Α φ ι ξ ι ς

Μόλις γεννήθηκε άρχισε να κλαίει καί άπλωσε τά χεράκια του προς τά πάνω, λές και ήθελε να πιάσει τον ουρανό.

Ολοι νόμισαν πώς χαιρετούσε τον κόσμο στον οποίον μόλις είχε φθάσει και έκλαιγε από χαρά.

Κανείς ποτέ δεν σκέφθηκε ότι αποχαιρετούσε τους δικούς του εκεί…επάνω και το κλάμα του ήταν της λύπης.

Κατάταξη ή μετάταξη άραγε ;   

Ο ν ε ι ρ ο ξ ύ π ν η μ α

Είδα στον ύπνο μου ότι…

Ξύπνησα καί ένιωθα μιά πολύ μεγάλη ευεξία γενικώς.

Μιά ευεξία πού μού δημιουργούσε τόσες καί τόσο όμορφες σκέψεις, όσο καί τό σημερινό ηλιόλουστο προανοιξιάτικο πρωινό πού με χρυσοκοίταγε από το παράθυρό μου.

Ωραίο ονειροξύπνημα, έτσι;

Αυτή ή πρωινή μου κατάσταση  γινόταν, λέει, όλο καί πιό συχνή καί πήγαινε νά γίνει μόνιμη !

Ηταν μιά υπέροχη αίσθηση πού γεννούσε καταπληχτικές σκέψεις γιά όλα τά θέματα τής ζωής μου, αλλά καί τής ζωής γενικότερα!

Ενιωθα πώς όλοι καί όλα βρίσκονται κάτω από τό γαλάζιο, βελούδινο πέπλο τής αγάπης μου καί αυτή ή αγάπη ήταν τόσο πολύ μεγάλη καί δυνατή πού δέν άφηνε χώρο σέ οτιδήποτε αρνητικό !

Σκέψεις καί συναισθήματα πού μέ πλημμύριζαν, μέ στόλιζαν καί μέ συνόδευαν μέχρι την άφιξη τών επόμενων καλών πού θά προστίθεντο στά προηγούμενα καί όλα μαζί θα αυξαναν καί θά τόνιζαν τόν λόγο τής ύπαρξής μου πού ήταν ή…

Α Γ Α Π Η μου γιά τή ζωή καί ό…

Ε Ρ Ω Τ Α Σ μου γιά σένα…

Α Κ Ο Μ Α και όταν θα ξυπνούσα  !!! 

Μια προσπάθεια

Νιώθω ότι στη δική μου περίπτωση, τουλάχιστον, γίνεται συνεχώς μια προσπάθεια ή μια μάχη προκειμένου να απεγκλωβισθεί το «Συνειδητό» μου από το «Ασυνείδητό» του.

Αλήθεια, είδε μήπως ποτέ κανείς το «Ασυνείδητο» σαν κέλυφος αβγού και το «Συνειδητό» σαν εκκολαπτόμενο νεοσσό; 

Οι τρυφερές στιγμές των ζώων

Αγάπη πού την ζηλεύω !!! 

Οι τρυφερές στιγμές των ζώων

Ησουν η Ε υ τ υ χ ί α !

Ναι, και πάνω πού αναρωτιόμουν πώς να είσαι ήρθε, το μήνυμα με την φυσική περιγραφή σου !!!

Πήγα μέχρι το παράθυρο πού βλέπει στον κήπο μου για να διαπιστώσω αν μού έλεγες την αλήθεια.

Πράγματι ήσουν έτσι κι’ακόμα πιο όμορφη !

Ήσουν ό γλυκός απογευματινός ήλιος πού χαμογελούσε με ανοιξιάτικη διάθεση.

Ήσουν τα κελαηδίσματα των κοκκινολαίμηδων πού ήρθαν μόλις πριν από λίγες ημέρες για να ξεχειμωνιάσουν.

Ήσουν τα αρώματα από τα άνθη των γιασεμιών και της μπουκαμβίλιας του κήπου μου.

«Αλήθεια, πώς ήξερες ότι έχω κήπο και ότι φιλοξενώ και τα δύο αυτά…υπέροχα πλάσματα;»…  

Ήσουν οι ηλιαχτίδες και οι πολύχρωμες ανταύγειες πού τρεμόπαιζαν ξέπλεκες ανάμεσα στα μισοκιτρινισμένα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων πού απολάμβαναν το δροσερό απογευματινό αεράκι, δηλαδή τις ανάσες σου.

Ήσουν ή θάλασσα, ήσουν ό ουρανός, ήσουν το απέραντο γαλάζιο μιας ρομαντικής ψυχής, ήσουν ή Ευτυχία δηλαδή !

Έπειτα και αυθόρμητα έκανα πάρα πολλές σκέψεις και κυρίως μια αναδρομή στη μέχρι σήμερα ζωή μου και ένιωσα… 

Θα το αφήσω όμως για κάποια άλλη φορά επειδή δεν έχω βρει ακόμα τρόπο για να περιγράψω τον συγκεκριμένο κόμπο στο στήθος μου. 

Γειά σου καλή μου

Γειά σου καλή μου.

Τέτοιας φύσεως γράμμα είχα νά γράψω από τήν εφηβική μου ηλικία !

Πίστεψέ με πώς ποτέ μέχρι σήμερα, μέσα σ’όλα αυτά τά χρόνια πού μεσολάβησαν, δέν πίστεψα πώς θά ερχόταν κάποια μέρα πού θά ένιωθα τήν ανάγκη νά ξανακάνω τό ίδιο. 

Κι’όμως...νά πού τό ξανακάνω σήμερα !

Τελικά, δέν πρέπει ποτέ νά είναι κανείς σίγουρος καί απόλυτος σέ τίποτα καί γιά τίποτα.

«Κανόνας χωρίς εξαίρεση;» θά μέ ρωτήσεις.

Οχι βέβαια. Ισως μετά από τήν ολοκλήρωση τής ανάγνωσης αυτού τού γράμματος, νά έχω καταφέρει νά δείς τή μοναδική εξαίρεση αυτού τού κανόνα.

Πρόκειται γιά μιά εξαίρεση πού πρέπει πάντα νά τήν αποδεικνύει κανείς.

Είναι ή εξαίρεση τής αληθινής αγάπης. Τής αγάπης μου γιά σένα.

Τί είναι λοιπόν αυτό τό γράμμα;

Δές το σάν ένα μπουκάλι φτιαγμένο από επίπονα επιλεγμένες καί κατεργασμένες σκέψεις.

Ενα μπουκάλι τό οποίο άπ’έξω γράφει τ’όνομά μου καί φέρει μέσα του κάποιο σπουδαίο μήνυμα.

Ενα μήνυμα πού εκτός πολλών άλλων, φανερώνει καί τήν εξαίρεση τού πιό πάνω κανόνα.

Ενα μπουκάλι πού μετά από πολλούς δισταγμούς καί αναβολές, αποφάσισα επιτέλους νά τό ρίξω μέσα στά νερά σου.

