου, αλλά τουλάχιστον μ’αυτά και με το μυαλό μου, ακόμη καταφέρνω να ζω. Ομολογουμένως είναι φοβερά οδυνηρό να ζει κάποιος μόνο μ’αυτά τα δύο. Μέχρι και πριν λίγο καιρό ακόμα, είχα και τα συναισθήματα, αλλά δυστυχώς αυτά μού τα κατέστρεψαν οί...δειλοί αυτού τού κόσμου.
Έλα, κοίταζέ με στα μάτια σε παρακαλώ. Λίγο ακόμα. Δεν θα σε κουράσω και δεν θα σε καθυστερήσω για πολύ. 
Μέχρι και πριν λίγες ημέρες ακόμα, εξακολουθούσα να σού λέω και να επιμένω πώς ή «Ανεμώνα» υπάρχει και ότι είναι Ένα Υπέροχο...χμ...Λουλούδι με ανθρώπινες ιδιότητες ! Στο έλεγα και εσύ μού απαντούσες ψυχρά και σκληρά πώς θα πρέπει να το βγάλω απ’τό μυαλό μου ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Αγωνιζόμουν τότε με πολλούς και διάφορους τρόπους να μη σε πιστέψω, αφού δεν είχα και δεν έχω τώρα πια τα προσόντα ώστε ν’αγωνισθώ για να με πιστέψεις. 
Το μυαλό, τα μάτια και τα συναισθήματα φαίνεται πώς δεν έφθαναν. Τελικώς το κατάφερες και μ’έπεισες ! Μ’έπεισες λοιπόν πώς «Ανεμώνες» υπάρχουν, αλλά άντε να είναι ζαχαροπλαστεία, όπως είναι αυτό λίγο πιο πίσω μας. Ήθελα, άλλωστε, να σού πω αυτά τα λόγια σχεδόν έξω άπ’αυτό, προκειμένου να τα πιστεύω, να τα συνειδητοποιώ και να τα υποστηρίζω δυνατότερα. 
Όσο πιθανό είναι λοιπόν στη θέση αυτού τού ζαχαροπλαστείου να φυτρώσει και να υπάρξει μια μεγάλη και πανέμορφη Ανεμώνα, άλλο τόσο πιθανό είναι να την βρω κι’εγώ. Σ’ευχαριστώ πού μ’έπεισες να μη πετάω στά...σύννεφα με τούς κήπους.
Καληνύχτα σου.  
Στη συνέχεια επικράτησε το αντίθετο του «Ήχος και Φώς» !!! 

Αλυτα μόνος

Υπο μίαν άλλη αντιληπτική γωνία ό υπαρξιακός μου προβληματισμός.

Κατά μία θεωρία, τά πάντα όσα συνθέτουν τά...πάντα είναι μαθηματικά !!! 
Είναι μία θεωρία τήν οποία αποδέχεται σέ μεγάλο βαθμό ή λογική μου καί κυρίως ή διαίσθησή μου. 
Κάτ’ αυτή τή λογική καί κάτ’αυτή τή διαίσθηση λοιπόν νομίζω ότι ό κάθε άνθρωπος επάνω σ’αυτόν τόν κόσμο είναι μιά μαθηματική άσκηση ή αλλιώς...ένα εν δυνάμει μαθηματικό φαινόμενο. 
Μιά μαθηματική άσκηση, ένα μαθηματικό φαινόμενο, πού ματαίως προσπαθεί νά αυτοεπιλυθεί, νά αυτοαπαντηθεί, νά αυτοαποδειχθεί, αλλά καί νά λύσει καί νά αποδείξει κάποια άλλα γύρω του.
Μιά μαθηματική άσκηση ή οποία στή προσπάθειά της νά τά κάνει όλα αυτά, παράγει αδιαλείπτως, όμως σχεδόν πάντα, αποτυχημένα υποαποτελέσματα πού τά ονομάζει «Συμπεράσματα». 
Μιά μαθηματική άσκηση ή οποία μέσα στήν αγωνία της γιά νά αυτοεπιλυθεί προσεγγίζει καί κολλάει επάνω σέ άλλες ασκήσεις επιζητώντας ουσιαστικά άπ’αυτές νά αποκομίσει  στοιχεία πού θά τή βοηθήσουν σ’αυτή της τή προσπάθεια.  
Αυτή ή διαδικασία εκτυλίσσεται καί εξελίσεται αιωρούμενη μέσα στόν χρόνο ό οποίος νομίζω ότι λειτουργεί καί περιστρέφεται σάν μιά μπάλα, μέσα στήν ελαστική μπάλα τής κάθε συνείδησης, γι’αυτό κι’εκεί μέσα...ό,τι σού τύχει. 
Ετσι, άλλωστε, δημιουργήθηκαν καί δικαιολογούνται οί έννοιες τής τύχης καί της καλής ή κακής σύμπτωσης. 
Μή μού ζητάς λοιπόν νά σού πώ κάτι γι’αυτήν τή ζωή επειδή ακόμα τήν λύνω, ακόμα τήν επεξεργάζομαι, είτε πρός μιά σωστή, είτε πρός μιά λανθασμένη κατεύθυνση καί βεβαίως παράγω αμφισβητήσιμης αξίας υποαποτελέσματα ή αλλιώς...συμπεράσματα. 
Μέ άλλα λόγια;  Εξακολουθώ νά μή μάς ξέρω ! 
Συμπέρασμα; 
Εξ ιδιότητος, παραμένω μαθηματικά άλυτος καί συμπτωματικά...μόνος. 