Νά τό ρίξω μέσα στίς απέραντες καί άγνωστες θάλασσες τών συναισθημάτων σου.

Θάλασσες μέ νερά πού αλλού είναι ζεστά καί αλλού κρύα.

Νερά βαθιά καί ίσως επικίνδυνα.

Νερά ρηχά, νερά καθαρά, γαλαζοπράσινα καί κρυσταλλικά, αλλά καί νερά θολά καί μολυσμένα από τίς κακές δραστηριότητες κάποιων ανθρώπων επάνω τους.

Σέ τί ελπίζω μ’αυτή τή πράξη μου;

Ελπίζω ότι σιγά,σιγά καί μέ τό πέρασμα τού χρόνου, θά τό παρασύρεις καί θά τό οδηγήσεις σέ κάποια αμμουδερή καί ήσυχη παραλία τής ψυχής σου. Εκεί πού τά συναισθηματικά σου κύματα είναι πάντα ήρεμα καί απαλά ή γιά νά τό πώ αλλιώς, είναι διερευνητικά, φιλοσοφημένα καί κατασταλαγμένα.

Η εσωτερική διερεύνηση καί προπάντων ή φιλοσόφηση προϋποθέτουν καί απαιτούν ηρεμία.

Κάθε φορά λοιπόν πού θά διαβάζεις τ’όνομά μου σ’ αυτό τό «γράμμα-μπουκάλι», μέσα στό πέρασμα τού χρόνου, ένα συναισθηματικό κυματάκι σου θά τό χαϊδεύει απαλά καί συγχρόνως θά τό τρίβει επάνω στήν άμμο τών αναμνήσεων μέ αποτέλεσμα νά φθάσει κάποια μέρα πού αυτό θά σπάσει καί θ’ανοίξει.

Θά είναι τότε πού επιτέλους θά εμφανισθεί τό μήνυμα καί θά φωτισθεί από τόν λαμπερό ήλιο τής πραγματικότητας καί τής αλήθειας.

Τόν ήλιο τής απόλυτης αντίληψης πού μέ τό φώς του θά βοηθήσει γιά τήν πλήρη καί απόλυτη κατανόηση !

Θά χρειασθεί όμως νά περάσει πολύς χρόνος μέχρι νά έρθει αυτή ή σπουδαία ημέρα.

Η εξαίρεση λοιπόν αυτού τού κανόνα πού σού έλεγα, αποδεικνύεται μόνο μέσω τού χρόνου καί περιέχεται μέσα στό μήνυμα αυτού τού «μπουκαλιού».

Πόση ειρωνία όμως ;

Οταν έρχεται αυτή ή ημέρα, ή ημέρα τής απόδειξης καί τής επιβεβαίωσης γιά κάτι πάρα πολύ σπουδαίο, τότε είναι πάντα καί σχεδόν απαραίτητα πολύ αργά ! 

Κρίμα !

Μοιάζει μέ νόμο αυτής τής ζωής καί δυστυχώς κάποιοι από τούς νόμους αυτής τής ζωής είναι...κρίματα !

     

  

                                                                                                                                                                                                                                                                 Δε  15  Σεπ  1996

                                                                                                               Κώστας  Κωνστανταρίδης

Ο Αιώνιος...''Κάτι''.

«Η γκόμενα, πού λές, είχε λυσσάξει γιά μένα μέσα στό φορτηγάκι. Μέχρι πού τράβαγε τό χέρι μου καί τό έβαζε στά βυζιά της καί στό «πράμα» της. Δέν ξέρω όμως γιατί, εμένα κάτι μού έλεγε μέσα μου νά μή πάω μαζί της καί δέν πήγα. Αργότερα έμαθα πώς είχε Βλεννόρροια.»

Είναι ένα απόσπασμα από τήν αφήγηση μιάς ιστορίας-γεγονότος πού υπέστην από   κάποιον  αλήτη  πού προστατευόταν καί εξακολουθεί νά προστατεύεται από... «Κάτι».

Σίγουρα από αφελείς τύπους μπορείς ν’ακούσεις, νά δείς, νά διαπιστώσεις καί νά μάθεις μέ τόν καλύτερο δυνατό τρόπο τά μέσα καί τούς τρόπους πού χρησιμοποιεί αυτό το/ό «Κάτι» γιά νά ελέγχει καί νά διαμορφώνει τίς καταστάσεις καί εντέλει τήν εικόνα τής ζωής τού κάθε ανθρώπου εδώ σ’αυτόν τόν κόσμο, επάνω σ’αυτόν τόν πλανήτη. Δυστυχώς όλοι είμαστε έρμαια στίς διαθέσεις καί στίς προθέσεις αυτού τού «Κάτι». Μπροστά στίς κακές διαθέσεις καί στίς προθέσεις αυτού, παύουν νά έχουν δύναμη καί αξία οποιεσδήποτε  καλές ιδιότητες καί ικανότητες τών ανθρώπων αλλά καί αντίθετα νά ευνοούνται καί συγχρόνως νά προστατεύονται οί ανίκανοι καί οί διεστραμμένοι !

Λίγοι, πολύ λίγοι νομίζω πώς είναι οί άνθρωποι πού έχουν συνειδητοποιήσει ότι τό μεγαλύτερο μέρος τής δραστηριότητας καί τής καλής ή κακής εικόνας τους, μέ τίς ευρύτερες έννοιες αυτών τών τελευταίων λέξεων, εξαρτώνται από αυτό ή ίσως...αυτόν τόν «Κάτι». Ξέρεις πόσες φορές τήν κάθε ημέρα παρεμβαίνει καί διαμορφώνει τήν πορεία καί τήν εξέλιξη τής ζωής τού κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, χωρίς βεβαίως νά γίνεται αντιληπτό ή αντιληπτός; Δεκάδες, εκατοντάδες φορές καί μέ χιλιάδες τρόπους !

Επειδή όμως πιστεύω στόν φυσικό νόμο τής αντίθεσης καί τών αντιθέτων, θά έλεγα ότι υπάρχουν καί καλοί «Κάτι».

Σ’εμένα όμως έτυχε ένας «Κάτι» εντελώς διεστραμμένος πού κάνει οτιδήποτε μπορεί προκειμένου νά μέ βασανίζει καί νά μέ κακοποιεί. Μιά παλαιότερα σημειωμένη φράση μου νομίζω ότι αποδίδει μέ τόν καλύτερο καί πιό συμπυκνωμένο τρόπο αυτή τή διαπίστωση.

« Γιά κοίτα τί μού είπε νά κάνω κι’εγώ νόμισα πώς τό σκέφθηκα μόνος μου.»

Μπορεί δηλαδή κάποιος άνθρωπος νά έχει έναν «Κάτι» ό οποίος νά διάκειται ευμενώς πρός αυτόν καί βεβαίως έτσι νά πηγαίνει καλά ή ζωή του. Μπορεί όμως κάποιος άλλος άνθρωπος νά έχει έναν «Κάτι» διεστραμμένο καί κακοποιό καί βεβαίως ή ζωή του νά πηγαίνει από τό κακό στό χειρότερο.

Μεγάλο καί αδιαμφισβήτητο παράδειγμα τής δεύτερης περίπτωσης είμαι εγώ ! Οχι, δέν έχουν καμιά αξία οί καλές ιδιότητες καί κάποιες ίσως ιδιαίτερες ικανότητες τού ανθρώπινου πλάσματος μπροστά στίς προθέσεις καί στίς αποφάσεις ενός κακού «Κάτι». Είναι μιά διαπίστωση πού τήν επαναλαμβάνω καί τήν τονίζω.

Μιά δεύτερη μεγάλη διαπίστωση είναι ότι αυτοί οί κακοί «Κάτι» σχεδόν πάντα συνεργάζονται στενά γιά τή πραγματοποίηση τών κακών γεγονότων στίς ζωές τών άτυχων ή αλλιώς τών προγεγραμμένων ανθρώπων.

Τίς περισσότερες άπ’αυτές τίς συνεργασίες τίς χαρακτηρίζουμε κακές «Συμπτώσεις» κι’εκεί σταματάμε επειδή δέν μπορούμε νά δούμε πιό πέρα ή νά μπούμε πιό βαθειά.

Αν οί έννοιες αποδίδοντο μόνο μέ μιά λέξη ή κάθε μία καί άν αυτές οί λέξεις συνδυάζοντο στή συνέχεια, προκειμένου νά περιγράψουν τή ζωή μου, τότε ή έννοια καί λέξη «Σύμπτωση» συνοδευόμενη από τόν επιθετικό προσδιορισμό «Κακή», θά μπορούσε νά είναι μόνο τό σημείο στήξης «Τελεία». Τελείες πού θά πλημμύριζαν τίς σελίδες μέ τό κείμενο περιγραφής τής ιστορίας τής ζωής μου.

Ο πρώτος καί ό σημαντικότερος σκοπός καί στόχος τού δικού μου «Κάτι», από τίς πρώτες κιόλας στιγμές τής λειτουργίας καί τής δραστηριότητάς μου σάν ανθρώπινο πλάσμα, ήταν νά αδρανοποιήσει, νά αλλοιώσει, μέχρι ακόμα καί νά καταστρέψει όλες τίς ιδιότητες καί ικανότητές μου.

Ισως επειδή μόνο έτσι θά μπορούσε νά παίξει καλά καί κυρίως άφοβα τόν ρόλο του μέσα στό σκηνικό μέ τή ζωή μου.

Σήμερα μπορώ μέ λύπη νά πώ ότι ήδη τό έχει καταφέρει αλλά καί αντίθετα ότι αρκετά συχνά χαίρομαι επειδή έχω έναν τέτοιον εχθρό.

Η σημερινή εικόνα τής ζωής μου δέν είναι καθόλου εναρμονισμένη καί καθόλου ανάλογη μέ τίς ψυχικές καί πνευματικές ιδιότητες καί ικανότητές μου. Δέν υπάρχει καμιά αντιστοιχία. Νά τό πώ καί κάπως αλλιώς;

Είχα τίς ιδιότητες, τίς ικανότητες, τό ταλέντο καί τή φαντασία ενός μεγάλου συνθέτη καί δημιουργού. Θά μπορούσα νά έχω συνθέσει τήν εικόνα μιάς πανέμορφης ζωής τήν οποία θά απολάμβανα πρώτα εγώ, μέ τήν έννοια τής ικανοποίησης τού δημιουργού καί στή συνέχεια όλοι οί συμμετέχοντες σ’αυτή. Ολα όσα όμως μού ψυθίρισε στό δικό μου τό αυτί ό «Κάτι» ήταν παγίδες ! Ναί, ήταν καί συνεχίζουν νά είναι παγίδες καί άντε νά ξεχωρίζω κάθε φορά πότε ψυθιρίζει αυτός καί πότε σκέφτομαι εγώ !

Από πολύ νωρίς στή ζωή μου μού αφαιρέθηκε τό δικαίωμα τής επιλογής τών υλικών γιά τή σύνθεση καί τή δημιουργία τής εικόνας τής ζωής μου. Δυστυχώς όμως δέν υπάρχουν τρόποι γιά νά αποδείξω πώς ή επιλογή τών υλικών δέν ήταν καί εξακολουθεί νά μήν είναι δική μου, αλλά καί ότι ό... «Κάτι» είναι υπαρκτός καί αιώνιος !

Πολλοί τον είπαν «ποτάμι», εγώ τον λέω «Κάτι» και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι όλα όσα ανέφερα σε αυτή τη σελίδα, αφού αναγνωσθούν στη συνέχεια θα χαρακτηρισθουν ηλιθιότητες και θα πάνε στον «Ποτάμι», ή αλλιώς… θα τις πάρει κι’ αυτές ό «Κάτι».

Δευτέρα 29  Ιανουαρίου  1996  

Κώστας Α. Κωνστανταρίδης 

Ευτυχώς...χάσανε

                                                                Τό σήμα τής νίκης

Εξακολουθώ να είμαι αρνητικά επηρεασμένος από την πρωτόγονη, αλλά δυστυχώς όχι πρωτόγνωρη, ατμόσφαιρα και κατάσταση πού κυριάρχησε ολόκληρη την προηγούμενη ημέρα πού επιτέλους έφυγε πρίν από μία ώρα. 

Αφορμή στάθηκε ό ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων Γερμανίας και Ελλαδας για την εθνικής σημασίας και βαρύτητας πρόκριση στους…δεν με άφησαν ούτε αυτό να θυμάμαι ! 

Τά αίτια όμως είναι πολύ βαθύτερα και πάρα πολύ καλά κρυμμένα έως αγίως συγκεκαλυμένα από τους, με τη βοήθεια του αόρατου Κτηνοτρόφου, μορφωμένους τιτλούχους αιγοπροβατοβοσκούς με τά πολλά λεφτά, τις ακριβές γραβάτες και τις πολυτελείς καλογυαλισμένες γκλίτσες τους. 

Οί ανά τις εφημερίδες, τά τηλεοπτικά κανάλια και τώρα πλέον στα άπειρα διαδικτυακά μέσα διασκορπισμένοι δημοσιογραφικοί ποδηγέτες βοσκοί των αιγοπροβάτων, ομολογώ ότι έκαναν εξαιρετική δουλειά ! 

Τά… «με το χαμόγελο στα χείλει» φαρισαΐκά καναλοτσοπανόσκυλα,  αρσενικά και θηλυκά - πού σε αυτή την εφιαλτική σε παγκόσμιο επίπεδο χρονική στιγμή και δυστυχώς μιάς μη αναστρέψιμης κοινωνικής πορείας πρός γενική κατάπτωση δύσκολα ξεχωρίζεις τουλάχιστον τις «ψ/σ/π» ιδιότητες των δύο φύλων - νομίζω ότι για μια ακόμα φορά έκαναν άψογα τη δουλειά τους. 