Σάν σήμερα

Τό φθινόπωρο τού ίδιου έτους άρχισε ή καταδίωξή μου από τήν ανίατη ασθένεια, αλλά καί μοίρα !

Τό ΝΑΙ τού ΟΧΙ

Αν υποθέσουμε πώς ή λέξη... «Ναί» αντιπροσωπεύει μόνο τό καλό καί ή λέξη «Οχι» μόνο τό κακό, τότε...

Τότε φαντάσου ότι ένα πολυάριθμο σμήνος από «Ναι» σχημάτισε μπροστά στή ζωή μου καί στίς αποφάσεις πού τήν αφορούσαν, τή λέξη «Όχι» καί ένα άλλο εξίσου πολυάριθμο σμήνος από  «Όχι» σχημάτισε τή λέξη «Ναι».

Τί λές, σύμπτωση; Τόν ρώτησα.

Κούνησε τότε τό κεφάλι του πρός τά πάνω καί είπε.... Ναί !

Ηταν τό «Ναι» τού όχι, όπως είναι καί τό «Όχι» τού ναί! 

Οπως είναι τό καλό τού κακού, αλλά καί τό κακό τού καλού.

Τό δίκαιο τού άδικου, αλλά καί τό άδικο τού δίκαιου.

Τό πολύ τού λίγου, αλλά καί τό λίγο τού πολύ.

Τά όλα τού τίποτα, αλλά καί τό τίποτα τού όλα.

Τό διαρκές τού στιγμιαίου, αλλά καί τό στιγμιαίο τού διαρκούς.

Μέ άλλα λόγια...ή Ζωή !

Ναί, κάπως έτσι σκέφτομαι καί νιώθω.

Κάπου ανάμεσα σ’αυτές τίς αντιθέσεις καί αντιφάσεις περιφέρομαι καί ζώ καθημερινά καί νομίζω πώς κοντεύω νά τρελαθώ !

Θά είναι ή τρέλα τής λογικής,αλλά καί ή λογική τής τρέλας !

Μέ κατάλαβες τώρα; Τόν ρώτησα.

Κούνησε τό κεφάλι του πρός τά κάτω καί είπε...Οχι !

Αποτέλεσμα

Αλήθεια, πόσο πολύ άγνωστα πού ήταν τα… γνωστά ;

Πού μ’ έβαλες να ζήσω;

Σαν αποτέλεσμα έζησα, χωρίς να τ’ αποδείξω.

Αποτελέσματα πολλά, χωρίς όμως τις πράξεις

  και ή ψυχή μου απόμεινε χωρίς καθόλου εισπράξεις.

Απολογία μού ζητάς κι’ εγώ τα ‘χω χαμένα

  Δεν με κατάλαβες ποτέ, μα ούτε κι’ εγώ εσένα. 

Τό λουλούδι τού βάζου

Τή Αγνώστω Θεά !

Η κάθε σου λέξη μία καινούργια μέρα.

Το κάθε σου χαμόγελο μια νέα ανατολή. 

Την παρουσία σου τη λέω ζωή και τ’ όνομα σου Αιώνια.

Σαν μού μιλάς, σαν με κοιτάς, εγώ γίνομαι χρόνος κι’ εσύ με νιώθεις Άπειρο. 

Έτσι μετράμε την αγάπη μας, αγάπη μου. 

Ολοφάνερα κρυμμένοι !

Κάποτε στή...δύση.

Πάει καιρός τώρα πού θέλει να κάνουμε...έρωτα συζήτησης και με προκαλεί αφήνοντας διστακτικά, διακριτικά και θηλυκότατα να διακρίνω στο κορμί της επιθυμίας της τα μισοσκεπασμένα με τις λέξεις της απόκρυφα σημεία των συναισθημάτων της για μένα ! 

Περιμένει από εμένα να κάνω την πρώτη κίνηση. 
Όταν όμως το επιχειρώ, τότε απομακρύνεται σχεδόν πάντα, κάνοντας πώς...δέν καταλαβαίνει. 
Σταματώ και δεν επιμένω.
Είναι της νοοτροπίας μου να μην επιμένω γενικώς παρά μόνο όταν είμαι σίγουρος για κάτι και δυστυχώς δεν είμαι σίγουρος για τίποτα !

Χθες όμως δεν άντεξα στον πειρασμό και άπλωσα απαλά μερικές λέξεις μου για ν’αγγίξω το κορμί της επιθυμίας της και να χαϊδέψω τα απόκρυφα σημεία των συναισθημάτων της. 
Ήθελα επιτέλους να κάνουμε έρωτα....συζήτησης. 

Μήηη...όχι...σέ παρακαλώ, μην επιμένεις, αντέδρασε ενώ συγχρόνως αφηνόταν με προκλητική αδυναμία στην αγκαλιά των λέξεών μου. 
Λέξεις πού τύλιγαν και έσφιγγαν την επιθυμία της, τώρα πιά, προκαλώντας ανάλογες δικές της κινήσεις επάνω στη δική μου. 
Ηδη...λογοχαϊδευόμασταν με πάθος ! 

Η συζήτηση επιτέλους είχε αρχίσει και ήταν καθαρά...ερωτική και ολοφάνερα κρυμμένη !!! 

Κοκκινολαίμης

Αυτές οί γλυκές ψυχούλες αφικνούνται στόν κήπο μου κάθε χρόνο στίς 14/15/16 τού Οκτώβρη. 
Τίς περιμένω μέ ανυπομονησία λοιπόν καί ... καί θυμήθηκα καί αυτή τήν παλιά μου ανάρτηση στό YouTube.