Αυτή τη φορά έριξαν στα πεινασμένα και μουκανίζοντα για άρτο και θεάματα πλήθη τεράστιες ποσότητες ποδοσφαιρικού κουτόχορτου. Ειδικά και πολύ περισσότερο όταν διαπίστωσαν ότι ή εδώ και πάρα πολλούς μήνες τώρα διατροφή τους μέ πολιτικό κουτόχορτο είχε αρχίσει να προκαλεί σοβαρές παρενέργειες, πολλές από τις οποίες οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν πολλές ομάδες από αυτά στον ψυχικό και στη συνέχεια στον βίαιο βιολογικό θάνατο. 

Παραφράζω Δημοσθένη (Α’ Ολυνθιακός από Παιανία Αττικής , 384 – 322 π.χ) 

«Δεί δή χρημάτων, αλλά και αιγοπροβάτων, ώ άνδρες Ελληναίοι.» 

Υπάρχουν όμως τέτοιοι άντρες, αλλά και γυναίκες σ’αυτόν τον τόπο σήμερα ; Κάθε φορά πού προσπαθώ να εντοπίσω κάποιον ή κάποια τέτοια για να εμπλουτίσω τη λίστα μου νιώθω μια μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων πού μοιάζουν με αυτά του στερητικού συνδρόμου. Αρρωσταίνω δηλαδή. 

Μού λείπουν οί Ελληνες, ρέ γαμώτο. 

Ο σημερινός Δημοσθένης είναι κυρίως ηλεκτρονικός καί έχει αντικατασταθεί από την ιδιωτική και κρατική τηλεόραση πού επί εικοσιτετραώρου βάσεως παραινεί, αλλά και εξηγεί… «Δεί δή χρημάτων, αλλά και αιγοπροβάτων, ώ άνδρες και γυναίκες Ταλιμπάν». 

Ναι, πλημμύρισε ό τόπος αυτός από ταλιμπάν με ελληνικές ταυτότητες και ναι με τους ανά τον κόσμο ταλιμπάν είμαι ρατσιστής μέχρι το κόκαλο. 

Περιμένοντας λοιπόν τά πλήθη των ταλιμπάν τη «μητέρα των μαχών» όπως τους την ξερνούσαν, εν είδει κρίσης, από νωρίς το πρωί τά κανάλια τους, σχετικά με τον ποδοσφαιρικό αγώνα των κατ’ επίφαση λεγόμενων εθνικών ομάδων Γερμανιστάν – Ελλαδιστάν, βγήκα κι’ εγώ στον κήπο μου για να πάρω λίγο καλοκαιρινό απογευματινό αέρα. Τι το’θελα όμως ό Ελληνας ; 

Το γήπεδο είχε αρχίσει να γεμίζει από νωρίς και ήδη σε τρείς πολυκατοικίες οί τηλεοράσεις ξερνούσαν ασταμάτητα και στη διαπασών πληροφορίες και ρεπορτάζ για την επικείμενη «μητέρα των μαχων», ενώ σε ένα από αυτά μια ομάδα παθιασμένων νεαρών ταλιμπάν είχαν αρχίσει εν χορώ τά τραγούδια εμψύχωσης και υποστήριξης της ομάδας τους, ρίχνοντας μάλιστα και μερικές βομβίδες κρότου λάμψης ! 

Ετοιμαζόντουσαν για μεγάλη γιορτή χαράς πού ίσως να είχε ακόμα και νεκρούς.  

Ε, λοιπόν όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να νιώσω Ελληνας και ευχήθηκα να χάσουνε. 

Αν βρείς καλό στή κόλαση.

                    Αν βρείς καλό στη…κόλαση.

                                                   

Γραμμένο πρίν από αρκετά χρόνια, αλλά απόλυτα επίκαιρο σχετικά με τά τρέχοντα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.

Απευθύνομαι προς όλους τους ψηφοφόρους αυτής της κόλασης.

                                   Αν βρείς ψωμί στη κόλαση, θα είναι μουχλιασμένο

                                   και το «καλό» πού θές να φάς, με πόνο θα βγεί χεσμένο.

                                   Αν βρείς τυρί στη κόλαση, θα’ναι πάνω σε φάκα

                                   κι’αυτό πού νομίζεις για καλό, είναι κακό…Μαλάκα.

                                   Αν βρείς νερό στη κόλαση, θα’ναι γεμάτο αρμύρα.

                                   άν μού το πείς κι’αυτό καλό, ψυχή έχεις κακομοίρα.

                                   Αν βρείς καλό στη κόλαση, θα είναι του διαβόλου.

                                   χίλια κι’αν θα’χεις τά καλά, θα’ναι καλά του…κώλου.   

Νά ζήσουμε νά μάς θυμόμαστε. 

Ατάκτως ερριμμένα και λερωμένα

Αγαπητή μας Ελ.

Όταν εσύ τελειώνεις την ημέρα σου, όταν τελειώνεις με τις καθημερινές σου υποχρεώσεις πηγαίνεις δικαίως στο δωμάτιό σου για να ξαπλώσεις και να ξεκουραστείς.

Εσύ όμως έχεις το πλεονέκτημα να διαθέτεις πόδια και έτσι να πηγαίνεις μόνη σου.

Εμάς όμως πού δεν έχουμε πόδια, αναγκαστικά θα πρέπει κάποιος άλλος να μας πηγαίνει στις θέσεις μας και τι πιο δίκαιο βεβαίως να μας πηγαίνει εκείνος πού μας πήρε από αυτές και μας χρησιμοποίησε.

Το ξέρουμε φυσικά ότι μερικές φορές γίνονται εξαιρέσεις είς βάρος σου, αλλά υπάρχουν σοβαρές δικαιολογίες γι’αυτό τις οποίες γνωρίζεις.

Η φανερή όμως αδιαφορία σου για μας, σχεδόν κάθε βράδυ, ειλικρινώς μας προβληματίζει και μας στενοχωρεί σε μεγάλο βαθμό.

Πολύ δε περισσότερο όταν μερικές φορές έρχονται για παρέα μας συγγενικά σκεύη από το κάτω σπίτι και μας διηγούνται τραγικές ιστορίες για τις δικές τους ζωές στον νεροχύτη τους.

Επειδή λοιπόν φοβόμαστε μήπως κάποια μέρα καταλήξουμε να ζούμε μονίμως όπως ακριβώς και οί εξ αγχιστείας συγγενείς μας από εκεί κάτω, αποφασίσαμε να σού γράψουμε αυτό το γράμμα ευελπιστώντας ότι θα δείξεις κατανόηση στο πρόβλημά μας και ότι θα τύχουμε μιάς ευνοΐκότερης μεταχείρισης στο μέλλον.

Ευτυχώς πού υπάρχει και ό σύζυγός σου ό οποίος καταφέρνει, τουλάχιστον προς το παρόν, όταν μας βλέπει νά μας συμπονά και νά μας τακτοποιεί τις μεταμεσονύκτιες ώρες, λίγο πρίν πάει κι’ αυτός για ύπνο.

Περιμένοντας λοιπόν με μεγάλη λαχτάρα το αυριανό μας μπάνιο και την τακτοποίησή μας στις φυσικές μας θέσεις από τά χεράκια σου σε ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

                                                                              Μετα τιμής

Το μπολάκι με τά αμύγδαλα.

Το ποτήρι με το ποτό.

Το ξεχειλισμένο σταχτοδοχείο.

Το βιβλίο.

Το σταυρόλεξο.

Το στυλό.

Η καρέκλα του καθιστικού.

Η μπομπονιέρα πού από το Σάββατο βρίσκεται λυπημένη και παραπεταμένη πίσω από την τηλεόραση.

Την επομένη το πρωί πού το διάβασε ήταν σαν να μη το διαβασε. Δεν έκανε κανένα σχόλιο. Ούτε κι’ εγώ.

Δεν υπήρξε ουδεμία αλλαγή στο ύφος και στην συμπεριφορά της απέναντί μου !

Ούτε όμως καί από μένα πρός εκείνη.

Σήμερα (18/04/12) πού το δημοσιεύω συμπληρώνω μερικά ακόμα στοιχεία του γεγονότος.

Το γράμμα επικολλήθηκε στον διαχωριστικό πάγκο κουζίνας καί καθιστικού δωματίου και περίμενε να συμπληρωθεί το πρωί από ένα οποιοδήποτε θετικό ή αρνητικό σχόλιο.

Λίγες ώρες αργότερα το ανέσυρα από τά σκουπίδια και φυσικά το «φαινόμενο;» δεν σχολιάσθηκε ποτέ μέσα στα επόμενα δεκατρία χρόνια πού μας είχαν απομείνει !

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες… «Δεν θέλω…Ουουουου…» μέρες πού είναι.

Υ.Γ

Στη δημοσίευση των λεγόμενων προσωπικών μου δεδομένων έχω διαφορετικά και σαφώς πιο ελλαστικά κριτήρια και όρια έκθεσής μου από τους περισσότερους μέσα σε αυτόν τον πολύ καινούριο παγκόσμιο διαδικτυακό κόσμο. Απαραίτητη προυπόθεση βεβαίως ή αξιοπρεπής διατύπωσή τους καί ό σεβασμός στόν εκάστοτε αναγνώστη. 

Ευχαριστώ. 

'' Ζω.ή..."

Πάνε χρόνια τώρα πού αυτό το αχνό φώς στο βάθος τού ορίζοντα της αντίληψής μου, για το είδος και την ποιότητα της ζωής μου, παραμένει αμετάβλητο σε ένταση.

Πάνε χρόνια τώρα πού αναρωτιέμαι με εξαντλητική αγωνία, αν ξημερώνει ή αν βραδιάζει.

Πάνε χρόνια τώρα πού παραμένω αποπροσανατολισμένος διά τής...βίας και κατά συνέπεια διστακτικός και αναποφάσιστος για οτιδήποτε με αφορά.

Πάνε χρόνια τώρα πού...χμ...πού περνούν τα χρόνια κι’εγώ συνεχίζω να βρίσκομαι αποκλεισμένος και φοβισμένος στο συσκοτισμένο και άρα ασαφές κέντρο της ύπαρξής μου !

Πάνε χρόνια τώρα πού μπερδεύτηκαν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια και δύσκολα τ’αναγνωρίζω, τα προσδιορίζω και τα χαρακτηρίζω !

«Αλήθεια, πάνε χρόνια ή μήπως λεπτά πού αυτό το αχνό φώς στον ορίζοντα παραμένει βασανιστικά αμετάβλητο;»…αναρωτήθηκα.

Παρηγοριέμαι με την σχετικότητα πού έδωσαν, επιστημονικώς, στην έννοια του χρόνου.

«Ναι, ό χρόνος θα στο δείξει»…απάντησα.

Αυτή όμως είναι ή πιο εύκολη και κατά συνέπεια ή πιο συνηθισμένη απάντηση και ξέρεις πώς την αντιλαμβάνομαι και την ερμηνεύω αυτή την απάντηση στη προκειμένη περίπτωση;

Είναι σαν να μού δίνεις έναν καθρέφτη και ένα ζευγάρι καλά τρισδιάστατα γυαλιά, για να δη και να γνωρίσω τον εαυτό μου και τον κόσμο, ενώ ό χώρος γύρω μου είναι ανεξήγητα, αδικαιολόγητα και απελπιστικά σκοτεινός και μαύρος αγγίζοντας τα όρια του μεταφυσικού.

Το ίδιο και ό χρόνος μου !

Ριγμένος λοιπόν μέσα σ’έναν κρύο και σκοτεινό χώρο μιας συνεχούς και ιδιότυπης απώλειας γενικώς.

Μέσα σ’ένα βουβό και άδειο από μάρτυρες και μαρτυρίες χώρο οδυνηρής στέρησης καλών και φωτεινών στοιχείων ζωής, προσπαθώ απεγνωσμένα να αυτοπροσδιοριστώ και να προσδιορίσω.

Στριφογυρίζοντας χαμένος μέσα σ’αυτό το κελί πού κάτ’ευφημισμό το ονομάζω... «Ζ ω ή» μου και με μοναδικό δικαίωμα να μπορώ να έχω απλωμένα τα χέρια της επιθυμίας και της αναζήτησης, ένιωσα κι’εγώ κάποιες στιγμές το αίσθημα της ικανοποίησης επειδή επιτέλους κάτι είχα αγγίξει, κάτι είχα βρει και κρατούσα στα χέρια μου !

Πόση αξία όμως μπορούν να έχουν τα ευρήματα, τα οποιαδήποτε ευρήματα, μέσα σ’ένα τόσο κακό και σκοτεινό χώρο μοίρας ;

Πόση αξία, πόση δύναμη, αλλά και πόση διάρκεια μπορούν να έχουν τα παραγόμενα, λόγω και μέσω της απόχτησης συναισθήματα όταν ό ειδικός χώρος και χρόνος μέσα στον οποίον ορίσθηκε να υπάρχω και να ζω είναι τέτοιος πού με κάνει ν’αναρωτιέμαι συνεχώς και εξαντλητικά, αν γι’αυτό πού βρίσκω και κρατώ στα χέρια μου κάθε φορά θα πρέπει να νιώθω συναισθήματα χαράς και ικανοποίησης ή αντίθετα να λιώνω από φόβο και απογοήτευση ;

Πόσο άσχημα, υπονομεύεται και εξασθενεί ή ικανότητα, αλλά και ή δυνατότητα αξιοποίησης όλων ανεξαιρέτως των προσόντων μου μέσα σ’αυτόν τον χώρο ;

Πόση αξία, αλλά και τί νόημα μπορούν να έχουν οι οποιεσδήποτε αντιληπτικές μου ικανότητες, όταν μού απαγορεύεται μέσω αντίθετων και αντιφατικών λειτουργιών, αλλά ακόμη και ιδιοτήτων των ευρημάτων μου να διακρίνω και να ξέρω αν αυτό πού βρίσκω και έχω κάθε φορά, είναι εύρημα χαράς ή λύπης ;

Πώς θα μπορούσα να μη καταφεύγω έτσι στον επικίνδυνο μερικές φορές χώρο της φαντασίας, στη προσπάθειά μου να ερμηνεύσω το φαινόμενο της ζωής μου, όταν είμαι καταδικασμένος να νιώθω το συναίσθημα της χαράς, μόνο και μόνο επειδή κατάφερα και βρήκα κάτι και το συναίσθημα της λύπης στη συνέχεια επειδή έχασα αυτό πού είχα βρει, χωρίς όμως να μαθαίνω ποτέ αν αυτό πού είχα και έχασα ήταν καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, αν δίκαια και δικαιολογημένα  χάρηκα ή λυπήθηκα ;

Πόσο τραγικά ειρωνικό είναι άλλωστε, όταν μέσα από μια μη συνειδητοποιημένη άγνοια,  χαίρεται κάποιος για μερικά πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να λυπάται, αλλά και το αντίθετο ;

Πόση αξία λοιπόν μπορεί να έχει ή ικανοποίηση μέσα σ’έναν τέτοιο χώρο, αλλά και μιά...έστω τέτοια ικανοποίηση μέσα σ’έναν οποιοδήποτε χώρο, κάτω όμως από τέτοιες συνθήκες ;

Όταν ή έννοια της ικανοποίησης περιορίζεται, δεσμεύεται και παρέχεται επίμονα και προκλητικά, μόνο μέσα σε σκοτεινό χώρο ζωής.

Όταν περιορίζεται και παρέχεται μόνο μέσα στα όρια της απόχτησης και δεν απλώνεται ούτε κατά το ελάχιστο, μέσα στον φωτισμένο και άρα ορατό χώρο με τις αληθινές και σταθερές ιδιότητες τού αποκτηθέντος, προκειμένου να τρέφεται και ν’αναπτύσσεται απ’αυτές ή στην αντίθετη περίπτωση να υποχωρεί και να εξαφανίζεται για να μη προσφέρει θέαμα, το θέαμα τού παράλογου και τού άδικου, τότε...τότε δεν μού αρκεί, δεν δέχομαι, δεν ανέχομαι και δεν συμβιβάζομαι με την υποτυπώδη ικανοποίηση της απλής και σκέτης απόχτησης μέσα σε σκοτάδι.

Γι’αυτό και δεν μού αρκεί και δεν με ικανοποιεί πού απλώς ζω ή....πού ζω έτσι ! 

==================================================

Και, ναι, πάνε χρόνια τώρα πού έπαψα να αναρωτιέμαι για το είδος και την ποιότητα της ζωής μου. Απαντήθηκε μέσω όλων των κακών γεγονότων πού ακολούθησαν μέχρι σήμερα.

Και, ναι, πάνε αρκετά χρόνια τώρα πού τελικώς διαπίστωσα, αλλά και σιγουρεύτηκα ότι εκείνο το αχνό φώς στον τότε ορίζοντα της αντίληψής μου δήλωνε ότι αργά και σταθερά μόνο βραδιάζει.

Και, ναι, πάνε χρόνια τώρα πού διά της βίας προσανατολίστηκα και κατά συνέπεια δεν είμαι πια διστακτικός και αναποφάσιστος για οτιδήποτε με αφορά.

Και, ναι, πάνε χρόνια τώρα πού ξεκαθάρισα με τη σχετικότητα του χρόνου και του χρόνου μου και τον μετράω αντικειμενικά, αλλά και ψύχραιμα.

Και, ναι, συνεχίζω να βρίσκομαι μέσα στον ίδιο σκοτεινό και παγωμένο χώρο αυτής της ιδιότυπης και συγχρόνως ανεξήγητης σε μεταφυσικό βαθμό απώλειας των πάντων.

Και, ναι, συνεχίζω να βρίσκομαι μέσα στον ίδιο βουβό και άδειο από μάρτυρες και μαρτυρίες χώρο για την πέρα από τον νόμο των πιθανοτήτων στέρηση και έλλειψη, όχι πλέον κάποιων, αλλά ακόμα και ενός φωτεινού στοιχείου ζωής, ενός καλού γεγονότος δηλαδή.

Εκείνο όμως πού έχει αλλάξει είναι το γεγονός ότι πλέον έχω αυτοπροσδιοριστεί και άρα μπορώ να προσδιορίζω τά τεκταινόμενα μέσα μου και γύρω μου.  

Και, ναι, συνεχίζω να βρίσκομαι  μέσα σε αυτό το κελί πού κατ’ ευφημισμό συνεχίζω να το ονομάζω «Ζωή» μου, μόνο πού τώρα πια έχω χάσει τη δυνατότητα να στριφογυρίζω μέσα σ’ αυτό και κυρίως χωρίς το δικαίωμα να αναπτύσσω όνειρα και να έχω ελπίδες για κάτι καλό.

Και, ναι, δεν αναρωτιέμαι πλέον για το είδος και την ποιότητα αυτών πού κατά καιρούς συναντώ. Τα γλυκά είναι χαλασμένα και τα λουλούδια πλαστικά και άρα ψεύτικα.

Και, ναι, υπονομεύθηκαν και φυσικά ατόνισαν έως καταστράφηκαν οι όποιες ικανότητες και δυνατότητες διέθετα προς περαιτέρω ανάπτυξη και αξιοποίηση αυτών πού είχα αναγνωρίσει σαν προσόντα μου γενικώς.

Και, ναι, είναι γεγονός ότι όσο με το πέρασμα του χρόνου ενδυναμώνοντο οι αντιληπτικές μου ικανότητες, τόσο περισσότερο έκλειναν οι συναισθηματικοί μου κύκλοι.

Και, ναι, τώρα πια δεν καταφεύγω στον χώρο της υπόθεσης και της φαντασίας προκειμένου να αναπτύξω και κυρίως να κατατάξω και να χαρακτηρίσω τα οποιαδήποτε συναισθήματα προκαλούνται και εξελίσσονται μέσα μου. Τώρα ξέρω αμέσως και ακριβώς πότε και γιατί πρέπει να λυπάμαι και πολύ σπανίως να χαίρομαι.

Και, ναι, μειώθηκε ή άγνοια…χμ…ίσως τώρα πού μπορεί να αρχίσει να εμφανίζεται ή άνοια.

Και, ναι, για την λέξη ικανοποίηση ξέρω μόνο όσα διάβασα στο εννοιολογικό λεξικό.

Το ίδιο και για την λέξη απόκτηση και το ρήμα αποκτώ.

Και, ναι, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους στη λέξη «Ζω…ή…» μου το γράμμα ήτα «Η» απομακρύνθηκε κατά ένα στοιχείο και έγινε διαζευκτικό ακολουθούμενο από αποσιωπητικά.

Η τ α ν

Ένας αμόρφωτος ενήλιξ πού βρέθηκε ανάμεσα σε μορφωμένα έως παραμορφωμένα παιδιά.

Ήταν… κατάσταση και θέση πού μοιραία επέφεραν την… Ήτταν !

Τα έβλεπε πού έπαιζαν, πού έκλαιγαν, πού μάλωναν,

πού χλεύαζαν τον γέρο περιττό και έπειτα τού γελούσαν.

Πώς όμως εκείνος να τους πει ότι ποτέ δεν θα μεγάλωναν

και άρα προς το τέλος τους απλώς  θα ξεγλιστρούσαν.

Γέμισε ό κόσμος γέρικα παιδιά εξόχως μορφωμένα

μα στη ψυχή και στη καρδιά δύσκολα αναγνωρίσιμα καθώς παραμορφωμένα.

Τον νίκησαν τον γέροντα πού αθόρυβα ετάφη

όμως τα λίγα του τα αμόρφωτα σέ πέτρινο τάφο γράφτηκαν κι’ ή μνήμη του δεν εχάθη.

Για τα υπέργηρα παιδιά πού τέλειωσαν τόν χρόνο τους και έπρεπε να φύγουν

προτίμησαν τις τσουλήθρες τους πού ίχνη μνήμης δεν κρατούν καί πόνο δεν αφήνουν. 

  

Αντιληπτική κρίση

Για μια ακόμα φορά ήρθε στην επιφάνεια του μυαλού μου και το ξαναεκθέτω απείραχτο.

Εδώ καί αρκετή ώρα, κάνω κάποιες σκέψεις πού μέ παιδεύουν άσχημα. 
Κάτ’αρχήν διαπιστώνω μέ απογοήτευση καί γιά μιά ακόμη φορά, ότι είναι μεγάλη ατυχία γιά κάποιον όταν τά γεγονότα τής ζωής του έχουν πολλές καί διαφορετικές πλευρές. 
Μήπως όμως όλα τά γεγονότα στή ζωή τού καθενός μας έχουν πολλές καί διαφορετικές πλευρές καί ή ατυχία έγκειται στήν ικανότητα κάποιου νά μπορεί νά βλέπει τό κάθε γεγονός ξεχωριστά, άν όχι απ’όλες, τουλάχιστον από αρκετές πλευρές του ;
-- Καλά, μπορεί ή ικανότητα νά χαρακτηρισθεί σάν ατυχία ;
-- Ναί, μπορεί νά χαρακτηρισθεί καί σάν ατυχία ! 
Είναι κι’αυτό μιά υπαρκτή πλευρά ή κατάσταση. Μερικές φορές νιώθω ότι σέ κάποιο άλλο επίπεδο συνείδησης καί αντίληψης, τό κάθε τι ξεχωριστά είναι...όλα και απ’όλα ! 
-- Μήπως όμως είναι βλακείες όλα αυτά ;
-- Μάλλον είναι.
-- Σίγουρα όμως άν είναι βλακείες, δέν είναι ούτε απλές, αλλά ούτε καί συνηθισμένες.
-- Υπάρχουν δηλαδή διαβαθμίσεις καί ποιότητες βλακείας ;
-- Αρχίζω νά πιστεύω ότι...ναί, υπάρχουν !
-- Καλά, θά μπορούσε ποτέ ή ικανότητα νά έχει σχέση μέ τή βλακεία ;
-- Νά λοιπόν πώς εμφανίζεται μιά ακόμη αθέατη πλευρά ενός θέματος ή μιάς έννοιας, στή προκειμένη περίπτωση, πού στό συνηθισμένο καί καθημερινό επίπεδο συνείδησης, μοιάζει νά έχει μόνο μιά πλευρά. 
Αυτή πού διακρίνεται από τήν αντίληψη τών περισσοτέρων.

Μπλεγμένος άσχημα λοιπόν ανάμεσα στά διάφορα επίπεδα συνείδησης καί αντίληψης, βασανίζομαι φριχτά προκειμένου νά καταλήξω καί νά χαρακτηρίσω τή στάση μου καί τή συμπεριφορά μου, τή στάση της καί τή συμπεριφορά της μέσα σ’αυτή τή σχέση πού τελικώς, σ’αυτό τό συνηθισμένο καί καθημερινό επίπεδο συνείδησης, μοιάζει πώς διαλύθηκε, χαρακτηρίσθηκε καί τελείωσε οριστικά.
Δυστυχώς όμως γιά μένα, υπάρχουν καί άλλα πολλά επίπεδα συνείδησης καί αντίληψης μέσα στά οποία οί έννοιες τών λέξεων μέ τίς οποίες προσπαθώ νά δώ καί νά περιγράψω τό γεγονός τού χωρισμού μας, έχουν καί άλλες πολλές πλευρές καί όψεις πού είναι ακόμα καί εντελώς αντίθετες μεταξύ τους ! 

Κρίση αυξημένης αντίληψης ή βλακείας είναι όμως και θα περάσει.

Τά κοτσυφάκια μου

http://www.youtube.com/watch?v=IokbfFIlalk

Αρχές Ιουλίου του 2010 και φυσικά προχωρημένο πια το καλοκαίρι.

Τα μάλλον ερωτικά τιτιβίσματα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν  σε ένταση και συχνότητα.

Ήχοι πού αρχίζουν να ανησυχούν ευχάριστα δύο είδη πλασμάτων μέσα στις υπερσύγχρονες φυλακές πού κατ’ ευφημισμόν λέγονται οργανωμένες πόλεις.

Τους γάτους και ένα άλλο είδος έμβιων όντων πού μαζί με τα άλλα ομοειδή τους, οι άνθρωποι τα λένε ανθρώπους.

Εδώ όμως είναι πού αυτό το μπέρδεμα ιδιοτήτων έχει πάρει διαστάσεις μαζικής σύγχυσης και προοιωνίζει ένα κακό μέλλον για όλα τα εξαρτώμενα άμεσα ή έμμεσα από αυτούς είδη ζωής επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Το πρώτο είδος χαίρεται επειδή υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πάρει για να ανακουφίσει το στομάχι του ενώ το δεύτερο επειδή υπάρχει μια πρωτογενώς έμφυτη και στη συνέχεια συνειδητά καλλιεργημένη γνώση έως σιγουριά ότι θα δώσει και θα πάρει ανόθευτα συναισθήματα για να ανακουφίσει την ψυχή του.  

Οσο για το ενδιάμεσο, το συνώνυμο και πολυπληθές προαναφερθέν είδος ;

Αυτό έχει μια ταλαντευτική αιώρηση ζωής μέσα σε αυτήν την πόλη και όχι μόνο σ’ αυτήν, αλλά σχεδόν παγκοσμίως, μεθερμηνευόμενη ως… 

                                        ...«Μη μού τους ύπνους τάραττε». 

Οι ψυχικώς και συναισθηματικώς κωφάλαλοι θα έλεγα.

Η χαρά και όχι ή περιέργεια με οδήγησε στο παράθυρο του κεντρικού δωματίου πού βλέπει στις μεγάλες λεμονιές του στενόμακρου πλαϊνού κήπου.

Το ερωτευμένο ζευγαράκι των κοτσυφιών ήδη είχε αρχίσει να στήνει τη φωλιά μαιευτήριο, επειδή ή Κυρία Κοτσυφινα φαίνεται ότι είχε πάρει από το εργαστήριο της φύσης το αποτέλεσμα του τεστ εγκυμοσύνης πού ήταν θετικό και έτσι θα αποχτούσε παιδάκια.

Το χάρηκα σαν να ήταν δικά μου.  

Ακολούθησαν ημέρες παρακολούθησης, γνωριμίας, παρέας, συνομιλιών, φιλίας, αλλά και προστασίας τους με κάθε τρόπο και μέσο.

Όταν εμφανίσθηκαν τα δύο κεφαλάκια, τότε προστέθηκε και ή κλασική μουσική πού είναι ή καλύτερη μορφή ευχής.

Θυμάμαι ότι ήταν πρωί Σαββάτου όταν ή μαμά τους τα ενεθάρρυνε για το πρώτο τους πέταγμα.

Τα παρακολούθησα όσο μπόρεσα και ομολογώ ότι ήταν μια θαυμάσια εμπειρία.

Τα υπόλοιπα απογεύματα μέχρι και ολόκληρο τον Σεπτέμβριο, καθισμένος στη βεράντα με τον μεγάλο κήπο, έδινα παραστάσεις μιας αλλιώτικης φιλίας και σχέσης με τέσσερα απίθανα πλάσματα Κοτσύφια μέχρι πού κόντεψα να βγάλω περίεργο όνομα στη γειτονιά.

«Εεεε…τόσα χρόνια κλεισμένο το παλικάρι εκεί μέσα, στο τέλος κάτι θα του έβγαινε. Μπορεί να την είδε…κότσιφας»…υποπτεύθηκα ότι μπορεί λεγόταν κάπου εκεί έξω στα πεζοδρόμια στις πρωινές πεντάλεπτες στάσεις των γειτόνων για μια καλημέρα και τέσσερα κουτσομπολιά.

Τα γεγονότα φιλίας και σχέσης πού ακολούθησαν μέχρι και σήμερα πού γράφονται αυτές οι γραμμές γεμίζουν βιβλίο !

Έχω τέσσερα Κοτσύφια λοιπόν πού…

«Να δεις ότι αν δεν υπήρχαν τα γατάκια μας, αυτά θα μπαινόβγαιναν στο δωμάτιό του»…είπαν και συμφώνησαν όλοι οι στενοί και συγχρόνως απλοί παρατηρητές μου. 

Τ σ ά φ

Μη κάνεις λένε (και συμφωνώ απολύτως) αυτό πού δεν θέλεις να σού κάνουν.

Να όμως πού απόψε εγώ έκανα το ακριβώς αντίθετο ! Εχασα τον έλεγχο και ξέφυγα τελείως.

Όχι, δεν δίνω καμιά απολύτως δικαιολογία στον εαυτό μου.

Θύμα μου υπήρξε ό καλύτερος Ψυχούλης Φίλος πού έχω, εδώ και 37 συναπτά έτη ό Μπιλάκος.

Με είδα και το είδα λίγα λεπτά μετά πού έφυγε.

Ηρθε ό φουκαράς στις οκτώ το βράδυ και μέχρι στις μία και μισή τά ξημερώματα πού έφυγε γλυκά κουρασμένος έως παραζαλισμένος, είχε απέναντί του εμένα να τού λέω, να τού λέω, να τού λέω και τελειωμό να μην έχω.

Δεν έχει καμιά σημασία το γεγονός ότι αυτά πού του έλεγα και του περιέγραφα δεν ήταν ούτε ασυνάρτητα, ούτε και αρλούμπες.

Σημασία όμως είχε και συνεχίζει να έχει, σαν απαράδεκτη συμπεριφορά και εικόνα από την πλευρά μου, το γεγονός ότι δεν τον άφησα τον καημένο μου ούτε ανάσα να πάρει !

Μά και στην καλύτερη διάλεξη αν θα είχε πάει ό άνθρωπος, διάολε, θά υπήρχε ένα κάποιο, μικρό έστω, διάλειμμα. 

Εδώ, απόψε, με μένα και από μένα κανένα διάλειμμα, ούτε έστω ένα ελάχιστο κενό.

Δεν θά κάνω περαιτέρω ανάπτυξη ή ανάλυση αυτής της κακής και απαράδεκτης εικόνας, στάσης, λειτουργίας και συμπεριφοράς μου, αλλά κρίνω αναγκαίο και απαραίτητο να την απαθανατίσω επάνω σ’αυτή τη σελίδα επειδή ή κατά καιρούς στο μέλλον ανάγνωσή της θα αποτελεί βασικό εργαλείο στην καθημερινή προσπάθεια πού κάνω εδώ και αρκετά χρόνια τώρα για την συνεχή αυτοπαρακολούθηση και φυσικά τήν αυτοβελτίωση μου.

Σύμφωνα με τους επιστημονικώς γλωσσολογικά νεώτερους όρους ήταν ένα «Τσάφ» μου επάνω στήν δική μου επικοινωνιακή αισθητική. 

Η συγνώμη μου στην επομενη κιόλας επικοινωνία μας θεωρείται αυτονόητη. 

Επειδή

Ισως αν ζούσα και ήμουν στην ηλικία μου, σ’αυτή τη σελίδα να έγραφα κάτι για τά παιδιά μου. 

Επειδή όμως δεν ζώ, δεν μπορώ να έχω παιδιά, αλλά ούτε όμως σταθερή και συγκεκριμένη ηλικία !

Δηλαδή ;

Επειδή ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο υπάρχει το γκρί.

Επειδή ανάμεσα στο άσπρο και στο κόκκινο υπάρχει το ρόζ.

Επειδή ανάμεσα στην αρχή και στο τέλος, υπάρχει ό λόγος της ύπαρξής τους ! 

Επειδή ανάμεσα στον θεό και στον διάβολο, υπάρχει ό άνθρωπος.

Επειδή ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο λοιπόν, υπάρχω εγώ.

Όχι όμως σαν μέσο απόδειξης του νόμου, αλλά σαν μέσο επίδειξής του από την… «Φύση» !